Wiara celebrowana w liturgii
Reforma liturgiczna w polskim Kościele
W Kościele polskim odpowiedzialną za wprowadzanie reformy liturgicznej była Komisja Liturgiczna Episkopatu Polski. W roku uchwalenia Konstytucji o liturgii Komisja liczyła czterech biskupów i dwóch kapłanów. Przewodniczącym Komisji był biskup opolski Franciszek Jop. Ponieważ uczestniczył w pracach rzymskiego Consilium chciał utworzyć podobne struktury w Polsce. Chodziło przede wszystkim o powołanie tzw. konsultorów ze wszystkich ważniejszych ośrodków liturgicznych w kraju. Wybrani konsultorzy, podzieleni na mniejsze zespoły, mieliby opracować potrzebne materiały liturgiczne, a zwłaszcza przygotować tłumaczenia nowych ksiąg liturgicznych. Niestety, plan ten nie doczekał się realizacji. Warto w tym miejscu przypomnieć najbardziej zasłużonych członków Komisji Liturgicznej. Obok wspomnianego przewodniczącego, należy wymienić o. Franciszka Małczyńskiego OSB, który był sekretarzem Komisji, biskupów Andrzeja Wronkę z Wrocławia, Juliusza Bieńka z Katowic i Stanisława Jakiela z Przemyśla oraz ks. Jana Adameckiego z Włocławka i ks. Wacława Schenka z diecezji opolskiej.
Prace i osiągnięcia Komisji Liturgicznej Episkopatu były ściśle uzależnione od decyzji Episkopatu Polski, który w tamtym czasie przyjmował postawę zachowawczą i wyczekującą. Taka postawa tłumaczona była troską o dobro Kościoła i liturgii w Polsce. Biskupi obawiali się zamieszania i bałaganu, który widoczny był w krajach Europy Zachodniej. Cztery lata po ogłoszeniu Konstytucji o liturgii Prymas Polski kardynał Wyszyński odpowiadając na kwestionariusz Kongregacji Obrzędów wskazał na potrzebę rozważnego i rozłożonego w czasie działania. Ważne było także odpowiednie przygotowanie gruntu, czyli przygotowanie wiernych przez poznanie Konstytucji dogmatycznej o Kościele, następnie wystarczająco długi czas na przygotowanie przekładów tekstów i druk ksiąg liturgicznych (było to bardzo trudne w tym czasie ze względu na mała ilość drukarni katolickich oraz dystrybucję papieru ściśle kontrolowaną przez komunistyczne władze), odpowiednie szkolenie duchowieństwa i wprowadzenie wiernych. Podporządkowanie sobie spraw związanych z wprowadzaniem reformy liturgicznej przez Episkopat nie było nadużyciem, ale konkretną realizacją wytycznych Stolicy Apostolskiej, a zwłaszcza Consilium. Na postawie dostępnych dokumentów zastrzeżenie może budzić jedynie brak zaufania do przedkładanych przez Komisję Liturgiczną propozycji i wniosków, co bardzo opóźniało proces odnowy liturgicznej w naszym kraju.
Prace Komisji Liturgicznej Episkopatu Polski w pierwszym okresie wprowadzania reformy szły w następujących kierunkach: przygotowanie przekładów Konstytucji liturgicznej, instrukcji wykonawczych i innych dokumentów liturgicznych Stolicy Apostolskiej; opracowywanie Listów pasterskich i instrukcji liturgicznych Episkopatu Polski; prace nad przekładem i wydaniem nowych ksiąg liturgicznych. Mimo ograniczonych możliwości działania, a także możliwości finansowych Komisja Liturgiczna Episkopatu w pierwszych latach po uchwaleniu Konstytucji o liturgii wykonała ogromną pracę.
Wprowadzanie reformy liturgicznej w Polsce wiązało się także z działalnością Lubelskiego Zespołu Liturgistów. Wielkie zasługi w aktualizacji reformy liturgicznej w Polsce ma także Ruch Światło-Życie. Formacja „oazowa”, jak popularnie nazywa się Ruch, często odwołująca się do posoborowych dokumentów liturgicznych, prowadzi między innymi do aktywnego uczestnictwa w liturgicznym życiu wspólnoty parafialnej.
ks. Dariusz Kwiatkowski
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!