Kim jest Matka Bonifacja?

Rodzina biedna, ale bogata

Bonifacja Rodríguez Castro urodziła się 6 czerwca 1837 w Salamance. Przychodzi na świat jako najstarsza z szóstki dzieci w pobożnej rodzinie, w której poczesne miejsce zajmowała troska o wychowanie potomstwa w głębokiej wierze. Po ukończeniu szkoły podstawowej zaczęła uczyć się rzemiosła u swojego ojca, który był krawcem, a mając zaledwie 15 lat — po śmierci ojca — sama zaczyna pracować trudniąc się szmuklerstwem i pasmanterią, pomagając w ten sposób w utrzymaniu rodziny. Bonifacja traktuje swoją pracę jako okazję do rozwoju duchowego. To właśnie wtedy ukształtowała się jej osobowość, z charakterystycznymi jej pokorą, umiłowaniem prostoty, szacunkiem dla pracy, wrażliwością na sytuację kobiet narażonych z powodu biedy na różne formy wyzysku. Kiedy problemy finansowe przestają być palące, Bonifacja otwiera swój własny warsztat krawiecki, w którym pracuje wzorując się na ukrytym życiu Świętej rodziny z Nazaretu. 

Ora et labora  

Kolejną cezurą czasową jest rok 1865, kiedy to po wyjściu za mąż siostry, Bonifacja zostaje w domu sama z matką, ponieważ pozostałe rodzeństwo nie dożyło wieku dojrzałego. Sytuacja finansowa była dobra, więc razem z matką mogły więcej uwagi poświęcić sprawom wiary. To wtedy wokół jej pracowni zaczynają gromadzić się młode pracownice, które w wolnym czasie pogłębiały swoją formację chrześcijańską i warsztat pracy stopniowo stawał się swoistą szkołą modlitwy, apostolatu i społecznego wspierania kobiet pracujących.

Bonifacja zaczyna odkrywać w sobie powołanie do życia konsekrowanego i początkowo myśli o wstąpieniu do dominikanek w Salamance, ale będąc od roku 1870 pod duchową opieką jezuity ks. Francisco Butinyi, chętnie podejmuje jego sugestię o utworzeniu nowego zgromadzenia zakonnego, które zajmowałoby się przyjmowaniem i wychowywaniem dziewczynek porzuconych i sierot, proponowaniem młodym robotnicom formacji chrześcijańskiej. Chodziło o łączenie wiary i godnej pracy. 

Pracownie z Nazaretu
W ten sposób 10 stycznia 1874 r., Bonifacja, jej matka i pięć innych dziewcząt rozpoczynają życie wspólnotowe jako Służebnice Świętego Józefa. Chodzi o zupełnie nowy projekt życia zakonnego żeńskiego włączonego w świat pracy w świetle i na wzór Świętej Rodziny z Nazaretu.

Siostry od św. Józefa są zgromadzeniem pracującym, a ich domy i placówki noszą nazwę „Pracowni z Nazaretu”. Zakonnice nie noszą habitów, nie składają posagu, pracują ramię w ramię ze świeckimi w warsztacie i dzielą z nimi miejsce zamieszkania. Niestety ten odważny projekt napotyka natychmiast wielkie problemy. Już w kwietniu z miasta odeszli, w wyniku decyzji władz kościelnych, ojciec Butinyá i biskupi wspierający nowe dzieło, a ich następcy nie potrafili zrozumieć nowatorskiej propozycji Bonifacji, dla której zaczął się czas bolesnych prób, niezrozumienia, upokorzeń, a nawet oszczerstw. Pracownia z Nazaretu była wręcz nazywana „wariactwem”. 

Odrzucenie

Znosiła to wszystko z wielką pokorą i w milczeniu, a pozbawiona tytułu Matki Założycielki i przełożonej w końcu w 1883 wyjechała z miasta do Zamory, gdzie założyła nową „Pracownię z Nazaretu”, zgodnie z pierwotnym charyzmatem. W międzyczasie macierzysty dom w Salamance, pod przewodnictwem nowych przewodników duchowych, zmienia w sposób istotny Konstytucje orientując cele Kongregacji na szkolnictwo. W roku 1901 Papież zatwierdza te zmiany podnosząc Kongregację Służebnic Świętego Józefa do rangi papieskiej, jednakże wspólnota Bonifacji w Zamorze nie jest w nią włączona. Bonifacja zmarła w Zamorze w opinii świętości 8 sierpnia 1905. Dwa lata później wspólnota z Salamanki połączyła się z domem w Zamorze, tworząc na powrót jedno zgromadzenie, ale trzeba czekać aż do 1941 roku, aby Bonifacja została powtórnie uznana jako Matka Założycielka. Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną 9 listopada 2003 r.

Co nam pozostawiła?

Jak napisano w jej biografii przygotowanej na dzień kanonizacji, św. Bonifacja Rodriguez Castro jest świadkiem wielkich wartości ewangelicznych:

- Żyje Bożymi przykazaniami z absolutną szczodrością, czyniąc miłość braterską swoim znakiem rozpoznawczym, a miłość do biednych swoim priorytetowym zajęciem.

- Bóg jest dla niej Ojcem bogatym w miłość, w której się zanurza całkowicie „pełna wiary i ufności”. Ta wiara i zaufanie Bogu czynią ją silną i wytrwałą w przeciwnościach.

- Przebacza i zapomina upokorzenia, oszczerstwa i niesprawiedliwość. Nigdy nie pozwala sobie na najmniejsze nawet skargi czy żale, uważając się za osobą szczęśliwą, mogącą naśladować milczenie Pana Jezusa i Jego miłosierdzie w przebaczeniu tym, którzy Go ukrzyżowali.

- Matka i nauczycielka kobiet pracujących, które były „źrenicą w jej oku”, poświęca im całe swoje życie. Faktycznie, broniąc godności kobiety ubogiej pozbawionej pracy jako podstawowej misji Instytutu, cierpi prześladowania i odrzucenie.

- Potrafi cierpieć z dojrzałością osoby, która wszystko przyjmie z ręki Boga, nie przejmując się i nie  załamując, „zawsze taka sama, spokojna i dobra”, „martwiąc się tylko tym, by podobać się Bogu we wszystkim”.  

- Po swojej śmierci nie pozostawia nam wielkich dzieł, ale swoje życie będące naśladowaniem Jezusa, największe dzieło Ducha Świętego w niej samej.

Dziękujemy Bogu za kolejną Świętą w gronie przyjaciół Świętego Józefa. 

AAK