Z rany wypłynęło serce

Z rany wypłynęło serce

„To Boże Serce jest niezgłębioną otchłanią wszelkich dóbr, do której ubodzy mają się zwracać we wszystkich swoich potrzebach...; jest otchłanią miłosierdzia dla nieszczęśliwych, jest wreszcie otchłanią miłości, w której powinniśmy ukryć cała naszą nędzę” (Liturgia Godzin ).

Tak pisze św. Małgorzata Maria Alacoque w jednym z listów, w których wyjaśnia, jak wielkim darem jest Boże Serce dla nas. Kończy się powoli czerwiec, wielu z nas chodzi na nabożeństwa czerwcowe z Litanią do Serca Pana Jezusa. I tak właściwie chyba nikt z nas nie zastanawia się, jak to było kiedyś, kiedy powstał Jego kult, czy litania itd. W naszej świadomości panuje przekonanie, że jest ona od zawsze w Kościele i już.
Otóż kult Serca Jezusowego swój początek miał w średniowieczu, początkowo był tylko prywatny, dopiero po jakimś czasie dotarł do rzeszy społeczeństwa. Pierwszym, który w ranie Chrystusa odnalazł Serce Boże był nieznany autor poetyckiego utworu „Winny szczep mistyczny”. W średniowieczu bowiem kult Serca Jezusowego łączono z bardzo żywym nabożeństwem do Najświętszej Rany boku Jezusa. To nabożeństwo bardzo wcześnie przyswoili sobie mnisi z zakonu św. Dominika Guzmana. W piątek po oktawie Bożego Ciała, a więc w dzień, który Chrystus wybrał sobie na święto Jego Serca, dominikanie odmawiali oficjum o Ranie boku Pana Jezusa. Mówiąc jeszcze o średniowieczu należałoby wspomnieć kilku świętych i błogosławionych, którzy w Sercu Jezusa znaleźli dla siebie źródło szczególnej radości i uświęcenia: św. Mechtylda (1241-1298) i jej młodsza siostra, św. Gertruda (1250-1303). Kolejną świętą była św. Małgorzata z Kortony (1252-1297) oraz św. Jan Eudes i św. Małgorzata Maria Alacoque. I to właśnie ci ostatni w sposób szczególny przyczynili się do tego, iż nabożeństwo do Serca Pana Jezusa stało się własnością wszystkich wiernych i całego Kościoła. Z tym, że św. Jan Eudes działał bardziej z własnej inicjatywy, i w dekrecie o heroiczności cnót z 1903 r. jest nazwany „twórcą liturgicznego kultu Serca Jezusa i Maryi”. Natomiast św. Małgorzata, przy której zatrzymamy się dłużej w tym artykule, otrzymała nakazy od samego Chrystusa, który chciał się posłużyć jej pośrednictwem. I to jej przypisuje się główną zasługę w rozpowszechnieniu nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Św. Małgorzata Maria Alacoque żyła w zupełnym ukryciu w klasztorze w Paray-le-Monial.
Święta urodziła się w Lautecour koło Charolais w Burgundii we Francji 22 lipca 1647 roku. Jej ojcem był notariusz królewski. Rodzina była bardzo religijna, co prawdopodobnie miało wpływ na jej postanowienia, które jak na tak małe dziecko były zaskakujące. Jako czteroletnia dziewczynka Małgorzata złożyła prywatny ślub czystości. Kiedy w 1655 roku zmarł jej ojciec, została oddana na wychowanie do klasztoru sióstr klarysek w Carolles. Spędziła tam dwa lata, gdyż ciężko zachorowała i musiała wrócić do domu rodzinnego. W 1661 roku za wstawiennictwem Matki Bożej odzyskała zdrowie. Mając 24 lata Małgorzata wstąpiła do Zakonu Sióstr Nawiedzenia (wizytek) w Paray-le-Monial, gdzie w roku 1672 złożyła śluby zakonne, w latach 1684-1687 pełniła funkcję przełożonej nowicjuszek, w roku 1685 wraz z nowicjuszkami poświęciła się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Tak spełniło się jej marzenie.

