Formacja

Różaniec to modlitwa kontemplacyjna. Jej celem jest prowadzić nas do Boga. Żywy Różaniec praktykuje tę modlitwę we wspólnocie. Kto go wymyślił? Piękna, młoda i bogata dziewczyna z Lyonu - bł. Paulina Jaricot.

W modlitwie różańcowej nie zagaduj Boga, daj Mu przestrzeń, by mógł mówić.

Czy Różaniec może być modlitwą kontemplacyjną? 

Przynależność do Żywego Różańca nie polega tylko na codziennej modlitwie. To styl życia, to nasze codzienne wybory – duchowe, religijne, rodzinne, społeczne,a nawet polityczne.

Ile troski, czasu i środków poświęcamy na utrzymanie w formie własnego ciała albo parku… maszyn?

Czasami by się chciało, aby w chwili kryzysu Bóg pojawił się w jakimś ognistym krzewie, ale On tego nie robi. Dlaczego?

Zasadniczą cechą każdej wspólnoty jest bycie razem. To ważne, aby się spotykać, rozmawiać ze sobą, wymieniać się doświadczeniami. We wspólnocie chrześcijańskiej istotna jest także wspólna modlitwa.

Różaniec można odmawiać indywidualnie, ale warto należeć do wielkiej wspólnoty serc zjednoczonych na modlitwie. Tak Żywy Różaniec nazwała bł. Paulina Jaricot.

Ponoć niektórzy rodzą się z buławą marszałkowską, a inni w mitrze biskupiej, ale to im się tylko tak wydaje.

Żywy Różaniec – jego historia sięga 1826 r., kiedy młoda dziewczyna z Lyonu we Francji, dziś bł. Paulina Jaricot, w fabryce jedwabiu należącej do jej ojca, założyła pierwszą wspólnotę różańcową. Kiedy umierała w 1862 r. do Żywego Różańca należało już ponad dwa miliony ludzi. A dzisiaj?