Wierni składają ofiarę Bogu - Liturgia

Liturgia
Wierni składają ofiarę Bogu

Według nauki Kościoła każda Eucharystia jest ofiarą Chrystusa i całego Kościoła. Podstawą społecznego charakteru ofiary eucharystycznej składanej wraz z Chrystusem przez cały lub Boży jest nauka o kapłaństwie wspólnym. Konstytucja o liturgii przypomniała, że każda celebracja liturgiczna jest działaniem Chrystusa-Kapłana i Jego Ciała, czyli Kościoła. Natomiast Konstytucja dogmatyczna o Kościele wyraźnie stwierdza: „Ochrzczeni stanowią przez odrodzenie i namaszczenie Duchem Świętym dom duchowy i święte kapłaństwo, aby przez wszystkie uczynki właściwe chrześcijaninowi składać duchowe ofiary i głosić moc Tego, który wezwał ich z ciemności do przedziwnego swego światła. Toteż wszyscy uczniowie Chrystusa, trwając na modlitwie i chwaląc wspólnie Boga, samych siebie mają składać jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu”.
Pamiętając o wyjątkowej roli kapłana w celebracji Modlitwy eucharystycznej, nie należy zapominać o wiernych, którzy także na swój sposób składają ofiarę Bogu. Eklezjalny charakter ofiary eucharystycznej potwierdzają teksty Modlitw eucharystycznych.  Chociaż celebracji przewodniczy kapłan, to jednak niemal wszystkie formuły modlitewne i ofiarnicze wypowiadane są w liczbie mnogiej. Używane są następujące formy czasownikowe: „składamy”, „ofiarujemy”, „przynosimy” i „błagamy”. Zgromadzony na Eucharystii Kościół w ścisłej oraz nierozerwalnej jedności i łączności z Chrystusem składa Bogu w ofierze samego Chrystusa i Jego ofiarę. Wspólnota Kościoła włącza się w ofiarę Jezusa Chrystusa i jednocześnie sama siebie składa Bogu w ofierze. Na zasadzie wzajemnego współdziałania, Chrystus ofiarując Ojcu siebie, przyłącza do swej ofiary Kościół i ofiaruje go Bogu. Natomiast Kościół ofiarując w sakramentalnych znakach Chrystusa, wchodzi w ofiarę swego Oblubieńca i ofiaruje się z Nim i przez Niego.
Na czym polega składanie ofiary przez wiernych uczestniczących w Modlitwie eucharystycznej, która jest kulminacyjnym momentem każdej Mszy Świętej? Chrześcijanin uczestniczący w Modlitwie eucharystycznej ofiaruje Bogu siebie samego. Modelem takiego samoofiarowania jest Jezus Chrystus, który „istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 6-8). Trzeba więc złożyć w ofierze dar swojego życia i swojej wolności, aby całkowicie, w duchu posłuszeństwa i miłości, otworzyć się na pełnienie woli Boga.
Zjednoczenie z ofiarą Chrystusa i składanie ofiary z własnego życia w naturalny sposób prowadzi do wewnętrznej przemiany człowieka. Oddawanie się Bogu oznacza nieustanne nawracanie się, wyrażające się w odrzucaniu zła i grzechu i przyjmowaniu krzyża. Wierni uczestniczący w Modlitwie eucharystycznej są świadkami oraz uczestnikami śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Z tego wynika wezwanie do umierania dla grzechu i rodzenia się do nowego życia. Pius XII pisał: „Gdy więc stoimy przy ołtarzu, przemieńmy tak swojego ducha, aby cokolwiek było w nim grzesznego, całkowicie zgasło, a cokolwiek rodzi przez Chrystusa życie nadprzyrodzone, wzmogło się i spotężniało. W taki sposób mamy się stać wraz z Hostią niepokalaną ofiarą miłą Ojcu Przedwiecznemu”.
Świadome wewnętrzne uczestnictwo wiernych w Modlitwie eucharystycznej, potwierdzone aklamacją „Amen”, ukazuje ścisłą jedność codziennego chrześcijańskiego życia z Eucharystią. W akt współofiarowania, który kulminacyjny moment osiąga podczas Modlitwy eucharystycznej, wierni włączają całe swoje życie. Sprawdzianem owocnego uczestnictwa i zaangażowania będzie więc codzienność, a zwłaszcza intensywność realizacji przykazania miłości Boga i bliźniego.

ks. Dariusz Kwiatkowski