Czas świętowania i przemiany - Misje

W ostatnim miesiącu obchodziliśmy wiele lokalnych uroczystości w naszej okolicy. Pierwsza, 15 stycznia, była związana z założycielem naszego zgromadzenia św. Arnoldem Janssenem. 

Celebrowaliśmy ją w małym miasteczku lub dużej wiosce osiem km od nas w Logwilli. Jest to jedna ze stacji misyjnych naszej parafii, a mieszkańcy postanowili przyjąć sobie za patrona św. Arnolda. W Logwili znajduje się kaplica, która nie należy do najpiękniejszych, ale ma blaszany dach i ludzie gromadzą się regularnie na modlitwie, ale kto wie, może pewnego dnia z Bożą pomocą i św. Arnolda będzie tu kiedyś coś piękniejszego. W każdym razie mieszkańcy postanowili zrobić otwarcie z „wielką pompą”, ale że się nie pomieścili w środku, zrobili to na zewnątrz… z lekką konstrukcją namiotowo-materiałową. W każdym razie na uroczystość przybyło ponad tysiąc osób (wliczając dzieci). Był też konkurs o życiu św. Arnolda powiązany z Biblią, tańce, śpiewy i bardzo istotny element każdej większej uroczystości, a mianowicie jedzenie. Było więc coś dla ducha i ciała, a potem dla niektórych trochę ćwiczeń fizycznych tzn. wędrówka powrotna do Lainya:)

Następnie 31 stycznia u salezjanów w Morobo w parafii oddalonej od nas o 120 km świętowaliśmy zakończenie dni młodzieży w dzień Don Bosco. Jak się okazało po drodze napotkaliśmy parę niespodzianek, a największą z nich było zatrzymanie się przed mostem na 30 km przed Morobo. Jak się okazało most był nieprzejezdny, gdyż jedna ciężarówka z cysterną z benzyną utkwiła pomiędzy mostem a rzeką, ze złamaną ośką i jednym kołem poza mostem. Nie dało się przejechać obok, ponieważ most był zbyt wąski, a uwolnienie cysterny z potrzasku wymagało specjalistycznej pomocy (najbliższa w Jubie oddalonej o 200 km). Tak więc zamierzaliśmy powrócić i wybrać alternatywną drogę:), ale salezjanie zaoferowali nam, że po drugiej stronie mostu będzie czekał na nas samochód, który nas do nich dowiezie, tak więc mogliśmy świętować dni młodych i 200 lat od narodzin św. Jana Bosco. Samochodu nie zostawiliśmy przy moście, ale w miasteczku, które było oddalone od nas o cztery kilometry, tak więc mieliśmy dodatkowy spacerek, a właściwie pielgrzymkę w dwie strony.

2 lutego wspólnie z naszymi siostrami „niebieskimi” świętowaliśmy zakończenie Roku Życia Konsekrowanego w Yei. Wspólnie ze siostrami służebnicami Ducha Świętego, które prowadzą klinikę św. Bakhity dzieliliśmy się radością:) Kolejne zaś święto było związane z patronką kliniki, ale nie tylko, bo także Sudanu i Sudanu Pd. św. Josefiną Bakhita. Obchodziliśmy to święto 8 lutego w sąsiadującej z nami parafii Wondruba oddalonej tylko 30 km. Wondruba jest obecnie opuszczona i ponad 12 tys. ludzi znajduje się w Lainya, a pozostałe 3 tys. w Bereka. Od czasu konfliktu pomiędzy regularną armią a rebeliantami w Wondrubie pozostają ojcowie MMI z Indii i niewiele osób pozostających pod opieką ojców w tymczasowych namiotach. Chcąc podkreślić łączność z uchodźcami z tego terenu przyjechaliśmy z chórem, instrumentami i paroma innymi osobami (z Akcji Katolickiej, katechistami), aby być razem. Była to okazja, aby wyrazić solidarność, ale też dla pozostających w Wondrubie był to znak jedności, że ktoś o nich pamięta, a jednocześnie radość z muzyki i śpiewów.

Św. Bakhita jest dobrą patronką na czas przechodzenia z cierpienia do radości. Sama jako dziecko była uprowadzona do niewoli i jako niewolnica wiele wycierpiała od wielu właścicieli. Ostatecznie trafiła do rodziny we Włoszech, gdzie później pod opieką sióstr potwierdziła swoją wolność, przyjęła chrzest i przyłączyła się do sióstr. Służyła innym z uśmiechem i życzliwością, pomimo tego, co wycierpiała, a może też dzięki temu, była bardziej otwarta na cierpienie i krzywdę innych. W każdym razie jest dobrą patronką i przyjaciółką dla mieszkańców Wondruba, którzy nie z własnej woli musieli opuścić swoje miejsce, ale mamy nadzieję, że w końcu i oni znajdą pokój i powrócą do siebie. Bakhita wprowadza nas w czas przemiany i prowadzi nas do Wielkiego Postu, który przygotowuje nas do otwarcia naszych serc na Boże miłosierdzie, które powinno nas otworzyć na uczynki miłosierdzia względem innych.

Tekst ojciec Andrzej Dzida SVD