Szerzenie orędzia Bożego Miłosierdzia
Apostolski Ruch Miłosierdzia Bożego, który rozwinął się na całym świecie, swoje początki bierze od św. siostry Faustyny Kowalskiej. Od tej skromnej zakonnicy Jezus zażądał, aby było „zgromadzenie takie”, które będzie głosiło miłosierdzie Boga światu. I tak powstało wielkie dzieło w Kościele łączące ludzi zafascynowanych miłosierną miłością Boga do człowieka.
Oficjalne ustanowienie II Niedzieli Wielkanocnej świętem Miłosierdzia Bożego miało miejsce 30 kwietnia 2000 roku. Inspiracją dla jego ustanowienia było pragnienie Jezusa, które przekazała św. s. Faustyna. Kult Bożego miłosierdzia zaczął szerzyć się w Polsce dzięki objawieniom skromnej zakonnicy s. Faustyny Kowalskiej ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia. W 1935 roku objawił jej się Jezus polecając, by głosiła orędzie o miłosierdziu Bożym. Jezus wskazał zakonnicy pięć sposobów, w jaki ludzie mogą wypraszać zbawienie dla siebie i całego świata: odmawiając Koronkę do miłosierdzia Bożego, modlitwę przed obrazem Jezusa Miłosiernego z napisem: „Jezu, ufam Tobie”, modlitwę w godzinie konania Chrystusa na krzyżu, zwaną Godziną Miłosierdzia (godz. 15.00), obchodzenie święta Miłosierdzia i szerzenie czci miłosierdzia Bożego modlitwą, słowem i czynem.
S. Faustyna u początków apostolstwa
Jeszcze za życia s. Faustyny zaczął rozwijać się Apostolski Ruch Miłosierdzia Bożego. Już w 1937 roku ks. Michał Sopoćko wydał w Krakowie obrazki z Koronką do miłosierdzia Bożego i małą książeczkę „Chrystus, Król Miłosierdzia” z modlitwami do miłosierdzia Bożego. Osoby, które z ufnością odmawiały wydrukowaną w niej Koronkę do miłosierdzia Bożego, Nowennę czy Litanię ułożoną przez duchownego na podstawie wezwań zapisanych w „Dzienniczku”
s. Faustyny, realizowały przynajmniej jedno zadanie Apostolskiego Ruchu Miłosierdzia Bożego, jakim jest wypraszanie miłosierdzia Bożego dla świata.
„Zgromadzenie nasze dosyć już ich (książeczek - przyp.) zakupiło. Matka Irena rozpowszechnia te obrazeczki i książeczki. Mówiłyśmy, że nawet przy furcie będziemy je rozdawać. Jednemu z ojców jezuitów, który jeździ na misje po całej Polsce, dała aż 50 książeczek” - pisała
s. Faustyna w liście do ks. Sopoćki. Informowała też swojego spowiednika, że książeczki otrzymały także siostry w jej zgromadzeniu, z wyjątkiem domu krakowskiego, w którym przebywała, aby lepiej zachować dyskrecję związaną z jej objawieniami. Na życzenie Jezusa (Dz. 1070) w krakowskim klasztorze, w pierwszą niedzielę po Wielkanocy 1937 roku odbyła się adoracja w intencji uproszenia miłosierdzia Bożego dla świata, po której Faustyna usłyszała: „Odpoczęło Serce Moje dziś w klasztorze tym” (Dz. 1074).
Tak s. Faustyna najpierw ze swymi współsiostrami, a także z ludźmi świeckimi praktykującymi nabożeństwo do miłosierdzia Bożego zaczynała wypełniać zadanie głoszenia i wypraszania miłosierdzia Bożego dla świata. Właśnie w ten sposób powstały pierwsze zastępy w Apostolskim Ruchu Bożego Miłosierdzia.
Koronka na ustach żołnierzy
Dynamiczny rozwój Apostolskiego Ruchu Bożego Miłosierdzia miał miejsce w okresie II wojny światowej. Do rozszerzenia tego nabożeństwa przyczynili się uchodźcy i żołnierze z Armii Polskiej, utworzonej w Rosji w 1941 roku, która wkrótce przemierzyła wiele krajów, docierając do Iranu, Palestyny, Egiptu, a stamtąd na front do Afryki i Włoch. W jej szeregach kapelani i żołnierze praktykowali nabożeństwo do miłosierdzia Bożego, a także je upowszechniali poprzez rozdawanie obrazków oraz specjalnie wydane w drukarni polowej w Jerozolimie książeczki z modlitwami.
