Pytania do mnicha
Trzy lata temu pod patronatem pisma ,,Idziemy” nakładem wydawnictwa ,,Jedność” ukazała się książka Anselma Gruna ,,I co tu zrobić? Poradnik dla zmagających się z codziennością”. Impulsem do napisania książki były setki listów do benedyktyna z pytaniami o rady w bardzo konkretnych kwestiach. Bo co zrobić, kiedy nie mogę wytrzymać już w swojej obecnej pracy i dawno zwolniłabym się, ale zwyczajnie nie mogę sobie pozwolić na to, bo mam kredyt i rodzinę na utrzymaniu? To jedno z pytań, na które teolog odpowiada w książce. Doradza rozglądać się za inną pracą, nie porzucając jednak dotychczasowej, a ponadto poleca przewartościować nieco podejście do życia i popracować nad własnymi wyobrażeniami. Nie można idąc do pracy mieć już w myślach wizji męki i dręczenia przez szefa czy kolegów, tak samo, jak nie można wracając zmęczonym do domu mieć wizji, że na pewno dzieci zrobiły już straszny bałagan i mają setki wymagań względem rodziców. Jeśli ktoś ma stresującą pracę Anselm Grun doradza stworzenie sobie własnych rytuałów, które stworzą dla nas azyl między pracą a rodziną, rytuałów, które zrelaksują, sprawią odrobinę przyjemności i pozwolą oderwać się od rzeczywistości.
Jak postępować natomiast z dziećmi, żeby media nie miały na nie zgubnego wpływu, żeby nie poddawały się modzie na medialne gadżety? Czy to w ogóle możliwe? Anselm Grun mówi, że dzieci szantażując rodziców wymienianiem, że koledzy wszystko mają i mogą oglądać telewizję kiedy chcą, tylko sprawdzają rodziców i ich odwagę do bycia innym. Bardzo ważna jest w wychowaniu konsekwencja i odwaga, ale też przede wszystkim czułe zainteresowanie. Najwięcej czasu przed telewizorem i komputerem spędzają dzieci, którym brakuje zainteresowania rodziców, ich troski, wspólnej zabawy i o to przede wszystkim trzeba dbać. Ile razy bowiem widzimy, jak rodzice zostawiają pociechy same sobie, a potem dziwią się, skąd maluchy znają wulgaryzmy, czy niestosowne gesty i zachowania. Obok pytań o wychowanie dzieci, relacje w rodzinie i małżeństwie, o pracę i związane z nią dylematy znajdują się w książce pytania o naszą wiarę, życie duchowe, własny rozwój oraz ostateczne sprawy człowieka. Przy czym zarówno pytania, jak i odpowiedzi są konkretne i praktyczne. Na pewno odnajdziemy tam i własne dylematy. Książkę można kupić za około 22-30 zł, głównie w księgarniach internetowych, ale spróbować poszukać jej w publicznej bibliotece (jak ja ;-).
Tęcza na irlandzkiej wyspie
Premiera filmu „Blask tęczy” w reżyserii Vica Sarina miała miejsce trzy lata temu. Został on nakręcony na podstawie powieści. Wracając jednak do filmu. Tomas znajduje się w sierocińcu i jak każdy wrażliwiec jest niezrozumiany, a czasem prześladowany przez inne dzieci. Los zamkniętego w sobie chłopca odmienia niespodziewanie Maire, która bierze chłopca do swojego domu, aby niebawem podjąć decyzję o adopcji. Okazuje się jednak, że mąż młodej, pięknej kobiety, nie jest chłopcem zachwycony, próby rozmowy potencjalnego ojca z Tomasem nie kończą się porozumieniem. Chłopiec jest przerażony nowym miejscem, nowymi ludźmi, nową sytuacją, która może nie potrwać zbyt długo, a mąż Maire chciałby mieć żywe, radosne dziecko, które z nim porozmawia i będzie się cieszyło, że mężczyzna ,,buduje” mu dom. Czy mąż kobiety stanie się wreszcie ojcem dla sieroty? Maire robi wszystko, żeby otworzyć Tomasa na świat, oswoić go z nowym otoczeniem i wzbudzić jego zaufanie, jednocześnie delikatnie i taktownie przygotowuje męża do roli ojca, nawet dla tak ,,dziwnego” dziecka. Główna bohaterka pokazuje, jaka powinna być prawdziwa kobieta, wydaje mi się, że każda współczesna pani powinna ten film obejrzeć. Maire to osoba, która podejmuje ważne decyzje i nie da sobie wejść na głowę, ale jej piękno (głównie to wewnętrzne, choć ma też wspaniałą urodę) i dobro opromieniają niemal w widoczny sposób wszystko dookoła. Cierpliwością, czułością i troską bohaterka powoli i konsekwentnie dąży do celu dając ludziom wiele miłości. Wprowadza Tomasa w świat wyobraźni, uczy rozmawiać z fokami i przywoływać je, zachęca wyobrażać sobie wnętrze tęczy, kiedy jest mu źle (przez cały film przeplata się tutaj symbolika tęczy jako nowego przymierza, nowego początku, nadziei i mostu). Kobieta uczy chłopca codziennych obowiązków, opiekowania się kurami, a także zabawy, jak choćby skakania po kałużach. Niestety okazuje się, że Maire jest ciężko chora i wkrótce, ku rozpaczy bliskich, umiera. Jak teraz poradzą sobie dwaj obawiający się siebie wzajemnie mężczyźni? Mąż zmarłej zamyka się w swoim żalu, zaczyna pić i całkowicie zapomina o chłopcu. Ten jednak, o dziwo, przejmuje odpowiedzialność za dom, podlewa kwiaty, gotuje obiad i mówi sam sobie, że jest temu samotnemu dorosłemu potrzebny. Kiedy w miejscowości ponownie pojawia się kobieta z opieki społecznej wszyscy zadają sobie pytanie, jak skończy się ta historia, czy samotny ojciec podpisze dokumenty adopcyjne, na których do tej pory widniał tylko podpis jego żony? Czy sprawdzą się przeczucia Tomasa, że zostanie odesłany do sierocińca? Czy pomogą mu odbywane w wyobraźni rozmowy z Maire i trzymanie w chusteczce jej zamkniętego uśmiechu? Czy pomoże wyobrażanie sobie wnętrza tęczy?
To wzruszający film o ludzkich dramatach i relacjach między ludźmi. O dramatach wciąż tak bardzo aktualnych: młodzi, piękni, silni ludzie, którzy nie mogą mieć dzieci; trudna decyzja o adopcji; odpowiedzialność za małego, skrzywdzonego już w życiu nie raz człowieka; budowanie wzajemnego zaufania i rodziny prawie od podstaw; śmierć najbliższej osoby i różne sposoby radzenia sobie z żałobą; pokonywanie samego siebie w miłości do drugiego człowieka. A wszystko to ubrane w piękne kolory zabaw wyobraźnią (z tęczą w roli głównej) oraz w irlandzkie krajobrazy. Te pejzaże są rzeczywiście powalające. Ta mieszanka sprawia, że film jest prawdziwie dramatyczny, ale i ciepły, barwny, piękny naturą.
STRONA REDAGOWANA PRZEZ ANIKĘ ANNĘ DJONIZIAK
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!