Krakowskie Loreto z campo santo - Sanktuaria świata - Kraków

Krakowskie Loreto z campo santo

Wędrując latem po Polsce na pewno część z nas zajrzy do Krakowa. Warto w tym mieście, który zachwyca swoją atmosferą i zabytkami nie tylko Polaków, trafić na ulicę Loretańską i tam przenieść się do Loreto, a dokładnie do Domku Świętej Rodziny. To miejsce wpisane jest na listę sanktuariów maryjnych. Przy nim znajduje się Dzieło Pomocy Ojca Pio.

Kościół z zabudowaniami klasztornymi znajduje się przy ulicy Loretańskiej 11.
Jego gospodarzami od początku są kapucyni w brązowych habitach. Wybudowano go na przełomie XVII i XVIII wieku dzięki fundacji Wojciecha Dembińskiego i nadano mu wezwanie Zwiastowania Najświętszej Marii Panny. Ze względu na regułę zakonu kapucynów wystrój wnętrza świątyni jest skromny. Dotyczy to również elewacji zewnętrznej Dlatego kościół należy do najskromniejszych fundacji barokowych w mieście. W ołtarzu głównym umieszczono obraz zwiastowania NMP, który jest kopią obrazu z kościoła serwitów we Florencji. Przy świątyni znajduje się kaplica Pana Jezusa ukrzyżowanego ze słynącym łaskami krucyfiksem. Jeszcze inną osobliwością kościoła jest Domek Loretański.

Domek Świętej Rodziny

Krakowska kaplica nawiązuje do oryginału znajdującego się we Włoszech. To miejsce znajdujące się po północnej stronie kościoła związane z kultem Matki Boskiej Loretańskiej przypomina, że dom Świętej Rodziny z Nazaretu został w cudowny sposób przetransportowany do Loreto. A potem rozpoczęło się wznoszenie jego kopii w innych miejscach Europy. Krakowski Domek wybudowano już na początku XVIII wieku według projektu Kacpra Bażanki. Fundatorem kaplicy był Wojciech Dembiński. Loret miał spełniać rolę rodowej kaplicy, a w podziemiach zaplanowano krypty dla zmarłych z rodziny Dembińskich. Domek Loretański miał swoją zakrystię (obecnie kaplicę Ukrzyżowanego). W ołtarzu umieszczono kopię figury Matki Bożej Loretańskiej. Tabernakulum, dar króla Jana III Sobieskiego, to hebanowy sepet (skrzynka z szufladami do przechowywania klejnotów, dokumentów) zdobiony miniaturami. Na ścianach można zobaczyć malowidła Jana Bukowskiego ,ukazujące sceny zwiastowania Maryi i pracy Józefa.

Domek związany jest także z historią Polski. Tu podczas Mszy Świętej 24 marca 1794 roku Tadeusz Kościuszko otrzymał pobłogosławioną szablę i złożył przysięgę. Przypomina o tym pamiątkowa tablica. Tutaj Adam Chmielowski, dziś św. brat Albert, przyjął habit zakonny, a już w XX wieku Henryk Bobrzański „Hubal” poślubił Zofię Zakrzeńską.

Wokół Domku Loretańskiego znajdują się krużganki. Ściany korytarza zdobią późnobarokowe stacje Drogi krzyżowej. Krużganki nazywane są często campo santo patriotycznego Krakowa. Podobnie jak wnętrze kościoła są ozdobione licznymi epitafiami. Najstarsze upamiętniają zmarłych z rodziny fundatora, wybitnych wojskowych i naukowców.

Dzieło Ojca Pio

Krakowskie sanktuarium to nie tylko bogactwo historii. Obecnie kapucyni założyli tu Dzieło Pomocy św. Ojca Pio, które wspiera osoby zagrożone bezdomnością i ubóstwem. Ojcowie z wolontariuszami pomagają w wychodzeniu z bezdomności, wspierają rodziny i osoby znajdujące się w trudnej sytuacji życiowej, a także rodziców w wychowaniu dzieci i młodzieży. Zainspirowały ich słowa Chrystusa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40) i przykład św. Franciszka. Kapucyni zdecydowali się na to, bo od wielu lat ubodzy pukali do furty ich klasztoru w Krakowie, prosząc o wsparcie. Ich liczba wciąż rosła, a furta okazała się zbyt mała, żeby wszystkich pomieścić. Najpierw w ogrodzie klasztornym postawiono niewielki kontener z zapleczem sanitarnym. Dwa razy dziennie bracia wydawali tam pieczywo i gorącą herbatę. Przez dwa lata ta forma pomocy funkcjonowała pod nazwą Kuchnia św. Łazarza. Po pięciu latach obok kuchni postawiono drugi kontener pełniący funkcję łaźni. W miarę możliwości bracia dostarczali używaną odzież, a także opatrywali drobne skaleczenia. I tak w czerwcu 2004 roku powstało Dzieło Pomocy św. Ojca Pio. W jego tworzenie zaangażowały się osoby świeckie, wspomagające braci w posłudze ubogim i w pracach potrzebnych, by dzieło mogło funkcjonować.

ReJ