Powstał także ośrodek szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego w USA, dokąd w sposób niemal cudowny dotarł z Rosji ks. Józef Jarzębowski, marianin, który przywiózł z Wilna memoriał o nabożeństwie do miłosierdzia Bożego ks. Sopoćki. Wkrótce siostry felicjanki wydały Nowennę, Litanię i Koronkę do miłosierdzia Bożego wraz z obrazkiem Jezusa Miłosiernego „Ojciec miłosierdzia”. Nakład szybko został wyczerpany, a podziękowania za otrzymane łaski i zapotrzebowanie na nowe wydanie książeczki sprawiło, że amerykańska prowincja marianów podjęła decyzję o utworzeniu Apostolatu Miłosierdzia Bożego w Stockbridge, który od tej pory zajmował się propagowaniem posłannictwa s. Faustyny. Lata powojenne także były okresem szybkiego rozwoju Ruchu. Powstały kolejne ośrodki w Europie i na całym świecie.
Zakaz z Watykanu
Niestety ten żywiołowy rozwój kultu miłosierdzia Bożego został ograniczony po wydaniu przez Stolicę Apostolską w 1959 roku Notyfikacji zabraniającej szerzenia kultu w formach zaproponowanych przez s. Faustynę. Wówczas Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, a także marianie w USA i inne ośrodki, stosując się do zarządzeń watykańskiego nakazu, zaprzestały upowszechniania życia i misji s. Faustyny. Ten okres 19 lat, zapowiedziany zresztą przez s. Faustynę, nie był czasem straconym, ponieważ wówczas ks. prof. Ignacy Różycki na polecenie kard. Karola Wojtyły dokonał gruntownej analizy pism Apostołki Bożego miłosierdzia, kładąc teologiczny fundament pod nabożeństwo do miłosierdzia Bożego w formach przez nią przekazanych.
Do Stolicy Apostolskiej kierowane były liczne prośby o oficjalne i pełne uznanie kultu miłosierdzia Bożego. Poskutkowało to tym, że w kwietniu 1978 roku Kongregacja Nauki i Wiary wydała nową Notyfikację, w której oświadczyła, że zakazy i ograniczenia z 1959 roku zostały uchylone. Dużą zasługę miał w tym kard. Karol Wojtyła. Dzięki temu rozpoczął się kolejny etap rozwoju Apostolskiego Ruchu Bożego Miłosierdzia, któremu sprzyjało wydanie encykliki Jana Pawła II Dives in Misericordia, beatyfikacja i kanonizacja s. Faustyny, nawiedzenie przez Jana Pawła II sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach oraz jego liczne wypowiedzi, świadczące o żywym zainteresowaniu orędziem miłosierdzia.
Miłosierdzie na dzisiejsze czasy
Centralnym ośrodkiem Apostolskiego Ruchu Bożego Miłosierdzia stało się Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach z łaskami słynącym obrazem Jezusa Miłosiernego i relikwiami św. s. Faustyny. Jan Paweł II w 1985 roku nazwał to miejsce „stolicą kultu miłosierdzia Bożego”, a w czasie wizyty w łagiewnickim sanktuarium 7 czerwca 1997 roku mówił, że „stąd wyszło orędzie miłosierdzia Bożego, które sam Chrystus zechciał przekazać naszemu pokoleniu za pośrednictwem błogosławionej Faustyny”.
W Polsce i na świecie po odwołaniu Notyfikacji odnowiły swą działalność dawne ośrodki kultu miłosierdzia Bożego, m.in. klasztory Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, marianie w USA, pallotyni, Siostry Jezusa Miłosiernego. Powstało też wiele nowych zgromadzeń, m.in. Pustelnicy Miłosierdzia na Słowacji, Służebnice Miłosierdzia Bożego, Wspólnota Braci Jezusa Miłosiernego. Szczególną rolę w tym ruchu odgrywa erygowane w 1996 roku przez kard. Franciszka Macharskiego w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie-Łagiewnikach Stowarzyszenie Apostołów Bożego Miłosierdzia Faustinum, które zrzesza kapłanów, osoby konsekrowane i świeckich z całego świata.
O dynamizmie rozwoju Apostolskiego Ruchu Bożego Miłosierdzia świadczą organizowane sympozja teologiczne i kongresy w Krakowie-Łagiewnikach, w Rzymie i na świecie, a także powstające parafie i sanktuaria Miłosierdzia Bożego. Za życia s. Faustyny w Polsce nie było ani jednego kościoła parafialnego pod tym wezwaniem, obecnie jest ponad 200 kościołów pw. Miłosierdzia Bożego, Jezusa Miłosiernego czy św. Siostry Faustyny, w tym 20 sanktuariów diecezjalnych. W diecezji kaliskiej mamy trzy: Diecezjalne Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Kaliszu, Sanktuarium Serca Jezusa Miłosiernego w Kaliszu i Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Ostrowie Wlkp.
Ewa Kotowska-Rasiak
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!