III Niedziela Adwentu - Prostujcie ścieżki dla Pana

III Niedziela Adwentu
Z Księgi proroka Izajasza
Duch Pański nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski u Pana. „Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim, bo mnie przyodział w szaty zbawienia, okrył mnie płaszczem sprawiedliwości, jak oblubieńca, który wkłada zawój, jak oblubienicę strojną w swe klejnoty. Zaiste, jak ziemia wydaje swe plony, jak ogród rozplenia swe zasiewy, tak Pan Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwość i chwalba wobec wszystkich narodów”.

Z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan
Bracia: Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne - zachowujcie. Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła. Sam Bóg pokoju niech was całkowicie uświęca, aby nienaruszony duch wasz, dusza i ciało bez zarzutu zachowały się na przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa. Wierny jest Ten, który was wzywa: On też tego dokona.

Z Ewangelii według Świętego Jana
Prostujcie ścieżki dla Pana
Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o Światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz posłanym, aby zaświadczyć o Światłości.
Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: „Kto ty jesteś?”, on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: „Ja nie jestem Mesjaszem”. Zapytali go: „Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?”. Odrzekł: „Nie jestem”. „Czy ty jesteś prorokiem?”. Odparł: „Nie!”. Powiedzieli mu więc: „Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?”.
Odpowiedział: „Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz”. A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zadawali mu pytania, mówiąc do niego: „Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?”. Jan im tak odpowiedział: „Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała”. Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.

Prostujcie drogę
Jestem przekonany, że doskonałym komentarzem do wszystkich dzisiejszych czytań jest tekst rozmowy Jana Chrzciciela z uczniami w okolicy Ainon (J 3, 22-30). Próbuję sobie wyobrazić tego grzmiącego potężnym głosem proroka, dla którego liczy się tylko ogłoszenie Słowa Boga i wzywanie do nawrócenia, jak z błyskiem w oczach mówi o niekłamanej radości z niedawnego spotkania z Jezusem, którą można porównać tylko do szczerej euforii przyjaciela towarzyszącego panu młodemu podczas zaślubin. W kontekście naszej adwentowej drogi można śmiało powiedzieć, że na pierwszy rzut oka potężny radykalizmem i onieśmielający dzięki posturze, postom i sposobowi ubierania się Jan Chrzciciel cieszy się jak dziecko w wigilijny wieczór, gdy przychodzi czas świętowania i szczerej radości ze wspólnego spotkania i - nie ma co ukrywać - z prezentów. Mam tu na myśli radość szczerą i czystą, podobną do fascynacji opisanej przez Jezusa w Mt 5, 8, która pozwala widzieć Boga.
To właśnie godność dziecka Bożego jest powodem do radości - przypomina nam o tym proroctwo Izajasza, w którym Duch Pana - jedynego i prawdziwego BOGA - ogarnia sługę, by ten niósł najlepszą wiadomość o wolności, łasce, trosce i miłosierdziu, a wreszcie pocieszeniu i chwale przygotowanej dla wybranych przez Boga. A na to wszystko prorok daje jeszcze zapewnienie, że to sam Pan ubiera nas w nowe szaty, jak w dzień ślubu. Księga Apokalipsy podpowie, że owe „szaty zbawienia” gotowych na zaślubiny to „sprawiedliwe czyny świętych” (Ap 19, 8). Sprawiedliwe - czyli dokonane podczas poszukiwania Bożej woli i będące konkretnym owocem wielu godzin rozmów z Najwyższym.
Prawie trzydzieści wersetów później (Ap 21, 2) przeczytamy o „nowym Jeruzalem”, które jest mieszkaniem i Oblubienicą Boga. W tej wizji objawia się Bóg ocierający z uwagą i delikatnością KAŻDĄ łzę z oczu prześladowanych, odrzuconych i cierpiących (por. Iz 25, 8; 35, 10). To dopiero powód do radości! Mamy Boga, który uwalnia, usuwa wszystkie lęki, umacnia, rozciąga nad nami płaszcz współczucia - Boga, który ma dla nas SERCE!
Ta świadomość mobilizuje do wytężonej pracy - św. Paweł nawołując w drugim czytaniu do radości i nieustannej modlitwy jednocześnie zobowiązuje do otwartości na natchnienia Ducha, trzeźwości myślenia, słuchania Słowa i troski o innych nie tylko w wymiarze materialnym, ale przede wszystkim w sprawach wiary i posłuszeństwa Bogu. Takie zachowanie jest efektem uświęcenia przez Ojca i napełnienia miłością Ducha Świętego, która przenika dosłownie wszystko. To dlatego Jan Chrzciciel nawołuje w Ewangelii, by „prostować drogę Pańską”, dając w ten sposób świadectwo o spełnieniu prorockich obietnic i oczekiwanej obecności Mesjasza.
Warto przy okazji słuchania dzisiejszych czytań zadać sobie pytanie o moje osobiste powody do radości, o owoce modlitwy i czuwania przed Bogiem - wszak to już kolejny tydzień Adwentu… A może przydałoby się spojrzeć na tę liturgię Słowa z jeszcze innej strony i szczerze zapytać, czy Bóg spoglądając uważnie na nas może się ucieszyć jak dziecko i powiedzieć: „Widząc ciebie jestem naprawdę szczęśliwy!”

ks. Grzegorz Mączka

Słowo Boże na każdy dzień
Niedziela, 14 grudnia
Iz 61, 1-2a. 10-11; Ps: Łk 1; 1 Tes 5,16-24; J 1,6-8.19-28
Poniedziałek, 15 grudnia
Lb 24,2-7.15-17a; Ps 25; Mt 21,23-27
Wtorek, 16 grudnia
So 3,1-2.9-13; Ps 34; Mt 21,28-32
Środa, 17 grudnia
Rdz 49,2.8-10; Ps 72; Mt 1,1-17
Czwartek, 18 grudnia
Jr 23,5-8; Ps 72; Mt 1,18-24
Piątek, 19 grudnia
Sdz 13,2-7.24-25a; Ps 71; Łk 1,5-25.
Sobota, 20 grudnia
Iz 7,10-14; Ps 24; Łk 1,26-38