TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 28 Marca 2024, 12:30
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

W Nazarecie i okolicy

19.10.17

W Nazarecie i okolicy

nazaret
Ruiny starożytnego Seforis

Miejsce, w którym nasz Zbawiciel spędził dzieciństwo i młodość nigdy nie cieszyło się w Palestynie zbyt wielkim poważaniem. Kiedy na początku działalności publicznej Jezusa Natanael dowiedział się, skąd pochodzi Nauczyciel, spytał z niedowierzaniem apostoła Filipa: „Czyż może być co dobrego z Nazaretu?” (J 1, 46). Do dziś większość ludzi uważa, że Nazaret był niewielką, leżącą na uboczu ówczesnego cywilizowanego świata wioską. Czy rzeczywiście?

Wzmianek o Nazarecie brak w Starym Testamencie i u słynnego żydowskiego historyka z I w. po Chr., Józefa Flawiusza, ale nie znaczy to, że galilejska miejscowość była nieznanym nikomu pustkowiem. Nazaret leży w dolinie pomiędzy wapiennymi wzgórzami dolnej Galilei. Ta żyzna, rolnicza kraina od bardzo dawna była znana polami zbóż, winnicami i gajami oliwnymi. Już 900 lat przed narodzeniem Chrystusa Galilea stanowiła rolnicze zaplecze Tyru i Sydonu. Wielkie handlowe miasta w na wybrzeżu Morza Śródziemnego mogły żyć i rozwijać się dzięki galilejskiemu zbożu, oliwie i winu.

Najazd Asyryjczyków
Archeolodzy zdołali ustalić, że już ponad 2000 lat przed Chrystusem w Nazarecie istniała niewielka osada. Tutejsi mieszkańcy żyli spokojnie, aż do 720 roku przed Chr., kiedy wojska asyryjskie najechały Królestwo Izraela i uprowadziły do niewoli tysiące mieszkańców. Ostatni król Izraela, Ozeasz został wzięty do niewoli i stracony. Asyryjczycy spustoszyli też Nazaret i jego okolice tak skutecznie, że przez następne siedemset lat nikt tu nie zamieszkał. W tym czasie Judę i Izrael najeżdżały i zdobywały kolejne obce potęgi: Babilończycy, Persowie, Macedończycy. W II w. przed Chr., po powstaniu przeciwko greckiemu królowi Antiochowi IV, cała Galilea dostała się pod władzę rezydujących w Jerozolimie królów z dynastii hasmonejskiej. W 63 r. przed Chr. rzymski wódz Pompejusz podbił królestwo Hasmoneuszy, a wraz z nim także Galileę. Odtąd wszyscy w Palestynie musieli słuchać rozkazów znad Tybru. To prawdopodobnie właśnie wtedy do opuszczonego od setek lat Nazaretu przybyli nowi mieszkańcy.

