W i NA drodze

?W i NA drodze

Przyjmując, że życie jest drogą, moglibyśmy powiedzieć, że idziemy nią sami, z kimś, jest wyboista, kręta, czasem zbyt prosta i robi się nudna, albo ciągnie się w nieskończoność i zaczyna brakować nam sił. Najgorsze z możliwych jest chyba to, że ową drogę zdarza nam się zgubić… W drodze jesteśmy zmęczeni, radośni, rozkoszujemy się tym, a nie innym jej odcinkiem, towarzyszą nam różne emocje. W trakcie przebywania odległości egzystencji mamy różne myśli. Widzimy kamienie, wystające konary. Dostrzegamy, że ktoś wyciąga rękę, by przerwać samotną wędrówkę. Bywa, że dwie ścieżki się schodzą, a potem rozdzielają. Gdy się schodzą, zawsze jest wygodniej. Osobiście uważam, że całkiem dobrze sobie radzę w tej mojej podróży i to bez nawigacji GPS! Mam w zamian sumienie, które podpowiada: za sto metrów skręć w prawo, do wyjścia, nie wchodź do kolejnego sklepu, chociaż jest całkowita wyprzedaż… W i Na drodze towarzyszą nam różni ludzie i różne uczucia z nimi związane. To miłe, że po latach można znów kogoś zobaczyć. Patrzę we własną przeszłość i widzę, że mam sporą kolekcję miłych wspomnień. Jak wszyscy, nie raz bardzo się zmęczę i szukam głazu, by na chwilę przysiąść i złapać oddech. Jak wszystkich, zdarza się, że ktoś mnie goni i muszę uciekać. Bywa, że po burzy ciężko jest wyjść z błota. Nogi grzęzną i odechciewa się dalszego maszerowania, prawda? Nawet jeśli wspólna droga z kimś ma się rozdzielić… gdy stoimy na rozdrożu i wiemy, że każde w swoją stronę… to nie chcę spuszczać głowy i udawać, że nic się nie dzieje. Pożegnania są ważne. Potem nie ma już szansy, by zawrócić…

Kasia Smolińska
jocasia@poczta.fm