Słowo Redaktora

Bardzo rzadko w tej rubryce zajmuję się kardynałami, a już nowo mianowanymi to prawie wcale.

Dlaczego właśnie teraz przyszły mi na myśl te refleksje? Pewnie mam już trochę dosyć, że staliśmy się głównym chłopcem do bicia, ale przede wszystkim właśnie znajduję się na Madagaskarze, myślę że z tej wyprawy pojawi się przynajmniej kilka większych tekstów na naszych łamach i mam okazję obserwować różne rzeczy.

Pamiętam, jak kiedyś śp. ks. Piotr Pawlukiewicz opowiadał, że ma kilku takich znajomych mężczyzn, może nawet przyjaciół, którzy na co dzień pracują na wysokich stanowiskach menedżerskich w korporacjach w stolicy, czyli wiadomo, garnitur, koszula, krawat, sushi na lunch i kawa z mlekiem sojowym i takie tam standardy.

W czerwcu jakoś szczególnie doświadczamy cielesności Boga. Bo przecież i uroczystość Bożego Ciała, która ma w swojej genezie Krew wypływającą z Hostii.

Obiecuję, że po raz ostatni piszę coś w kontekście naszego jubileuszu 25 – lecia istnienia, ale nie może tej wypowiedzi zabraknąć.

Trochę się w tym numerze cieszymy naszym 25-leciem, było nie było, to nasz pierwszy prawdziwy jubileusz, ale o tym poczytacie w innych miejscach. W bardzo podobnym do „Opiekuna” wieku są dwaj mężczyźni, Adrian i Mateusz, którzy już za chwilę przyjmą święcenia kapłańskie, oni sami się przedstawiają na naszych łamach i powiem szczerze, że nimi cieszę się jeszcze bardziej. 

Błogosławiony o. Anastazy Jakub Pankiewicz OFM. O co chodzi?

Wiem, że może trochę za wcześnie - taki urok dwutygodnika, że albo jest za wcześnie, albo za późno -, ale ja już sercem, głową i myślami jestem w maju. Kocham maj!

Zmartwychwstanie Pana Jezusa pokazuje nam, że wszystko jest inaczej niż się nam wydaje, a przede wszystkim jest inaczej niż byśmy chcieli.

„To co mam, to co mam świętego, tego mi nie zabierze nikt tobie nic, tobie nic do tego, jestem tu, jeśli chcesz się bić”.

Ostatnio istotnym wydarzeniem politycznym stała się wizyta prezydenta Joe Bidena w Warszawie i w Kijowie.

W Wielki Post w tym roku wchodzę z doświadczeniem pewnego, jakby to powiedzieć, „wypłaszczenia”. Spróbuję wytłumaczyć, o co mi chodzi. Wiem, że to zabrzmi dość śmiesznie, ale można by to streścić słowami: „kiedyś, jak się pościło, to się pościło”. I to nie tylko dlatego, że było biedniej, więc wyrzekanie się czegoś było naprawdę trudne.

Każda wojna jest strasznym dramatem, a im bliżej nas tym bardziej nas obchodzi. Ale im dalej od nas, tym mniej niestety.

Kilka dni temu papież Franciszek wygłosił rozważanie przed niedzielną modlitwą „Anioł Pański”, które w wielu mediach zostało zatytułowane w taki sposób: „Franciszek o konieczności ustępowania w odpowiednim momencie”. Chyba nie muszę dodawać, że natychmiast wywołało to falę kolejnych spekulacji o ewentualnym ustąpieniu samego papieża. Teraz, kiedy Benedykt XVI dołączył do innych papieży w niebie, wielu obserwatorów jest przekonanych, że Franciszek jest wreszcie wolny, aby zrobić to, co od dawna planuje.

Pierwszy edytorial w Nowym Roku. W poprzednie lata zdarzało się nieźle „popłynąć” w tym miejscu z buńczucznymi zapewnieniami, a może trzeba raczej powiedzieć „zaklęciami”, które jak wiadomo nie działają. I nie mówię, że nie pojawia się ochota i teraz, aby sobie coś publicznie narzucić z nadzieją, że ktoś będzie później „patrzył na ręce”, pilnował i dopingował.

Od 2016 roku Wydawnictwo Naukowe PWN i Uniwersytet Warszawski przeprowadzają plebiscyt na Młodzieżowe Słowo Roku.

Już kiedyś o tym pisałem, ale oczekiwanie jest jak bumerang i powraca do nas z każdym Adwentem. I wydaje się, że jakkolwiek zawsze trzeba było uczyć się oczekiwania, to teraz jeszcze bardziej. Dzisiaj nikt nie chce czekać na nic. Ani z niczym. Co prawda słynne już „przerwanie łańcucha dostaw” pokazało, że nie zawsze można mieć wszystko i natychmiast, ale dla wielu był to wypadek przy pracy.

Peregrynację relikwii błogosławionego Carla Acutisa w Polsce przyjąłem z wielką radością.

Kilka lat temu jeden z mniej znanych literatów pochwalił się w mediach społecznościowych, że każdy ma swoją apostazję, „mam i ja”. Okazuje się, że często ludzie, którzy na co dzień o swojej przynależności do Kościoła nie mówią albo wręcz się do niej nie przyznają, później z hukiem ogłaszają swoje z nim rozstanie. 

Na początku ostatniego roku przygotowania młodzieży do przyjęcia sakramentu bierzmowania zabieramy ich na pielgrzymkę do pobliskiej Zduńskiej Woli, gdzie urodził się św. Maksymilian Kolbe. Żeby był zachowany „parytet” tuż przed bierzmowaniem zabierzemy ich do Świnic Warckich, gdzie urodziła się św. Faustyna. Po co to robimy?