Na szlaku pielgrzymów

W podziemiach świątyni dzieci mogą odbyć pełną przygód podróż do czterech miast, które odegrały szczególna rolę w życiu Papieża Polaka. „Miasta Papieskie” to ciekawe i kolorowe miejsce, „zbudowane” przez Muzeum Jana Pawła II
i Prymasa Wyszyńskiego z wielkoformatowych zdjęć i grafik tworzących scenografię czterech stacji: Wadowic, Krakowa, Rzymu i Warszawy, umiejscowionych w przestrzeni przy wejściu do Panteonu Wielkich Polaków. Bawiąc się w różnego rodzaju quizy, łamigłówki i układanki prowadzone przez specjalnie przygotowanych edukatorów, nasi mali goście nie tylko zobaczą miejsca ważne w życiu Papieża Polaka, ale również fizycznie się w nich znajdą, będą mogli ich dotknąć. W czasie tej podróży dzieci poznają ważne fakty z biografii Jana Pawła II, ale również – w szerszym kontekście - historię miejsc takich jak: plac Piłsudskiego z Grobem Nieznanego Żołnierza czy Zamek Królewski w Warszawie.

Panteon Wielkich Polaków

Dorośli zwiedzają Panteon Wielkich Polaków, również znajdujący się w podziemiach Świątyni Opatrzności Bożej. W centrum Panteonu mogą podziwiać piękny ołtarz, który w przyszłości będzie oświetlany przez naturalne światło poprowadzone przez kopułę świątyni. Ołtarz nawiązuje do starochrześcijańskiego chrystocentryzmu. Jest to idea Chrystusa jako centrum liturgii, wokół którego gromadzą się wierni. Tuż za ołtarzem znajdują się relikwie dwóch wielkich Polaków: bł. Jana Pawła II oraz
bł. Jerzego Popiełuszki. Panteon Wielkich Polaków staje się swoistym „Wawelem Trzeciego Tysiąclecia”. To właśnie tu będą chowani nasi wielcy rodacy. Do tej pory w Panteonie spoczęli: ks. Jan Twardowski – wybitny poeta, ks. Zdzisław Peszkowski – kapelan Rodzin Katyńskich i jedyny ocalały z obozu sowieckiego w Kozielsku, Krzysztof Skubiszewski – minister spraw zagranicznych w gabinecie premiera Mazowieckiego, Ryszard Kaczorowski – ostatni prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie, ks. Józef Joniec – twórca „Parafiady”, ks. Andrzej Kwaśnik – duszpasterz motocyklistów i policjantów, a także kapelan Rodzin Katyńskich po księdzu Peszkowskim, ks. Zdzisław Król – kapelan Warszawskiej Rodziny Katyńskiej. W budowie świątyni, która oddaje hołd Bożej Opatrzności, uczestniczą wszyscy wierni. Stąd w otoczeniu Panteonu Aleja Darczyńców prezentuje tablice kamienne, które świadczą o bezustannej wierze i miłości Polaków do Boga. 

Świątynia dziś

Świątynia Opatrzności Bożej bezsprzecznie już góruje nad budującym się wkoło nowym osiedlem. Budowla osiągnęła już finalną wysokość 75 metrów. Jest najwyższym kościołem w Warszawie. Zgromadzone fundusze od wielu ludzi dobrej woli pozwoliły na ukończenie stanu surowego, otwartego. Zamontowano i wzniesiono mosty-portale otaczające świątynię z czterech stron. Ukończono żelbetową część kopuły wraz z ażurową konstrukcją, na której stanął pięciometrowy krzyż. Aby zamknąć budowę kopuły, trzeba pokryć ją blachą, ocieplić, a także wykonać konstrukcję świetlika. Obecnie najpilniejsze prace związane są z zabezpieczeniem wnętrza przed zimą. W ramach uszczelnienia konstrukcji planowane jest podłączenie odprowadzenia wody deszczowej, pokrycie budynku papą i wyrobienie spadków tak, by pogoda nie niszczyła konstrukcji. W zależności od zebranych środków przeprowadzone zostanie także wstawienie okien, drzwi oraz ocieplenie i obłożenie kamieniem elewacji. To wszystko pozwoli rozpocząć prace nad kolejnym etapem realizacji świątyni oraz Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego. Instytucja znajdzie się na 26 metrze w pierścieniu okalającym nawę główną świątyni.

„Dziękuję’’ Polaków ma ponad 200 lat

Idea budowy świątyni sięga czasów króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wzniesienie Świątyni Opatrzności Bożej uchwalili w 1791 roku posłowie Sejmu Czteroletniego w podzięce za Konstytucję 3 Maja. Budowla miała stanąć na terenie dzisiejszego Ogrodu Botanicznego w Warszawie. Wybuchła jednak wojna i pozostała tylko część, nigdy niedokończonych, fundamentów. Mimo rozbiorów, Polacy nie zapomnieli o swojej przysiędze. Niemal od razu po odzyskaniu niepodległości wznowiono prace. Wybuch II wojny światowej, okupacja hitlerowska oraz dyktatura komunistyczna uniemożliwiły realizację budowy przez następne kilkadziesiąt lat. Inicjatywą powrotu do idei wzniesienia świątyni wystąpił Prymas Polski ks. kardynał Józef Glemp. W uchwale powziętej z okazji 200-lecia Konstytucji 3 Maja Komisja Konstytucyjna Senatu RP potwierdziła aktualność złożonego niegdyś ślubu. 13 czerwca 1999 r. Ojciec Święty Jan Paweł II
poświęcił kamień węgielny pod budowę. Świątynia Opatrzności Bożej jest nie tylko wotum narodu polskiego za uzyskaną wolność, ale również małym „dziękuję” każdego z wiernych. 

Sylwia Kabała-Prawecka