Św. Rupert (660 - 710)

Św. Rupert (660 - 710

)

Na przełomie er Bawaria znajdowała się w granicach cesarstwa rzymskiego i stanowiła część pogranicza świata kultury rzymskiej i germańskiej. Natomiast w chwili powstania i umacniania się królestwa Franków teren ten stanowił wschodnie przedpole państwa Merowingów.

W V wieku obszar dzisiejszej Wyżyny Bawarskiej zasiedliło przybyłe z Czech germańskie plemię Bawarów, które utworzyło tam księstwo rządzone przez dynastię Agilolfingów. Wtedy też Bawaria została całkowicie schrystianizowana. Dzieło szerzenia chrześcijaństwa zapoczątkowali w latach 620-664 bracia Eustazy i Agilus, uczniowie św. Kolumbana. Jednak pomimo ich wysiłku ewangelizacyjnego nadal powszechne były tam praktyki pogańskie i wyznawany przez wielu germanów arianizm, który narodził się w IV wieku we wschodnich prowincjach cesarstwa rzymskiego i przez Kościół rzymski uważany był za herezję. Dlatego też Teodon II, książę bawarski sprawujący władzę w latach 690-717, podjął chrystianizację księstwa w zgodzie z Kościołem rzymskim i w tym celu zaprosił wędrownych biskupów, którzy ewangelizując ludność w miejscach postoju zakładali swoje siedziby. Sam będąc poganinem wezwał na swój dwór znanego z pobożności Ruperta, biskupa Wormacji i z jego rąk przyjął chrzest w Starej Kaplicy w Ratyzbonie.
Rupert, uznany przez Kościół świętym i nazywany Apostołem Bawarii i Austrii, pochodził z Nadrenii, z możnego frankońsko-niemieckiego rodu Robertynów, osiadłego w okolicach Wormacji nad Renem. Kształcił się w Niemczech, w klasztorze założonym według reguły Kolumbana, a zgodnie z najstarszymi notatkami biograficznymi znany był ze swej roztropności, prostoty, prawości i ostrożności w radzie innym oraz z energii w podejmowanych działaniach. W 693 roku rozpoczął działalność misyjną i jako biskup misyjny obszedł tereny Bawarii od naddunajskiej Ratyzbony aż do Lorch nad rzeką Rems.
Przybywszy nad brzegi jeziora Wallersee w dzisiejszej Austrii, na ruinach zarośniętego zaroślami i wrzosowiskami dawnego rzymskiego miasta Juvanum (dzisiejszy Salzburg) leżącego u podnóża urwiska Mönchsberg, założył w 696 roku benedyktyński klasztor pod wezwaniem św. Piotra. Znajduje się tam najstarsza biblioteka w Austrii. Z 800. manuskryptów najcenniejszym dziełem jest tzw. Verbrüderungsbuch, księga zawierająca wiele informacji na temat średniowiecznych zakonów. Natomiast na południowy-wschód od dzisiejszego Salzburga, na wysokich wzniesieniach Nonnberg, założył klasztor żeński benedyktynek, którego pierwszą przełożoną została jego siostrzenica Erentruda. Podstawą materialną obu klasztorów były darowizny księcia Teodona.
Początki biskupstwa salzburskiego są trudno uchwytne w źródłach pisanych, ale przyjmuje się, że Rupert utworzył je po 700 roku. Wiek później zostało ono podniesione do rangi arcybiskupstwa.
Będąc opatem klasztoru św. Piotra zarządził też diecezją szalzburską, a poświęcając się dziełu nawracania mieszkańców dzisiejszej Bawarii w zakładanych przez siebie kolejnych domach zakonnych i fundowanych kościołach prowadził – wraz ze swoimi mnichami żyjącymi według reguły św. Benedykta – aktywną działalność misyjną, doprowadzając do licznych nawróceń na wiarę chrześcijańską.
W jej trakcie powstało też Maxglan koło Salzburga oraz Altoting, które według słów Benedykta XVI jest „sercem Bawarii i jednym z serc Europy”. Święty Rupert w swojej podróży misyjnej zatrzymał się bowiem także i tam i na miejscu dawnej świątyni pogańskiej wzniósł kaplicę poświęconą Matce Bożej, umieszczając w niej cudowną figurę Maryi. Pierwotna figura prawdopodobnie zaginęła, bo obecna pochodzi z końca XIII wieku
Słowa antyfony z Godziny czytań na dzień św. Ruperta brzmią: „Pan zasadził drzewa, które nigdy nie przestaną przynosić owoców” i rzeczywiście dzisiaj w Altötting przynoszą one owoc wielokrotny, bo do tamtejszego sanktuarium Matki Bożej Łaskawej przybywa około miliona pątników rocznie i powierza: „ludzką troskę mocy Chrystusa” w kaplicy Łask.