Niebiosa już otwarte

Niebiosa już otwarte

Często modlimy się do Jezusa, modlimy się do Ojca, zwłaszcza w „Ojcze nasz”, ale niezbyt często modlimy się do Ducha Świętego, czyż nie? A trzeba prosić o Jego pomoc, Jego siłę, Jego natchnienie. Duch Święty, który w pełni pobudzał życie i posługę Jezusa, jest tym samym Duchem, który dzisiaj kieruje istnieniem chrześcijańskim, istnieniem mężczyzny i kobiety, którzy nazywają się i chcą być chrześcijanami.

Dziś obchodzimy święto Chrztu Pańskiego, kończące czas Bożego Narodzenia. Ewangelia opisuje to, co się wydarzyło na brzegu Jordanu. W chwili, gdy Jan Chrzciciel udziela Jezusowi chrztu, niebo się otwiera. „Gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo” - mówi św. Marek (1, 10). Nasuwa się na myśl dramatyczne błaganie proroka Izajasza: „Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił” (Iz 63, 19). Błaganie to zostało wysłuchane w wydarzeniu chrztu Jezusa. I tak oto dobiegł końca czas „niebios zamkniętych”, wskazujący na oddzielenie Boga od człowieka w następstwie grzechu. Grzech oddala nas od Boga i zrywa więź między ziemią a niebem, oznaczając w ten sposób naszą nędzę i upadek naszego życia. Niebo otwarte wskazuje, że Bóg udzielił nam swej łaski, aby ziemia wydała swój owoc (por. Ps 85, 13). W ten sposób ziemia stała się mieszkaniem Boga między ludźmi, a każdy z nas może spotkać się z Synem Bożym, doświadczając całej Jego miłości i nieskończonego miłosierdzia. Możemy Go spotkać rzeczywiście obecnego w sakramentach, szczególnie w Eucharystii. Możemy Go rozpoznać w obliczu naszych braci, zwłaszcza ubogich, chorych, więźniów, uchodźców: są oni żywym ciałem cierpiącego Chrystusa i widzialnym obrazem niewidzialnego Boga.
Wraz z chrztem Jezusa Chrystusa nie tylko rozwierają się niebiosa, ale Bóg przemawia ponownie, sprawiając, że rozlega się Jego głos: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie” (Mk 1, 11). Głos Boga Ojca oznajmia tajemnicę, która ukrywa się w Człowieku ochrzczonym przez tego, który Go zapowiada.
A później zstąpienie Ducha Świętego, w postaci gołębicy: pozwala ono Chrystusowi, Pomazańcowi Pańskiemu, rozpocząć Jego misję, jaką jest nasze zbawienie. Duch Święty: wielki zapomniany w naszych modlitwach. Często modlimy się do Jezusa, modlimy się do Ojca, zwłaszcza w „Ojcze nasz”, ale niezbyt często modlimy się do Ducha Świętego, czyż nie? On jest zapomniany. A trzeba prosić o Jego pomoc, Jego siłę, Jego natchnienie. Duch Święty, który w pełni pobudzał życie i posługę Jezusa, jest tym samym Duchem, który dzisiaj kieruje istnieniem chrześcijańskim, istnieniem mężczyzny i kobiety, którzy nazywają się i chcą być chrześcijanami. Poddanie działaniu Ducha Świętego naszego życia chrześcijańskiego i misji, jaką wszyscy otrzymaliśmy na mocy chrztu, oznacza odnalezienie odwagi apostolskiej, niezbędnej do przezwyciężenia łatwych kompromisów doczesnych. Tymczasem chrześcijanin i wspólnota „głusi” na głos Ducha Świętego, pobudzającego do niesienia Ewangelii aż na krańce świata i społeczeństwa, stają się również chrześcijanami i wspólnotami „niemymi”, którzy nie mówią i nie ewangelizują.
Ale zapamiętajcie to sobie: modlić się często do Ducha Świętego, aby nam pomagał, aby dawał nam moc, aby był naszą inspiracją i aby sprawiał, że idziemy naprzód.
Niech Maryja, matka Boga i Kościoła, towarzyszy drodze wszystkich nas, ochrzczonych, niech nam pomaga wzrastać w miłości do Boga i w radości służenia Ewangelii, aby nadać w ten sposób pełny sens naszemu życiu.

Słowa wygłoszone podczas modlitwy „Anioł Pański” w Niedzielę Chrztu Pańskiego, 11 stycznia

Kwiatki Franciszka
Chciałbym was prosić o modlitwę za ofiary manifestacji, które miały miejsce w Nigrze. Brutalnie potraktowano chrześcijan, dzieci i kościoły. Prośmy Pana o dar pojednania i pokoju, aby nigdy uczucia religijne nie stały się okazją do przemocy i zniszczeń.

Słowo do uczestników Środowej Audiencji 21 stycznia

Źródłem każdej łaski jest sam Pan. Jak czytamy w Ewangelii, liczni Samarytanie uwierzyli w Jezusa dzięki świadectwu tej kobiety (por. J 4, 39). Jak powiedział bp Vikström, katolicy i luteranie mogą wiele razem zrobić, by dawać świadectwo Bożego miłosierdzia w społeczeństwach. Wspólne chrześcijańskie świadectwo jest szczególnie konieczne wobec nieufności, niepewności, prześladowań i cierpień, jakich doświadcza tylu ludzi w świecie.

Słowo do delegacji ekumenicznej z Finlandii 22 stycznia

Dzięki waszej obecności i trosce każdy mógł doświadczyć pomocy i ochrony. Wszyscy jesteśmy powołani do tego, by być strażnikami naszych bliźnich. Pan rozliczy nas z powierzonej nam
odpowiedzialności, z dobra czy zła, jakie uczyniliśmy naszym bliźnim.

Słowo do włoskich policjantów 22 stycznia

Najważniejszą nie jest łaska uzdrowienia fizycznego, ale fakt, że Jezus nas zbawia i wstawia się za nami.

Słowo do uczestników Mszy św.w Domu św. Marty 22 stycznia