Formacja dla członków Żywego Różańca (3)

Formacja dla członków Żywego Różańca (3)

Zasadniczą cechą każdej wspólnoty jest bycie razem. To ważne, aby się spotykać, rozmawiać ze sobą, wymieniać się doświadczeniami. We wspólnocie chrześcijańskiej istotna jest także wspólna modlitwa.

To modlitwa kształtuje wspólnotę, nadaje jej charakter, wplata w nią pierwiastek nadprzyrodzony. Żywy Różaniec, aby był rzeczywiście wspólnotą, musi się spotykać, być razem, trwać jednomyślnie na modlitwie, budować relacje i więzi. Żywy Różaniec i każda inna wspólnota różańcowa musi się spotykać, bo tylko wtedy każdy z jej członków odkryje radość bycia z drugim człowiekiem. Jest to zgodne z pragnieniem założycielki Żywego Różańca, bł. Pauliny Jaricot, która chciała „uczynić różaniec modlitwą wszystkich” i „poprzez różaniec odnowić wiarę”. Żywy Różaniec podkreśla wspólnotowy charakter rozważania tajemnic różańcowych. „Choć każdy z członków Żywego Różańca modli się tajemnicą, która jemu przypadła, w miejscu i czasie przez siebie wybranym, to jednak istotną dla Żywego Różańca jest więź modlitewna, rozumiana jako świadomość wspólnej modlitwy w podjętych intencjach” – czytamy w statutach Żywego Różańca. Dlatego też, „dla podkreślenia wspólnoty modlitwy członkowie Żywego Różańca, tam gdzie jest to możliwe, przynajmniej raz w miesiącu zbierają się na wspólną modlitwę”. A tejże winno towarzyszyć spotkanie formacyjne.
Takie spotkanie często nazywa się „wymianą tajemnic różańcowych”. Odbywa się raz w miesiącu. Dbajmy o to, aby było właściwie przygotowane i przeprowadzone. Duża w tym rola duszpasterza, opiekuna Żywego Różańca. Niemniej pamiętajmy, że i zelatorzy, którzy mają w naszej diecezji swoje szkolenia, są zaproszeni do ich współprowadzenia i animowania. Spotkanie winno trwać około godziny. Jaka jest jego struktura?

Na początku razem się modlimy, odmawiając dziesiątkę różańca. Warto poprzedzić ją podaniem papieskiej intencji na dany miesiąc, dołączając do niej także intencje diecezji i parafii. Po zakończeniu modlitwy opiekun wspólnoty winien wygłosić krótką konferencję formacyjną. Nie należy wtedy omawiać spraw parafialnych – na to będzie czas później. Konferencja formacyjna powinna dotykać Słowa Bożego, być rozważaniem na temat jakieś tajemnicy wiary lub nauczania Kościoła. Nie powinna dotyczyć spraw bieżącej polityki, czy być komentarzem dla otaczającej nas rzeczywistości. Ma dotykać głębi wiary, ludzkiego serca, relacji z Bogiem i bliźnimi. Konferencja ma nas formować, ma nas ewangelizować a nie być okazją do wylania swoich frustracji czy niezadowolenia. Po jej zakończeniu warto omówić bieżące sprawy wspólnoty. Mówmy o sprawach, które nas cieszą, ale nie bójmy się także rozmawiać o trudnościach, pamiętając jednak, że trzeba siebie wzajemnie słuchać, a nie oceniać. Potem można wypić wspólną kawę, zjeść kawałek ciasta, porozmawiać z księdzem o codziennych zmaganiach, zastanowić się, co możemy zrobić dla naszej wspólnoty albo dla naszej parafii. Z uwagą wysłuchajmy też tego, co chce nam powiedzieć proboszcz lub opiekun, czym chce się podzielić. Dajmy mu na to czas. Słuchanie to cecha ludzi pokornych. Spotkanie można zakończyć odśpiewaniem jakieś pieśni maryjnej. Wszak to dla niej jesteśmy w Żywym Różańcu.

Wspólnota, która się spotyka będzie rosła i będzie się rozwijać. Będzie tworzyć więzi, tak aby uwypuklić wspólnotowy charakter Kościoła. Odkryjemy, że jesteśmy razem, że idziemy tą samą drogą, że „kto wierzy, nigdy nie jest sam”.
Temu mają służyć także spotkania diecezjalne. Pisałem już o tym w ostatnim numerze „Opiekuna”. Warto także formować swoje serce. Nie tylko działać, ale także pozwolić Bogu dotykać naszego życia. Od 30 maja do 1 czerwca w Sadowiu koło Ostrowa Wielkopolskiego w pięknym klasztorze ojców pasjonistów, odbędą się kolejne już rekolekcje dla wspólnot różańcowych. Adresowane są one dla tych, którzy chcą czegoś więcej, którzy chcą pogłębić swoją wiarę, zasłuchać się w Słowo Boże, spotkać Jezusa w adoracji, modlitwie i pięknie przyrody.

Ks. Bogumił Kempa