II Niedziela Adwentu - Jan Chrzciciel przygotowuje drogę Panu

II Niedziela Adwentu
Z Księgi proroka Izajasza
„Pocieszcie, pocieszcie mój lud!” - mówi wasz Bóg. „Przemawiajcie do serca Jeruzalemi wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana,bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy”. Głos się rozlega:
„Przygotujcie na pustyni drogę dla Pana, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną gładką. Wtedy się chwała Pana objawi,zobaczy ją wszelkie ciało, bo powiedziały to usta Pana”. Wstąpże na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny w Syjonie! Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem! Podnieś głos, nie bój się! Powiedz miastom judzkim: „Oto wasz Bóg!”. Oto Pan, Bóg, przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. Oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. Podobnie pasterz pasie swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie.

Z Drugiego Listu Świętego Piotra Apostoła
Umiłowani, niech to jedno nie będzie dla was tajne, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy, bo niektórzy są przekonani, że Pan zwleka, ale On jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia. Jak złodziej zaś przyjdzie dzień Pański, w którym niebo ze świstem przeminie, gwiazdy się w ogniu rozsypią, a ziemia i dzieła na niej zostaną spalone. Skoro to wszystko w ten sposób ulegnie zagładzie, to jakimi winniście być wy w świętym postępowaniu i pobożności, gdy oczekujecie i staracie się przyspieszyć przyjście dnia Bożego, który sprawi, że niebo zapalone pójdzie na zagładę, a gwiazdy w ogniu się rozsypią. Oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i ziemi nowej, w których będzie mieszkała sprawiedliwość. Dlatego, umiłowani, oczekując tego, starajcie się, aby On was zastał bez plamy i skazy, w pokoju.

Z Ewangelii według Świętego Marka
Jan Chrzciciel przygotowuje drogę Panu
Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. Jak jest napisane u proroka Izajasza: „Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego”.
Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy.
Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: „Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym”.

Dobra Nowina
Ewangelia wg Świętego Marka jest pierwszą spisaną Ewangelią. Marek „oparł się na osobistych wspomnieniach św. Piotra, przez co opisy cudów i działalności Jezusa są bardzo szczegółowe i żywe. Święty Justyn (+ 165) uważa nawet Ewangelię Marka za «pamiętniki Piotra». I Święty Marek, idąc za Świętym Piotrem (nie tylko za jego nauczaniem, ale za świadectwem jego życia) rozpoczyna swój tekst takim zdaniem: „Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym”. To zdanie mówi właściwie wszystko o tym, co najistotniejsze. Mówi wszystko o tym, co najistotniejsze w odniesieniu do Jezusa. Zatrzymajmy się jednak tylko na jednym słowie: „Ewangelia”. To słowo pochodzi od greckiego słowa „euaggelion” („eu” = „dobrze” i „aggello” = „zwiastować”), które znaczy „dobra nowina”. Odpowiednikiem w języku hebrajskim jest słowo „besora”, które oznacza „przede wszystkim wieść o odniesionym zwycięstwie” (zob. 2Sm 18, 19-32). To hebrajskie słowo nabiera religijnego znaczenia w Księdze proroka Izajasza (40, 9: „Wyjdź na górę wysoką, zwiastunko dobrej nowiny, Syjonie! Niech zabrzmi donośnie twój głos, zwiastunko dobrej nowiny, Jerozolimo!”; 52, 7: „Jak bardzo oczekiwane są na górach stopy zwiastuna dobrej nowiny, który głosi pokój, zwiastuje dobro, obwieszcza zbawienie, mówi do Syjonu: «Twój Bóg króluje!»”). A co jest tą „dobrą nowiną”? „Dobrą Nowiną” jest przede wszystkim sam Jezus Chrystus, Boży Syn (Mk, 1, 1; Dz 5, 42; 17, 3. 18), w którym objawia się miłość Boga Ojca: „Tak bardzo Bóg umiłował świat, że dał swojego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, lecz miał życie wieczne” (J 3, 16). To życie wieczne jest oczywiście konsekwencją zbawienia. A zbawienie jest całkowicie za darmo! Jezus „zniszczył obciążające nas zestawienie długów, które przez swoje zapisy przemawiało przeciwko nam. Usunął je, przybijając do krzyża” (Kol 2, 14). To jest dobra nowina: „ZBAWIENIE JEST DARMOWYM DAREM BOGA!”. „Bóg, bogaty w miłosierdzie, dzięki swej wielkiej miłości, którą obdarzył nas, umarłych z powodu występków, przywrócił do życia z Chrystusem. Łaską jesteście zbawieni! On w Chrystusie Jezusie ożywił nas i posadził na wyżynach niebieskich, aby w nadchodzących czasach ukazać niezwykłe bogactwo swojej łaski poprzez dobroć, jaką darzy nas w Chrystusie Jezusie. Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę! Nie jest to więc waszą zasługą, lecz darem Boga. Nie za dokonane czyny, aby nikt się nie chełpił” (Ef 2, 4-9).
Przyjęcie tego, że zbawienie jest za darmo jest trudne, „wolelibyśmy chwalić się naszymi zasługami. Wolelibyśmy zdobyć zbawienie, niż być za nie wdzięcznym” (Jose H. Prado Flores). Chcemy coś zrobić, aby osiągnąć zbawienie, bo na ogół nie mamy doświadczenia otrzymywania czegoś za darmo. „Za wszystko trzeba zapłacić” - słyszymy z różnych stron. I dlatego wydaje nam się (bo to nie jest prawdą), że ze zbawieniem jest podobnie: trzeba za nie „zapłacić”. Tylko że już ktoś to zrobił: Jezus Chrystus „zmazał dłużny zapis starodawnej winy”, jak uczy nas liturgia Kościoła. Czy więc nic nie muszę robić? Bóg daje zbawienie, dlatego ja mam przyjąć „darmowy dar Boga”, czyli zawierzyć siebie i swoje życie Bogu. To zawierzenie Bogu jest potwierdzane dobrymi czynami, które są skutkiem przyjęcia Boga i Jego zbawienia.

ks. Tomasz Kaczmarek

Słowo Boże na każdy dzień

Niedziela, 7 grudnia
Iz 40,1-5.9-11; Ps 85; 2 P 3,8-14; Mk 1,1-8
Poniedziałek, 8 grudnia
Rdz 3,9-15; Ps 98,1-4; Ef 1,3-6.11-12; Łk 1,26-38
Wtorek, 9 grudnia
Iz 40,1-11; Ps 96; Mt 18,12-14
Środa, 10 grudnia
Iz 40,25-31; Ps 103; Mt 11,28-30
Czwartek, 11 grudnia
Iz 41,13-20; Ps 145; Mt 11,11-15
Piątek, 12 grudnia
Iz 48,17-19; Ps 1; Mt 11,16-19
Sobota, 13 grudnia
Syr 48,1-4.9-11; Ps 80; Mt 17,10-13