Zmiany

Zmiany

Czułam już w lutym, że ta wiosna będzie wyjątkowa. Słońce. Poranki. Miasto. Mnóstwo ludzi. Tłumy i nieznajomi. Zmęczenie. Smutek. Łza. Jedna. Druga.
I nagle pojawia się ktoś Nowy. Wprowadza w moje życie chaos i jednocześnie pragnienie przygody. Zamieszał w uporządkowanej głowie, rozrzucił ułożone plany i zostawił z tym wszystkim jedynie do towarzystwa z niepewnością. Przecież ja nigdy nie lubiłam kobiet, a niepewność jest bardziej niż stuprocentową kobietą. Wypadki chodzą po ludziach i widzę po sobie, że bez strachu coraz częściej próbuję nowości. Kiedyś się wielu rzeczy bałam, a teraz niedługo się bez nich nie obędę. Smakuję życia po kawałku, wykorzystując każdą minutę, wsłuchując się w każde uderzenie serca własne i nie tylko. Garść szalonych wspomnień, na które nigdy bym sobie wcześniej nie pozwoliła. Uważałam takie czyny za złe, nie na miejscu. Raz… raz jedyny spróbowałam, dałam się porwać wariacji i stwierdziłam, że to wcale nie jest zło. Czemuś nieznanemu, czemuś, czego się boimy i nie chcemy tego poznać, przypisujemy cechy negatywne. Jednak najbardziej zaskakujące jest to, że coś lub ktoś nam od bardzo dawna znany jest i jednocześnie całkiem obcy. To smutne. Boję się smutku, ale tego akurat bardzo dobrze znam. Mam dość jego, właśnie jego konkretnie.
Pragnienie spokoju. Sen. Równy oddech. I…ciepło.

Kasia Smolińska