Jasna i ta druga strona księży(ca) - odcinek 211

Jasna i ta druga strona księży(ca)

Niech się tylko proboszcz nie denerwuje - zaczął Maliński drapiąc się swoją potężną dłonią w potylicę i był to widomy znak jego zestresowania. A jak Maliński się stresował, to Mateusz wiedział, że on sam też za chwilę będzie się stresował jeszcze bardziej.
- Panie Maliński, niech pan tak nie mówi, bo ja już się zaczynam bać - odpowiedział Mateusz całkiem poważnie. - Rozumie pan? Nie denerwuję się, ale zaczynam się bać. Taki pan na mnie ma wpływ, jak się pan drapie w głowę. Maliński szybko opuścił dłoń.
- Poważnie? A wie ksiądz, że mnie wcale nic nie swędzi? Pieron wie, czemu się tak drapię... - zastanawiał się stary kowal.
- To taki odruch bezwarunkowy. Jak się pan denerwuje, to bezwiednie się pan drapie w głowę - tłumaczył niby całkiem spokojnie Mateusz, ale tak wewnątrz siebie sam był zdenerwowany w oczekiwaniu na powód zdenerwowania swojego doradcy i współpracownika.
- Aha, rozumiem. To ksiądz ma to samo, tylko ksiądz wstaje - powiedział Maliński.
- Wstaję? - Mateusz nigdy tego nie zauważył. A miał się za takiego psychologa i myślał, że zaimponuje Malińskiemu, bo mu wykaże jego odruchy bezwarunkowe.
- Za każdym razem, jak się ksiądz na coś wkurzy, to ksiądz zaraz wstaje i chodzi w kółko - Maliński nie spuszczał wzroku z Mateusza, jakby nie chciał przeoczyć ani jednej sekundy swojego tryumfu.
- No, a jak już stoję i mnie coś wkurzy? - Mateusz sam nie mógł uwierzyć, w to, co mówił: zaczął się „licytować” ze starym Malińskim. - No bo pan to się drapie w głowę, czy pan siedzi, czy pan stoi, tak? No a ja, jak już stoję, to co robię jak się zdenerwuję? No przecież nie mogę znowu wstać...
- Jak ksiądz już stoi i się wkurzy, to natychmiast ksiądz wyciąga z kieszeni różaniec i przekłada go z ręki do ręki - Maliński w dalszym ciagu nie spuszczał wzroku ze swojego proboszcza. - I zwykle zawsze ma ksiądz jakiś różaniec, czy to w marynarce, czy w spodniach. Ale, rzadko bo rzadko, czasami nie ma ksiądz różańca w żadnej kieszeni i wtedy ksiądz wyciąga se medalik na wierzch i go trzyma...
- Przecież ja nie mam medalika, tylko krzyżyk na łańcuszku - Mateusz nie krył poirytowania faktem, że prosty kowal czyta z niego, jak z książki.
- No to krzyżyk, nie będę się spierał... - Maliński ani nawet nie mrugnął patrząc Mateuszowi w oczy.
- Nie wiedziałem, Maliński, że z was taki bystry obserwator - powiedział Mateusz i dokładnie w tym momencie zdał sobie sprawę, że przekłada różaniec z ręki do ręki.
- A wie proboszcz, co proboszcz robi, jak mu się jaka kobieta podoba...
- Maliński! Dosyć, dobra? No co mi pan miał powiedzieć? - Mateuszowi zupełnie nie podobał się kierunek, jaki obrała ich rozmowa i już raczej wolał wziąć na klatę to, co zaaferowało Malińskiego, zanim się wdali w psychologiczne dywagacje.
- No bo byłem w jednej parafii, nie powiem księdzu w której, bo zaraz ksiądz powie, że tam proboszcz leń i mu się nie chce, a to by nie była prawda, no i tam przez cały miesiąc październik, owszem, mówią Różaniec, ale tylko jedną dziesiątkę. I wszystkim się podoba! - wypalił Maliński.
- A tu was boli - uśmiechnął się Mateusz.
- I nie tylko! Bo tamten ksiądz to wystawi Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie i od razu zaczynają dzieciaki ten dziesiątek odmawiać. Ani się człowiek nie obejrzy i już „Przed tak wielkim”, błogosławieństwo i do domu. Ja to byłem tak zaskoczony, że zanim znalazłem różaniec w kieszeni, bo mam te spodnie myśliwskie, wie ksiądz, pełno kieszeni, to już było „Chwała Ojcu” i koniec - Maliński dopiero, kiedy kończył zdanie, sam się zorientował, że sobie strzela samobója. - Ale wszyscy inni byli przygotowani i już mieli od początku różańce w dłoni, tylko ja się tak zgapiłem - zastrzegł pośpiesznie Maliński.
- Tak, a ja zanim zacznę Różaniec, to najpierw do Pana Jezusa gadam,  zupełnie niepotrzebnie, nie? - zapytał Mateusz.
- No właśnie! - podchwycił ochoczo Maliński. - I po co to? Przecież Różaniec to jest do Matki Bożej, tak czy nie?
