Czas duchowego wzrostu

Czas duchowego wzrostu

W życiu seminaryjnym każdy okres liturgiczny ma swoje szczególne miejsce, jednak Adwent był dla nas wyjątkowy. Stał się dla nas czasem wzrastania duchowego.

W seminarium czas Adwentu rozpoczęliśmy uroczystymi nieszporami, w trakcie których zostały poświęcone wieńce. Był to czas, kiedy w naszym domu odbywały się dni skupienia dla rozeznających powołanie.
Kulminacyjnym momentem adwentowego czasu w seminarium są rekolekcje adwentowe. Poprowadził je dla nas o. Leszek Gólczyński SSCC, a głównym hasłem były słowa „Wszystkie troski wasze przerzućcie na Niego, gdyż Jemu zależy na was” (1P 5, 7). Zaproszony rekolekcjonista, doświadczony duszpasterz i zakonnik, prowadził nas przez tematy związane z oczekiwaniem na przyjście Chrystusa. Głosił konferencje poruszające zarówno teologiczne aspekty Adwentu, jak i praktyczne wskazówki dotyczące życia duchowego. Niezbędnym elementem rekolekcji jest adoracja Najświętszego Sakramentu. W ciszy każdy kleryk ma możliwość spojrzenia w głąb swojego serca i skonfrontowania się z tym, co wymaga uwagi. Rachunek sumienia, sakrament pokuty i modlitwa to narzędzia, dzięki którym możemy otworzyć się na łaskę Pana.
Adwent w seminarium to nie tylko cisza i skupienie, ale także codzienne obowiązki. Klerycy uczą się sztuki godzenia różnych wymiarów swojego życia – studiów, formacji duchowej i wspólnotowego działania. Od nowego roku formacyjnego zostaliśmy zaproszeni do włączenia się w różne akcje. Klerycy trzeciego roku angażują się w wolontariat. Co dwa tygodnie grupa kleryków jeździ do więzienia do Pobiedzisk. Przekroczenie bramy więzienia, spotkanie z osadzonymi i zetknięcie się z ich trudną przeszłością, a także rozmowy są bardzo potrzebne. Jednak już pierwsze spotkania z więźniami pokazały, że i za kratami kryją się ludzie spragnieni miłości i przebaczenia. Jednym z głównych zadań kleryków w czasie praktyk w więzieniu są rozmowy z osadzonymi. To czas, w których więźniowie dzielą się swoimi historiami – bólem, poczuciem winy, ale także nadzieją na nowe życie. Dla kleryków jest to trudna, ale bardzo cenna lekcja – być świadkami Bożego miłosierdzia, który nie przekreśla.
Z kolei klerycy roku piątego co niedzielę jeżdżą do szpitala w Poznaniu, gdzie dla wielu z nas posługa w szpitalu jest jednym z pierwszych bezpośrednich kontaktów z chorymi. W czasie tych praktyk klerycy razem z księdzem kapelanem odwiedzają pacjentów, rozmawiają, dodają otuchy i wsparcia duchowego. Podczas tych praktyk klerycy mają możliwość zanieść Najświętszy Sakrament chorym i cierpiącym. Posługa w szpitalu to także lekcja pokory.
Posługa w szpitalach i więzieniu to ważny aspekt formacji seminaryjnej. To czas, w którym możemy wyjść do ludzi często cierpiących, umierających, osób, które nie widzą w swoim życiu sensu życia. Te praktyki kształtują nasze serca i przygotowują do przyszłej posługi kapłańskiej w świecie, w którym tak bardzo jesteśmy potrzebni, aby zanosić Chrystusa innym.
Wraz z dniami Adwentu seminarium zaczyna przybierać świąteczny charakter. Klerycy odpowiedzialni za dekorację kaplicy i refektarza starannie przygotowują szopkę i choinki.
Tradycyjnie, przed wyjazdem na święta do domów rodzinnych, cała wspólnota seminaryjna wraz z Księżmi Biskupami gromadzi się na wspólnej wigilii seminaryjnej. Uroczyste świętowanie rozpoczęliśmy obejrzeniem spektaklu świątecznego w wykonaniu grupy kleryków, następnie po odczytaniu Słowa Bożego, podzieliliśmy się opłatkiem, złożyliśmy życzenia i spotkaliśmy się przy wspólnym stole. Czas świąt Bożego Narodzenia klerycy spędzają w domach i parafiach rodzinnych.
Wspólnota Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu życzy w Nowym Roku mocy samego Boga, który przychodzi do nas w Swoim Synu. Niech w Waszych sercach narodzi się Dziecię Jezus. Życzymy, aby Nowonarodzony przyniósł radość, pokój i wzajemną życzliwość oraz obficie błogosławił w każdym dniu Nowego Roku. Bądźmy jak pielgrzymi, którzy idą naprzód, niosąc w sercu nadzieję, która zakorzeniona jest w wierze w Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Mistrza.

Kl. Jakub Wasiela (rok 5)