TELEFON DO REDAKCJI: 62 766 07 07
Augustyna, Ingi, Jaromira 28 Marca 2024, 11:50
Dziś 19°C
Jutro 13°C
Szukaj w serwisie

Ruch Światło - Życie

23.11.11

Ruch Światło - Życie

Ruch Światło - Życie jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: dzieci, młodzież, dorosłych oraz rodziny. Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację, Ruch Światło - Życie wychowuje dojrzałych chrześcijan i służy odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii we wspólnoty wspólnot.

Początki historii Ruchu Światło - Życie sięgają pierwszej Oazy, która odbyła się w 1954 roku. Twórcą i założycielem Ruchu i pierwszym moderatorem krajowym był ks. Franciszek Blachnicki, który jako młody kapłan otrzymał od Kurii diecezjalnej w Katowicach zlecenie, aby przeprowadzić szereg rekolekcji dla ministrantów będących w wieku 10 - 14 lat. Dzieci te stanowiły wówczas właściwie jedyną grupę, z którą można było podjąć działanie typu wychowawczego, ponieważ inne stowarzyszenia i organizacje kościelne zostały przez władze państwowe rozwiązane.

Przez następne lata ks. Blachnicki poszukiwał takich metod rekolekcji, które odpowiadałyby rozwojowi psychicznemu i fizycznemu dzieci i młodzieży. Owocem przemyśleń ks. Franciszka stały się przeprowadzone w 1954 roku, w Bibieli, rekolekcje pod nazwą Oaza Dzieci Bożych. Trwały one 15 dni i były prowadzone metodą przeżyciowo-wychowawczą. Nowa metoda pozwalała dzieciom przeżyć spotkanie z Bogiem i doświadczyć życia zgodnego z powołaniem dziecka Bożego, przy jednoczesnym, wspieranym przez odpowiedzialnych za rekolekcje, wysiłku samych wychowanków, skierowanym na to, aby stawać się lepszymi. Tak więc, obok codziennej Mszy Świętej, wspólnych modlitw i nauk w programie rekolekcji znalazły się również zabawy i praca. Natomiast w celu zintensyfikowania oddziaływania wychowawczego, wszyscy uczestnicy Oazy zostali podzieleni na małe grupy, z których każda posiadała swego opiekuna, zwanego duktorem. Wszystko, co działo się podczas Oazy, z założenia miało mieć charakter modelowy, ponieważ jej zadaniem było zachęcenie dzieci do podobnego życia po powrocie do domu. Niestety, zapał młodych uczestników Oazy do trwania w ciągłym stanie łaski uświęcającej szybko po rekolekcjach wygasał. Dlatego ks. Blachnicki rozpoczął organizowanie im całorocznej pracy pooazowej, odbywającej się w rytmie cotygodniowych spotkań. Zamiarem tak przebiegającej formacji było pogłębienie przeżyć z rekolekcji i udzielenie chłopcom pomocy w podjęciu konkretnej służby we wspólnocie parafialnej.

 Z każdym nowym rokiem pracy, przybywało ks. Franciszkowi nowych doświadczeń, dzięki którym coraz bardziej dojrzewała koncepcja oraz program formacyjny Oazy. W latach 60-tych, do treści tego programu zaczęły wchodzić nowe elementy, rodzące się z inspiracji II Soboru Watykańskiego (1962-1965). Już w 1967 roku program pierwszej oazy dla młodzieży męskiej był skoncentrowany wokół liturgii, rozumianej zgodnie z jej określeniem przez konstytucję soborową Sacrosanctum Consilium, jako szczyt i źródło życia Kościoła.

W 1969 roku rozpoczął się dla ruchu oazowego nowy etap rozwoju, cechujący się pełnym przyjęciem soborowej wizji odnowy Kościoła, widzianego w dokumentach Vaticanum II, jako communio, zarówno w wymiarze wertykalnym - z Bogiem, jak i horyzontalnym - z człowiekiem. Taki wspólnotowy obraz Nowego Ludu Bożego został przez ruch oazowy przyjęty i głębiej wyjaśniany. Ruch wskazał na wewnętrzną treść „Kościoła – communio” i jednocześnie na jego zasadę działania, jaką jest ŻYCIE, polegające - według Założyciela - na realizacji wspólnoty z Bogiem i ludźmi. Zrozumienie Kościoła, jako żywej wspólnoty, zaczęło kierować cały ruch oazowy ku parafiom, w celu ożywienia ich poprzez tworzenie wspólnot będących środowiskiem sprzyjającym pogłębianiu relacji ludzi z Bogiem i między sobą. Idea żywego Kościoła stała się również inspiracją do podjęcia z młodzieżą systematycznej pracy postoazowej i wpłynęła na nazwę ruchu, określanego już od 1969 roku „Ruchem Żywego Kościoła”. Całe zaś wychowanie w Ruchu zostało oparte na ukazanych przez II Sobór Watykański dwóch filarach: liturgii i Piśmie Świętym. Tym sposobem styl życia poznany w Oazie zaczął powoli przenikać do niemal wszystkich polskich parafii i obejmować, w następnych latach, coraz szersze kręgi ludzi pochodzących z różnych środowisk, grup wiekowych i stanów.

Również w naszej diecezji ruch zakorzenił się przez lata i obecnie działa w wielu parafiach skupiając wokół siebie dzieci, młodzież gimnazjalną i licealną oraz dorosłych. Istotą Ruchu Światło - Życie nie jest podawanie wiedzy religijnej, ale raczej doprowadzanie do konkretnego przeżycia elementarnych treści chrześcijańskich, bez których w dzisiejszym świecie nie można być w pełni chrześcijaninem. Jest miejscem życia i wzrastania na każdym etapie - to świadczy o jego eklezjalności. Jak w Kościele, mogą i powinni się tu spotykać ludzie w różnym wieku i o różnym powołaniu. Z tej różnorodności mamy się uczyć budować jedność. Jeśli tak spojrzymy na cel Ruchu i jeśli tak odczytamy swoje zadanie, nie będziemy przeżywać frustracji niedojrzałością swoją i innych: wciąż bowiem dorastamy do określonych postaw. 

Kasia i Marek

Dodaj komentarz

Pozostało znaków: 1000

Komentarze

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!