Księga Rodzaju (86)

Księga Rodzaju (86)
Józefowe opowieści,
rymem wprost z biblijnych treści
Jezus znał je od kołyski,
posłuchajmy zatem wszyscy

Siedemnaście lat Izrael,
Żył w Egipcie okazale.
Urodzajną ziemią władał
I bogactwo swe pomnażał.
Ludzie już nie byli głodni
Lecz szczęśliwi oraz płodni.
Jakub czuł, że śmierć się zbliża.
Wezwał zatem swego syna
I powiedział: Mój Józefie,
Wiem, że dla mnie będzie lepiej,
Gdy po życiu mym udanym,
Tu nie będę pogrzebany.
Darzysz mnie wszak swą miłością
I synowską troskliwością.
Więc przysięgnij w kilku słowach,
Że wśród przodków mnie pochowasz.
Rzekł mu Józef: Niech się stanie
Tak, jak ojcze powiedziałeś.
Po twej śmierci, twoje ciało,
Tu nie będzie spoczywało.
Ja z Egiptu je wywiozę
I do grobu przodków złożę.
Po czym wezwał synów swoich,
By się każdy ojcu skłonił.
Jakub widząc ich w komplecie,
Rzekł: Jak dobrze przecież wiecie,
Izraelskie wszystkie sprawy,
Pan Bóg nam pobłogosławił.
I powiedział: W Kanaanie
Całą ziemię tobie daję.
Tobie i potomstwu twemu,
W każdym przyszłym pokoleniu.
Bądźcie płodni. Tym sposobem,
Wielkim zrobię was narodem.
Zatem dwaj synowie twoi,
Będą czerpać z Bożej woli,
Mając to błogosławieństwo,
Które daje moc i męstwo.
Niech przybliżą tu się szybko,
Bym mógł teraz ich uścisnąć.
Dziadek wnuków swych przytulił
I tym bardzo się rozczulił.
- Rzecz to jest niewiarygodna,
By po latach móc oglądać,
Syna swego kochanego
I potomstwo nawet jego.
Bo niedawno wszak sądziłem,
Że mój Józef już nie żyje.
Ty zaś pobłogosławiony,
Nad Egiptem wywyższony,
Przywróciłeś mi nadzieję,
Dając wszystkim nam schronienie.

Romcio Tomcio