Dom z dziedzińcem
Do niedawna wielu badaczy kwestionowało fakt, że na przełomie er Nazaret był zamieszkaną osadą. Sceptycy wskazywali na brak wzmianek o miejscowości w pismach innych niż Nowy Testament. Archeolodzy prowadzący badania na terenie współczesnego, gęsto zabudowanego miasta mają ogromne problemy w dotarciu do pozostałości z I w. przed Chr. Nic w tym niezwykłego, bo na obszarze stale zamieszkanego miasta można kopać jedynie tam, gdzie dokonuje się jakichś inwestycji budowlanych. Do niedawna znane były jedynie skalne groby z I wieku znajdujące się w okolicy miasta. W końcu w 2009 roku w czasie badań prowadzonych przez Izraelski Departament Starożytności badacze dokopali się do pozostałości z pierwszego stulecia po narodzeniu Chrystusa. Na terenie sąsiadującym z tutejszym kościołem Zwiastowania NMP odkryto pozostałości zabudowań z początku I wieku, czyli z czasów, kiedy z Nazarecie zamieszkiwała Święta Rodzina. Na światło dzienne, po raz pierwszy od dwóch tysięcy lat, wyszły kamienne mury skromnych domów galilejskiej wioski. Budowle w wiosce były małe i niepozorne. Przeciętny dom składał się z dwóch pokojów i niewielkiej sieni. Zazwyczaj w skale, na której budowano dom, wykuwano cysternę na wodę, której spory zapas był niezbędny w suchym i gorącym klimacie Bliskiego Wschodu. W innych wykutych w skalnym podłożu jamach lub niszach trzymano żywność. Archeolodzy znaleźli wewnątrz takich schowków gliniane i kamienne naczynia. Te ostatnie były bardzo popularne wśród starożytnych Żydów, bo nie wymagały skrupulatnego rytualnego oczyszczania. Chłodne kamienne ściany domu chroniły mieszkańców przed skwarem na zewnątrz. W 2015 roku pod budynkiem klasztoru Sióstr Nazaretanek odkryto pozostałości dużego kamiennego domu z dziedzińcem, pochodzącego z I stulecia po Chrystusie. Był on częściowo wykuty w skalnym podłożu, a jego ściany zbudowano z wapiennych bloków. Obok budynku znajdowała się cysterna na wodę i skalne groby. W czasach bizantyjskich w tym samym miejscu wybudowano kościół. Pielgrzymi niemal od zawsze uważali, że to właśnie tu znajdował się dom, w którym zamieszkiwała Święta Rodzina. Pochodzące z VII w. po Chr. dzieło „O miejscach świętych” wspomina zarówno o kościele, jak i o znajdujących się pod nim pozostałościach domu z dziedzińcem.

Perła Galilei
Pierwszowieczny Nazaret leżał na uboczu głównych dróg łączących największe miasta regionu, takie jak Seforis i Tyberiada. Wieś była niewielka i liczyła najwyżej pięciuset mieszkańców. Znajdowała się tu łaźnia i synagoga, o której wspomina Nowy Testament. Ludność Nazaretu składała się wyłącznie z prawowiernych Żydów, w przeciwieństwie do innych miejscowości Galilei, gdzie zamieszkiwali ludzie rozmaitego pochodzenia. Najbliższym dużym miastem, swego rodzaju lokalną metropolią, było Seforis, położone prawie siedem kilometrów na północ od Nazaretu. W czasie kiedy rodzina Jezusa Chrystusa zamieszkiwała w Nazarecie, trwała właśnie wielka przebudowa Seforis, zaplanowana przez Heroda Antypasa. Miasto zostało spalone w czasie zamieszek po śmierci Heroda Wielkiego, a nowy król chciał je odbudować w grecko - rzymskim stylu. Wyłożył sporą ilość pieniędzy, by powstała podziwiana przez wszystkich „perła Galilei”, jak nazwał ją później Józef Flawiusz. W ufortyfikowanym mieście wybudowano teatr, łaźnię, archiwum, skarbiec i arsenał. Mieszkało tu 12 tysięcy ludzi żyjących z handlu, rzemiosła i banków. Przez kilkanaście lat wielu rzemieślników znajdowało zatrudnienie przy budowie Seforis. Był wśród nich zapewne św. Józef, którego Ewangelia określa greckim słowem tekton, oznaczającym nie tylko cieślę, ale także kowala i budowniczego. Prawdopodobnie przez wiele lat codziennie pokonywał drogę z Nazaretu do Seforis, by pracować przy inwestycji Heroda Antypasa.
Po rozpoczęciu publicznej działalności Jezus nie wrócił na stałe do Nazaretu. Ale w wiosce pozostali jego krewni i przyjaciele. Jeszcze 200 po Chr. można było ich tu spotkać. Nazaret trwał mimo krwawych powstań przeciw panowaniu rzymskiemu i na przekór ciężkim warunkom życia. Na początku IV w. po Chr. zbudowano tu pierwszy kościół, ufundowany przez nawróconego na chrześcijaństwo bogatego Izraelitę, niejakiego Józefa z Tyberiady. Od tego czasu Nazaret stał się chrześcijańskim sanktuarium i miejscem pielgrzymek.

Tekst Szymon Modzelewski

Galeria zdjęć

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!