Słowo Boże na niedzielę (8 grudnia 2024)

Słowo Boże na niedzielę (8 grudnia 2024)

Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP 8 grudnia
Rdz 3, 9-15.20; Ps 98; Flp 1, 4-6.8-11; Łk 1, 26-38

Z Księgi Rodzaju
Gdy Adam zjadł owoc z drzewa zakazanego, Pan Bóg zawołał na niego i zapytał go: „Gdzie jesteś?” On odpowiedział: „Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się”. Rzekł Bóg: „Któż ci powiedział, że jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść?” Mężczyzna odpowiedział: „Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i zjadłem”. Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty: „Dlaczego to uczyniłaś?” Niewiasta odpowiedziała: „Wąż mnie zwiódł i zjadłam”. Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: „Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę”.

Z Księgi Psalmów

Refren: Śpiewajcie Panu, bo uczynił cuda.
Śpiewajcie Panu pieśń nową,
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica
i święte ramię Jego.
Refren.
Pan okazał swoje zbawienie,
na oczach pogan objawił swoją sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją
dla domu Izraela.
Refren.

Ujrzały wszystkie krańce ziemi
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,
cieszcie się, weselcie i grajcie.
Refren.

Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filipian
Bracia:
Zawsze, w każdej modlitwie, z radością zanoszę prośbę za was wszystkich – z powodu ą udziału w szerzeniu Ewangelii od pierwszego dnia aż do chwili obecnej. Mam właśnie ufność, że Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Chrystusa Jezusa. Albowiem Bóg jest mi świadkiem, jak gorąco tęsknię za wami wszystkimi ożywiony miłością Chrystusa Jezusa. A modlę się o to, by miłość wasza doskonaliła się coraz bardziej i bardziej w głębszym poznaniu i wszelkim wyczuciu dla oceny tego, co lepsze, abyście byli ą i bez zarzutu na dzień Chrystusa, napełnieni plonem sprawiedliwości, który przynosimy przez Jezusa Chrystusa, na chwałę i cześć Boga.

Słowa Ewangelii według św. Łukasza
Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą

Bóg posłał Anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.
Anioł wszedł do niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.
Lecz anioł rzekł do niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”
Anioł jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa!” Wtedy odszedł od niej anioł.

Komentarz do Ewangelii

Pan jest blisko
Dzisiejszy fragment Ewangelii z II Niedzieli Adwentu bardzo szczegółowo opisuje, gdzie i kiedy zostało skierowane słowo do Jana. Podany został konkretny kontekst, osadzenie historyczne. Ma to głębsze znaczenie. To słowo naprawdę zostało posłane, przekaz Jana nie jest jakąś metaforą, bajką, która ma nas czegoś nauczyć. To co głosił Jan jest tak poważną sprawą, że w szczegółach zostało podane kiedy i gdzie Jan rozpoczął misję. Wszystko po to, by nie zlekceważyć Jego przesłania. Jak ono brzmi? „Pan jest blisko! Nawracajcie się! Zostawcie grzeszne życie!” Tak właśnie wołał Jan. Bliskość Boga wymaga przemiany, ale też bliskość Boga pomaga w przemianie. Te „dwie” drogi muszą przebiegać razem. Kocham, jestem kochany i chcę się zmieniać. Myślę, że to przychodzi naturalnie, gdy doświadczymy prawdziwej miłości Boga. Ktoś, kto jest kochany, nie chce ranić tej drugiej osoby. Dzisiaj chciałbym wskazać na dwie myśli, które mogą nam towarzyszyć w Adwencie, a nawet mogą pomóc nam lepiej przeżyć ten czas.
Pierwsza dotyczy nawracania się. W Ewangelii słyszymy o tym, by doliny wypełniać. Przeżywamy różne doliny. Czasem one są tak potężne, że zabierają nam życie. Znam ludzi, którzy uważają, że nic nie znaczą, że są nic nie warci. To słowo jest dzisiaj dla nich. Czym można wypełnić taką dolinę? Łaską Boga, wodą Jego miłosierdzia. Często zły tak nas potrafi okłamać, że wierzymy mu na słowo i zaczynamy myśleć, że to kłamstwo o nas jest prawdą. A tak nie jest. Jedyną prawdą jest Słowo Boga, który mówi: wybrałem cię w łonie matki; ukochałem Cię odwieczną miłością itd. Tym należy wypełnić te doliny, które pojawiają się w naszym myśleniu. Dalej czytamy, by góry i pagórki były zrównane. Tutaj też możemy odnaleźć siebie. Grzech pychy jest źródłem wielu innych grzechów, a niektórzy nawet mówią, że dlatego w siedmiu grzechach głównych jest pierwszy, bo jest „najważniejszy” i najtrudniej go zobaczyć. To pierwszy krok do nawrócenia: zobaczyć grzech, pokonać pychę. Ta góra pychy czasem jest tak wielka, że człowiek taki przestaje widzieć innych, szanować ich, a nawet czasem czuje się jak Bóg i wydaje mu się, że wie co jest dobrem, a co złem. Strasznie trudno zrównać taką górę. Jednak Jan dzisiaj mówi o tym, bo pycha może spowodować, że nie zobaczymy Pana, który jest. Jak ją pokonać? Tylko na kolanach. Trzeba się ugiąć, pokłonić Najwyższemu; Jemu oddać na kolanach wszystko. Najlepszym miejscem (a może i jedynym) jest spowiedź święta. Tam musimy być pokorni. To bardzo boli, ale spowoduje, że ta góra trochę zmaleje i zobaczymy Tego, który jest Bogiem i przekonamy się, że tylko On wie co jest dobre.
To jest pierwsza myśl, zadanie, które stawia przed nami Bóg. A druga brzmi następująco: pustynia sprzyja słuchaniu. Jan otrzymał słowo na pustyni; Jezus też doświadczył niezwykłej troski Ojca, gdy był na pustyni; Izrael doświadczył czegoś podobnego przez 40 lat. Jeśli dzisiaj przeżywasz pustynię, to spróbuj przejść przez nią z Bogiem, oddaj ją Jemu. Może okazać się, że On jest bardzo blisko ciebie, bliżej niż zwykle. A może nie słyszysz Boga w swoim życiu? To spróbuj sam wyjść na pustynię. Tzn. wejdź w post (można sobie coś odmówić, z czegoś zrezygnować). Bo Pan przemawia na pustyni. Adwent poprzedza przyjście Pana. Ale może w tym roku to właśnie w tym czasie przyjdzie do ciebie Pan. Pozwól Mu na to i daj sobie szansę.

Ks. Łukasz Skoracki