Księga Wyjścia (32)

Księga Wyjścia (31)

Józefowe opowieści,
rymem wprost z biblijnych treści
Jezus znał je od kołyski,
posłuchajmy zatem wszyscy

Mojżesz rzekł do Boga swego:
Powiedz Panie mój, dlaczego
Gniew Twój z taką mocą płonie?
Ja przed Tobą teraz stoję,
Prosząc Cię, byś i w tym względzie,
Chciał okazać miłosierdzie.
Ty ten lud oswobodziłeś,
Wyjść z Egiptu pozwoliłeś.
Mają mówić Egipcjanie,
Że zrobiłeś to specjalnie?
I po wyjściu ludzi wszystkich,
Teraz cały naród zniszczysz?
Odwróć gniewu zapalczywość
A ludowi okaż miłość.
Wspomnij więc na Abrahama,
Który tobie hołd oddawał.
Izaaka i Jakuba.
Każdy z nich to Twoja chluba.
Przecież Ty im przysięgałeś:
„Liczne wam potomstwo sprawię,
Ziemię całą posiądziecie
I świat ze mną zdobędziecie”.
Pan Bóg słysząc takie słowa,
Z tej zagłady zrezygnował.
Mojżesz zszedł zaś do obozu
I się udał do narodu.
W rękach miał tablice dwie.
Jednak, gdy zobaczył, że
Lud przed cielcem się raduje
I mu pieśni wyśpiewuje,
Bardzo tym zdenerwowany,
Rzucił tymi tablicami.
Te z kamienia przecież były,
Więc niestety się skruszyły.
Cielca, Mojżesz szybko potłukł
I natychmiast spalił w ogniu.
Starł na proch, wrzucił do wody
I pić kazał narodowi.
A do Aarona rzekł:
- Sprowadziłeś wielki grzech
Na ten izraelski lud!
Po co ci fałszywy bóg?
Odpowiedział mu Aaron:
Wiem, że bardzo źle się stało.
Lud ten jest do grzechu skłonny,
Niepokorny oraz krnąbrny.
Otóż, gdy cię nie widzieli,
To tak do mnie powiedzieli:
„Boga uczyń nam! Żądamy
By ten bóg już szedł przed nami”.

Romcio Tomcio