Jezus rozmnaża chleb - XVII Niedziela Okresu Zwykłego

Wdzięczność za dar chleba

„Czego chcesz od nas Panie za Twe hojne dary, czego za dobrodziejstwa, którym nie masz miary?” Przypominamy sobie te słowa dzisiaj, kiedy liturgia zaprasza nas do wdzięczności za dar chleba. Piękny opis cudownego rozmnożenia chleba. Jezus zatroskany o ludzi zgromadzonych wokół Niego rozdaje im chleb. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że tych chlebów było pięć, a ludzi pięć tysięcy (samych mężczyzn). Jak to wytłumaczyć, jak sobie wyobrazić? Ludzie podchodzą, zabierają, przychodzą następni i tak aż do ostatniego człowieka, nie zabrakło. Wręcz przeciwnie, pozostało dwanaście koszy. Ile potrzeba pracy, aby przygotować chleb dla tylu tysięcy? Przy tej okazji warto sobie uświadomić, przypomnieć ten fakt. Wielu ludzi w wielu miejscach trudzi się każdej nocy, abyśmy z samego rana mogli cieszyć się świeżym chlebem. Jezus dotyka czegoś, co każdemu jest bardzo bliskie. Chleb, który ktoś nam daje, chleb na który ciężko pracujemy. Dlaczego chleb? Dla Izraelitów chleb otrzymany w sposób cudowny musiał przypominać mannę, którą Bóg karmił swój lud podczas wędrówki przez pustynię do ziemi obiecanej. Znak chleba, który ma nas prowadzić do Boga. W dalszej części szóstego rozdziału Ewangelii św. Jana, który będziemy słyszeć w najbliższe niedziele Jezus będzie nas prowadził do tajemnicy Eucharystii. Jezus nie rozmnażał codziennie chleba. Nie uwolnił ludzi od trudu jego zdobywania. Problem braku chleba jest wciąż aktualny. Jedni mają go za dużo, nie potrafią uszanować, innym codziennie go brakuje. Jedni są syci, przesyceni, a inni ciągle głodni. Ten problem podziału pozostaje ciągle wyzwaniem. W innym opisie cudownego rozmnożenia chleba Jezus powie do Apostołów: „wy dajcie im jeść”. Każdy może coś dać, jedni mniej, inni więcej. Początkiem cudownego rozmnożenia chleba było pięć chlebów ofiarowanych przez nieznanego nam bliżej chłopca. Jemu się mogło wydawać, że daje bardzo niewiele. A przecież jego chlebami Chrystus nakarmił tysiące ludzi. A gdyby zabrakło tych pięciu chlebów? Nie zawsze ilość jest najważniejsza, ale nasza gotowość bycia dla, dzielenia się tym, co posiadamy.

Jezus karmi tłumy, ale jednocześnie przypomina, że chleb to jeszcze nie wszystko. Gdy obdarowani cudownie chlebem chcą Go obwołać królem usuwa się na bok. W dalszej rozmowie będzie tłumaczył, wyjaśniał motywy swojego postępowania. Przecież ci, których nakarmił nie poszli za Nim dlatego, że szukali chleba. Ich pociągały znaki, które Jezus czynił. Dlaczego nagle chcieli zatrzymać się na chlebie? Bo to wygodne, łatwe, przyjemne, chleb bez wysiłku. Czy historia się nie powtarza? Można być blisko Jezusa, a jednocześnie troska o „chleb” może nas tak bardzo pochłaniać, że zapominamy, iż nie samym chlebem żyje człowiek. Do takiego wniosku nas Jezus prowadzi. Pokazuje, przypomina, iż ten chleb, który codziennie spożywamy nie może nas nasycić. Codziennie musimy do niego wracać. Nie mamy gwarancji, pewności, że nigdy nam go nie zabraknie. Jezus nam dzisiaj przypomina, że chleb zawsze jest darem. Pośrednim, czy bezpośrednim, ale darem. Raz mniej, innym razem więcej pracy wkładamy w przyjęcie tego daru. Ale jak uczy psalmista: „Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą” (Ps 127, 1). Te słowa dotyczą także troski o chleb, jeżeli Pan nie da sprzyjających warunków, największy ludzki wysiłek nie da ani jednego chleba. Dziękujmy za chleb i prośby, aby nikomu go nie brakowało.

ks. Michał Pacyna