Księga Wyjścia (40)

Księga Wyjścia (40)

Naród ciągle się buntował
I Mojżesza nie szanował.
Nie wierzono Mojżeszowi
Ani też Aaronowi.
Ich przywództwo negowano,
Wiecznie przeciw nim szemrano.
I rzekł Pan Bóg: - Źle się dzieje!
Złe jest każde pokolenie.
Nie umieją się zachować
I chcą was ukamienować.
Ale wam się nic nie stanie
Bo uciszę to szemranie.
Niczym się Mojżeszu nie martw.
Weź z każdego pokolenia
Laski i przy Arce połóż.
Mają być z dwunastu rodów.
Każda ma być opisana.
To jest bardzo ważna sprawa.
I tak, laska lewitowa,
Musi być Aaronowa.
Jego imię wypisz na niej.
A gdy będą już zebrane,
Jedną sobie z nich wybiorę.
Ta zakwitnie wśród pokoleń
I szemrania, w żadnym względzie,
W tym narodzie już nie będzie.
A gdy je przed Panem złożył,
Spełnił się ów zamysł Boży.
Następnego dnia, już z rana,
Jedna z lasek kwiat wydała.
Na niej, w sposób niebywały,
Pojawiły się migdały.
To laska Aarona była,
Ona kwiatem się pokryła.
Pozostałe nie zakwitły.
A gdy je oddawał wszystkim
Pokoleniom Izraela,
Bóg powiedział: - Zechciej teraz
Tę Aaronową laskę,
Znów położyć przy mej Arce.
Niechaj stanie się świadectwem
I wierności Mej zwycięstwem.
Zło wszak z buntu się wywodzi
I Izraelowi szkodzi.
Mojżesz zrobił jak Bóg kazał,
Laska zaś, przechowywana,
Znakiem była niesłychanym.
Wskazywała zbuntowanym,
Że Pan jest Prawdziwym Bogiem,
Który pragnie być z narodem.

Romcio Tomcio