Znak serca
W swoim bardzo pobożnym i oddanym Eucharystii życiu św. Małgorzata doświadczyła 80 wizji i objawień związanych z tajemnicą Serca Jezusowego, 30 z nich opisała. Cztery zostały nazwane wielkimi, miały charakter społeczny i kościelny. Pierwsze miało miejsce 27 grudnia 1673 roku, Małgorzata została wówczas zaproszona przez Pana Jezusa, aby zajęła miejsce św. Jana Apostoła i Ewangelisty podczas Ostatniej Wieczerzy.
W czasie drugiego objawienia, które miało miejsce w piątek w roku 1674,  św. Małgorzata ujrzała Serce Pana Jezusa na tronie z płomieni, „jaśniejące bardziej niż słońce, o przejrzystości kryształu, z widoczną raną, otoczone cierniami i z krzyżem na szczycie”.
Natomiast trzecie widzenie miało miejsce 2 lipca 1674 roku, w piątek oktawy Bożego Ciała, wtedy Pan Jezus miał pięć ran, z których wydobywały się płomienie. Pan Jezus wyznał wówczas Świętej, że boli Go ludzka niewdzięczność i obojętność, domagał się wynagrodzenia i zadośćuczynienia, przede wszystkim przez często przyjmowaną Komunię Świętą, szczególnie w pierwsze piątki miesiąca oraz przez odprawianie nabożeństwa Godziny Świętej. Ostatnie z wielkich objawień było w oktawie Bożego Ciała w dniach 13 - 20 czerwca 1675 roku. Pan Jezus żalił się Małgorzacie 16 czerwca, że rani się Go lekceważeniem wierzących, szczególnie zaś osób konsekrowanych i świętokradztwami bezbożnych. Zbawiciel prosił, aby w piątek po oktawie Bożego Ciała obchodzono specjalne święto ku czci Serca Pana Jezusa, z Komunią Świętą wynagradzającą i modlitwą wynagradzającą przed Najświętszym Sakramentem. Święta otrzymała od Chrystusa dwanaście obietnic dla tych, którzy będą czcić Jego Najświętsze Serce.

Wielka mistyczka
17 października 1690 roku siostra Małgorzata Maria Alacoque zmarła w klasztorze w Paray-le-Monial w opinii świętości. Jej ciało zostało złożone w kościele sióstr wizytek w tej samej miejscowości. Siostra Małgorzata Maria została beatyfikowana przez Papieża Pius IX w roku 1864.
Pierwszym z papieży, który zatwierdził nabożeństwo do Serca Pana Jezusa, a także święto dla niektórych diecezji i zakonów, był Klemens XIII. Uczynił to w roku 1765, czyli prawie sto lat po wspomnianych objawieniach. Jednak dopiero memoriał biskupów polskich wysłany do tego papieża w tej sprawie w 1765 roku przyniósł pozytywny skutek. W nim zawarty był historyczny przegląd kultu oraz uzasadnienie pożytku płynącego z tego nabożeństwa. Papież Pius IX w roku 1856 rozszerzył święto Serca Pana Jezusa na cały Kościół. Leon XIII 31 grudnia 1899 roku oddał Sercu Jezusowemu w opiekę cały Kościół i rodzaj ludzki. A w 1920 roku  Benedykt XV kanonizował siostrę Małgorzatę. Liturgiczne wspomnienie św. Małgorzaty Marii Alacoque ustanowiono na 14 października i ma ono charakter wspomnienia dowolnego.
Świętej Małgorzacie zawdzięczamy także Godzinę Świętą, gdyż to do niej Pan Jezus zwrócił się z życzeniem, aby wierni w nocy z czwartku na pierwszy piątek miesiąca adorowali chociaż przez godzinę Najświętszy Sakrament dla uczczenia konania Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym. Pan Jezus dał także św. Marii Małgorzacie obietnicę, że kto przez dziewięć kolejnych pierwszych piątków przystąpi do Komunii Świętej i ofiaruje ją jako wynagrodzenie za grzechy własne i rodzaju ludzkiego, temu Boże Serce zapewni miłosierdzie w chwili zgonu, że nie umrze bez Jego łaski.
Pierwsze Litanie do Najświętszego Serca Jezusowego powstały w XVII wieku. Obecna pochodzi z wieku XIX wieku i swój początek ma w klasztorze francuskich wizytek. Zatwierdził ją do odmawiania publicznego papież Leon XIII 2 kwietnia 1889 roku. On też dołączył do litanii Akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Papież Pius XI dodał Akt wynagrodzenia Sercu Jezusowemu, który nakazał odmawiać co roku w uroczystość Serca Jezusowego.

Arleta Wencwel

Witraż przedstawiający św. Małgorzatę w kościele parafialnym pw. św. Wawrzyńca w Stolcu?

Dwanaście wielkich obietnic dla czczących Najświętsze SercE Jezusa

• czciciele otrzymają łaski potrzebne do realizacji ich zadań życiowych - obowiązki stanu;
• pokój w rodzinach;
• pocieszenie w strapieniach;
• opiekę Zbawiciela w życiu, szczególnie w godzinę śmierci;
• błogosławieństwo w podejmowanych przedsięwzięciach;
• grzesznicy znajdą w Bożym Sercu „źródło i ocean miłosierdzia”;
• oziębli staną się gorliwymi w swoim życiu religijnym;
• gorliwi w wierze szybko staną się doskonałymi;
• Pan Jezus będzie błogosławił tym domom, rodzinom, w których jest czczony obraz Boskiego Serca;
• imiona osób propagujące to nabożeństwo zostaną zapisane w Sercu Pana Jezusa; 
• kapłani poruszą najbardziej zatwardziałe serca;
• Pan Jezus da łaskę pokuty i będzie „ucieczką” w ostatniej godzinie życia osobom, które przez dziewięć pierwszych piątków miesiąca będą przyjmowały Komunię Świętą wynagradzającą. Zbawiciel poprzez swoje objawienia wyrażał pragnienie, aby kult Jego Serca stał się powszechnym i publicznym.