Niebiescy niezłomni

Niebiescy niezłomni

Św. Agata skazana na śmierć za wiarę namalowana przez Giovanni Lanfranco

Widziałam ostatnio statystyki, z których wynikało, że nastoletni polscy chłopcy wolą oglądać serial „Czas honoru” niż grać w gry komputerowe.

Mali Polacy chcą być, jak jego główni bohaterowie: odważni, męscy, uczciwi, silni, odpowiedzialni i Niezłomni. Rodzice chłopców byli pozytywnie zdumieni. Sprzedawcy gier zaniepokojeni, bo skąd nagle u dzieci, dla których wirtualny świat zlewa się z rzeczywistym taki odwrót ku tematom, które trącą myszką?
Odpowiedź jest prosta. Bez względu na stopień rozwoju cywilizacji człowiek zawsze będzie tęsknił za wartościami, które chłopcy z „Czasu honoru” uosabiali, a rzeczone statystyki po raz kolejny tej prawdy dowodzą. Oglądając go za którymś razem, pomyślałam, że taki sam film można by nakręcić o innych Żołnierzach Niezłomnych, i innych czasach honoru. Byli przecież także, są i zapewne będą, osobliwi Żołnierze Niezłomni, których ojczyzna – jak mówił św. Paweł - jest w niebie (i nie kłóci się to wcale z patriotyzmem!). Mam na myśli męczenników za wiarę, o których można by wreszcie opowiadać tak, by ich postacie fascynowały i inspirowały młodych tak, jak Władka i Michała Konarskich, Bronka Woyciechowskiego i Janka Markiewicza. Bo święci męczennicy byli ludźmi fascynującymi, a jeśli tego byłoby mało, pamiętać należy o cudach, jakie towarzyszyły ich męczeństwu i o jakich czytamy w antycznych źródłach historycznych. Oto przykłady.

Al Pacino i chrześcijańscy twardziele
Skoro już jesteśmy przy filmach, to w kinowym hicie „Rekrut” opowiadającym o naborze do CIA, Al Pacino, swoisty mistrz „nowicjatu”, ucząc rekrutów, jak być twardymi w czasie przesłuchań połączonych z okrutnymi torturami, wskazuje, iż Collin Farell wytrzymał aż 15 godzin takich tortur, podkreślając, że jest to niebywałym rekordem. „Każdy się w końcu łamie – dodaje. – Ważne, by wytrzymać jak najdłużej”. Co wobec tego Al Pacino powiedziałby o św. Krystynie z Bolseny, która mając 12 lat bez szkolenia CIA została skazana przez własnego ojca na tortury, które miały ją zmusić do wyparcia się wiary, ale wytrwała? Krystyna była najpierw smagana rózgami, a potem wrzucona do lochu. Ponieważ trwała przy Chrystusie była rozdzierana hakami, później łamana kołem, polewana wrzącym olejem, a jeszcze później palona na wolnym ogniu. Na koniec przywiązano jej kamień do szyi i utopiono. (Niektóre źródła podają, że ostatecznie zginęła od strzał, które przeszyły jej przywiązane do słupa ciało.) Przed wykonaniem wyroku śmierci na św. Stefanii nagięto ku sobie dwie, rosnące koło siebie palmy. Ręce Stefanii przywiązano do górnej części pierwszej palmy, a nogi do drugiej. Następnie pozwolono drzewom się wyprostować, a jej ciało zostało rozerwane. Św. Agacie obcięto piersi, a następnie rzucono ją na rozżarzone węgle. Św. Wawrzyńca przypiekano na ruszcie (uważam, że to okrutne, iż z tego powodu jest patronem kucharzy). Św. Sebastiana przeszyto deszczem strzał, a gdy okazało się, że przeżył i wyzdrowiał, nakazano zatłuc go pałkami, a jego ciało wrzucić do miejskich ścieków. Żaden z torturowanych męczenników nie wyrzekł się wiary. Co na taką wytrzymałość powiedziałoby CIA?

Wbrew prawom fizyki
Inny wczesnochrześcijański męczennik, św. Polikarp, biskup ze Smyrny, został skazany na spalenie żywcem na stosie. Przywiązano go do pala i podpalono ułożone pod nim drewno. Zapłonęło wszystko, tylko nie on sam. W związku z powyższym zginął od pchnięcia sztyletem. Podobna historia z płomieniami przydarzyła się św. Łucji, którą ostatecznie ścięto. Św. Tacjana po okrutnych torturach została rzucona na pożarcie dzikim zwierzętom. I choć zwierzęta te specjalnie wcześniej głodzono, nic jej nie zrobiły. Rozjuszony sędzia rozkazał wtedy Tacjanę ściąć. Św. Cecylię, patronkę muzyki zawieszono nad ogniem w łaźni i próbowano udusić parą. Cecylia jednak bez problemu oddychała ku zdumieniu swoich oprawców. Wobec tego padł rozkaz ścięcia dziewczyny. Jednak kat, który miał tego dokonać, poczuł się obezwładniony niewinnością i pięknem Cecylii. Gdy się wreszcie przemógł, okazało się, że miecz nie chce się wbić w skórę Świętej. Na skutek usilnych prób, kark Cecylii tak poraniono, że zmarła z wykrwawienia. Przyjaciela męczennic Perpetuy i Felicity, Satura, przywiązywał do pala stojącego na arenie gladiator. Chwilę potem miały dopaść męczennika dzikie zwierzęta. Najpierw lampart, a potem niedźwiedź. Satur liczył na to, że lampart uśmierci go od razu i ochroni tym samym przed mękami, jakie mógłby mu zadać niedźwiedź. W międzyczasie zmieniono plany i na arenę wybiegł dzik. Poturbował poważnie gladiatora. Lampart zniknął, a niedźwiedź za nic nie chciał wyjść z klatki. Satur ocalał dwa razy.

Bogu niech będą dzięki!
Św. Piotr Apostoł usłyszawszy, że zginie na krzyżu uznał, że absolutnie nie jest godzien umierać, jak jego Mistrz, że byłoby to niezasłużone wyróżnienie i poprosił, by ukrzyżowano go głową w dół, co też uczyniono. Św. Maksymilian odmówił wstąpienia do armii cesarskiej i został skazany na śmierć przez ścięcie. Kiedy odczytano mu wyrok zawołał: „Bogu niech będą dzięki!”. Gdy prowadzono go na miejsce stracenia, wołał: „Najukochańsi bracia! Z jak największym według możliwości zapałem i z najgorętszą chęcią spieszcie, byście zobaczyli Pana i otrzymali odeń również taki wieniec!”. Maksymilian poprosił też ojca, by oddał katowi w prezencie jego nową szatę. Także w Kartaginie i Scillium męczennicy na usłyszany wyrok śmierci odpowiadali „Bogu niech będą dzięki!”, a przed samym straceniem wymieniali pocałunek pokoju. Męczeństwo było dla nich zaszczytem. Takie przykłady naprawdę można by mnożyć.

Aleksandra Polewska