Zmiana planów

W naszym życiu chrześcijańskim musimy sobie jasno uświadomić, 
że wejście do chwały Boga wymaga codziennej wierności Jego woli,
także wtedy, gdy wymaga ona poświęcenia, wymaga czasami zmiany naszych planów.

W Credo znajdujemy stwierdzenie, że Jezus „wstąpił do nieba; siedzi po prawicy Ojca”. Ziemskie życie Jezusa ma swoją kulminację w wydarzeniu wniebowstąpienia, to znaczy kiedy przechodzi On z tego świata do Ojca i jest wyniesiony na Jego prawicę. Jakie jest znaczenie tego wydarzenia? Zacznijmy od chwili, kiedy Jezus postanawia podjąć swoją ostatnią pielgrzymkę do Jerozolimy. Święty Łukasz pisze: „Gdy dopełnił się czas Jego wzięcia [z tego świata], postanowił udać się do Jerozolimy” (Łk 9, 51). „Wstępując” do Miasta Świętego, gdzie dokona się Jego „wyjście” z tego życia, Jezus widzi już cel, niebo. Wie jednak, że droga prowadząca Go do chwały Ojca przechodzi przez krzyż, przez posłuszeństwo wobec Bożego planu miłości wobec rodzaju ludzkiego. Katechizm Kościoła Katolickiego mówi, że „wywyższenie na krzyżu oznacza i zapowiada wywyższenie wniebowstąpienia” (n. 662). Także my w naszym życiu chrześcijańskim musimy sobie uświadomić, że wejście do chwały Boga wymaga codziennej wierności Jego woli, także wtedy, gdy wymaga poświęcenia, czasami zmiany naszych planów. Wniebowstąpienie Jezusa ma konkretnie miejsce na Górze Oliwnej, w pobliżu miejsca, na które się oddalił na modlitwę przed męką: po raz kolejny widzimy, że modlitwa daje nam łaskę, byśmy żyli dochowując wierności wobec planu Boga.

Św. Łukasz mówi nam o wniebowstąpieniu również na początku Dziejów Apostolskich, aby podkreślić, że wydarzenie to jest jak ogniwo łączące ziemskie życie Jezusa z życiem Kościoła. Tutaj św. Łukasz wspomina również o obłoku, który zabrał Go uczniom sprzed oczu (por. Dz 1, 9- 10). Wkraczają więc dwaj mężowie w białych szatach, którzy wzywają ich, by nie stali i nie wpatrywali się w niebo, lecz posilali swe życie i świadectwo pewnością, że Jezus powróci w ten sam sposób, jak widzieli Go wstępującego do nieba (por. Dz 1, 10-11). Jest to zachęta, aby wychodząc z kontemplacji panowania Jezusa, z Niego czerpać moc do niesienia i świadczenia Ewangelii w życiu codziennym: kontemplować i działać, ora et labora – naucza św. Benedykt, są równie niezbędne w naszym życiu.

Wniebowstąpienie nie wskazuje na nieobecność Jezusa, ale mówi nam, że żyje On pośród nas w nowy sposób. Nie jest już w określonym miejscu świata, jak to było przed wniebowstąpieniem. Obecnie jest w panowaniu Boga, obecny w każdym miejscu i czasie. W naszym życiu nie jesteśmy sami, mamy Obrońcę, który na nas oczekuje, broni nas. Nigdy nie jesteśmy sami: prowadzi nas zmartwychwstały Pan. Z nami jest tak wiele braci i sióstr, którzy w ciszy i ukryciu, w swoim życiu rodzinnym i pracy, w problemach i trudnościach, radościach i nadziejach, codziennie żyją wiarą i przynoszą wraz z nami światu panowanie miłości Boga w Jezusie zmartwychwstałym naszego obrońcę, który wstąpił do nieba na prawicę Ojca.

Fragmenty katechezy wygłoszonej

17 kwietnia na Placu św. Piotra