Z życia seminarium

Klerycy roku IV po przyjęci posługi akolitatu ruszyli w diecezję, aby odbyć pierwszą swoją praktykę duszpastersko – katechetyczną. 

Nowy semestr przynosi kolejne wyzwania. Przed nami praktyki parafialno – szkolne w naszej diecezji, przygotowania do przyjęcia święceń w stopniu diakonatu i prezbiteratu, niedziele powołań, a także pisanie prac magisterskich. 

Styczeń i luty są czasem intensywnym dla studentów, rozpoczynają się zaliczenia i egzaminy. Często spotykam się z pytaniem: czy klerycy mają w swojej seminarium wykłady i egzaminy?

Spektakl „Miasto marzeń” przeniósł widzów w świat pasji, marzeń głównego bohatera Janka. Właśnie od tego przedstawienia rozpoczęto świętowanie Bożego Narodzenia.

W ostatnim czasie dużo u nas się dzieje. Oficjalnie zakończyliśmy w tym sezonie akcje tzw. niedziel powołań.

Za nami kilka tygodni nowego roku formacyjnego.
10 listopada oficjalnie zainaugurowaliśmy nowy rok formacyjno-akademicki pod hasłem: „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”. Tegoroczna inauguracja była połączona z obchodami 25-lecia powstania Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.

W pierwszy dzień października ławki kaplicy seminaryjnej zostały zapełnione, jednak w tym roku w powiększonym składzie.

Koniec semestru zbliża się nieubłaganie: przed nami już zaledwie trzy tygodnie wzmożonej pracy. Pośród najróżniejszych minionych wydarzeń na pierwszy plan wysuwa się lektorat, który tradycyjnie odbył się w seminaryjnej kaplicy w Kaliszu.

Chciałbym przedstawić Wam, co działo się u nas w ostatnich dniach. Klerycy doskonale wiedzą, że życie to nie słodka opowiastka, niosą zmartwienia swoje i nieraz należące do innych ludzi.

Święta, Święta i po Świętach, jak głosi porzekadło… Ale przynajmniej mogę wam opisać odkryte 20 grudnia sekrety Bożonarodzeniowego przedstawienia. Jak zwykle rok IV wytężał wszystkie swoje siły i moce przerobowe, aby przygotować godne wydarzenie.

Piszę ten tekst u progu rekolekcji adwentowych. Zastanawiam się, jak go ugryźć… Adwent to oczekiwanie, a rekolekcje – cisza… Między innymi oczywiście. Wobec tego podzielę się z wami refleksją nad rolą ciszy i oczekiwania, w życiu kleryckim i nie tylko.

Zauważyłem, że prawie każdy artykuł rozpoczynam jakąś pogodową wstawką. Zrobiła się z tego taka mała tradycja.
Czy to źle?

Z obłóczonymi cieszy się cała wspólnota seminarium. W grupach kręgowych organizuje się „kręgi radości” i spija obłóczynowe kawki, dzieląc radość świeżo przystrojonych w czerń kolegów.

Rok akademicki rozsmarowujący wiedzę laną w głowy studentów niczym gorący asfalt rozpędza się.

Jest 2 października roku Pańskiego 2022. Siedzę w moim seminaryjnym pokoju. Gdybym pisał odręcznie, pewnie przygryzałbym końcówkę długopisu, w geście twórczej zadumy. Niestety piszę na laptopie, więc muszę ograniczyć się do bębnienia palcami po klawiaturze, co jest zdecydowanie mniej poetyckie.