- Dobrze pan mówisz. Do Matki Bożej. Ale jak w zeszłym roku nie robiłem wystawienia Najświętszego Sakramentu na nabożeństwie różańcowym, to żeście wszyscy narzekali, z panem na czele, że co to za Różaniec, bez monstrancji, tak? Pamięta pan?
- No pewnie, że pamiętam... Toć ja nie mówię, żeby nie robić wystawienia, tylko żeby od razu do rzeczy, do Matki Bożej...
- Zaraz, zaraz, niech no mi pan pomoże, bo nie wiem, czy rozumiem - Mateusz wreszcie poczuł się pewnie. - Pana mama jeszcze żyje, prawda?
- A co tu ma moja mama do rzeczy, starowinka, już po dziewięćdziesiątce... - dziwił się Maliński.
- I niech se pan teraz wyobrazi, że ja idę odwiedzić pana mamę...
- Ale przecież ona w lubelskiem z bratem, jak ksiądz...
- Hipotetycznie, załóżmy że mieszka z panem i ja ją idę odwiedzić, dobrze? - Mateusz już był spokojny i cierpliwy.
- No rozumiem. I co? - Maliński za to zupełnie stracił grunt pod nogami.
- No i odwiedzam mamę, ale mówię: zawołajmy syna, skoro jest w domu.
- Czyli mnie? - upewniał się Maliński.
- Pana. I pan przychodzi, siada z nami, a ja do pana nic, ani słowa, zupełnie pana ignoruję i tylko sobie z mamą gadam - powiedział Mateusz.
- No to ja się zmywam, bo co tam będę, jak ten kołek siedział...
- A widzi pan? A Pan Jezus się nie zmyje, trzeba Go uszanować, przywitać, przecież wszystkie modlitwy ostatecznie i tak idą do Niego - Mateusz już widział, że Maliński zrozumiał.
- No to można Go przywitać, ale może chociaż proboszcz przemyśli, żeby jednak się ograniczyć do jednej dziesiątki - próbował jeszcze coś „wytargować” Maliński. - No nie wiem, na przykład trzy razy w tygodniu cały Różaniec, a trzy razy jedna dziesiątka...
- A przecież tydzień ma siedem dni - zauważył Mateusz.
- No właśnie! To jest jeszcze jedna ciekawa inicjatywa tego księdza, co to byłem wczoraj na Różańcu u nich w kościele. Bo ja się potem o wszystko ludzi wypytałem. No i tam w niedzielę to nie ma Różańca w kościele.
- A, to rzeczywiście piękna inicjatywa - uśmiechnął się ironicznie Mateusz.
- Zaraz, zaraz, niech proboszcz tak pochopnie nie potępia. To jest naprawdę piękna inicjatywa, bo w niedzielę tamten proboszcz zachęca, żeby wszyscy zmówili Różaniec w rodzinie - Maliński znowu tryumfująco wbił wzrok w Mateusza. - Co? Nie jest pięknie, żeby rodzina się razem modliła w domu?
- Panie Maliński, tak z ręką na sercu, pan by ten Różaniec z rodziną w domu zmówił? W niedzielę? - zapytał Mateusz.
- Ja? Z moją starą? No chyba ksiądz żartuje... Tu chodzi o normalne rodziny, mąż, żona, dzieci, a nie o takich starych pryków, jak ja i moja stara.
- Panie Maliński, pan sobie nie wyobraża, jaką moc ma modlitwa razem z małżonką. To jest po prostu potęga! Moc! Niech pan chociaż raz spróbuje. Chociaż raz! Pięć dziesiątek razem z żoną, a zobaczy pan. No co, spróbuje pan? - Mateusz prawie się domagał jasnej deklaracji.
- Bo ja wiem? - Maliński wił się, jak piskorz i już jego prawa ręka wędrowała w kierunku potylicy, ale w samą porę chyba sobie przypomniał ich wcześniejszą rozmowę, bo szybko opuścił dłoń, a jednocześnie coś mu przyszło do głowy, bo aż się roześmiał.
- Skoro proboszcz tak mówi, że ta modlitwa z małżonką, te całe pięć dziesiątków Różańca ma taką moc, to niech se ksiądz pomyśli, jakby ksiądz miał żonę i byście się tak razem codziennie za parafię modlili, to by tu było niebo na ziemi, nie? - Maliński był tak szczęśliwy z tego, co wymyślił, że wyglądał jakby był z pięć lat młodszy.
- Pewnie tak - roześmiał się Mateusz. - Ale ponieważ nie mam żony, to jeszcze dodatkowo oprócz Różańca mam cały Brewiarz. I w ten sposób nadrabiamy i na jedno wychodzi. A nieba na ziemi, w parafii, jak pan widzi nie ma. Więc żona by nie pomogła.
- I tu ma ksiądz rację. Bo jak ksiądz by miał jaką proboszczową, to moja stara na tacę by grosza nie dała - powiedział z przekonaniem Maliński.
- No widzi pan? - wybuchnął śmiechem Mateusz.
- A żeby skończyć temat, co my wcześniej gadali - powiedział Maliński - to ksiądz se dotyka koloratkę.
- Koloratkę? Kiedy? - nie zrozumiał Mateusz.
- No, mówiłem proboszczowi. Jak się księdzu jaka kobitka podoba, to od razu się ksiądz dotyka koloratki. Taki odruch proboszczu. Może żeby sobie przypomnieć?      

Jeremiasz Uwiedziony
Ilustracja Marta Promna