Jan Paweł II ? ?Skała modlitwy?

Całe życie Jana Pawła II było godną podziwu syntezą modlitwy i działania. Kontemplacja była źródłem jego aktywności. W szczególnie krytycznych momentach historycznych i we wszystkich trudnych sytuacjach swojego pontyfikatu Papież oddawał się modlitwie, by znaleźć właściwe rozstrzygnięcie problemu i podjąć stosowne decyzje. Pomijając sytuacje wyjątkowe, modlitwa była podstawowym źródłem, z którego czerpał on swoją energię duchową do codziennego życia. Jego posługa kapłańska była ożywiana przez nieustanny i nadzwyczajny kontakt z Bogiem.

Słusznie zauważa Daniel-Ange: Nie mógłby być Pawłem, misjonarzem całego świata, jeśli nie byłby najpierw i przede wszystkim Janem, kontemplującym. Znakomicie to wyraził sam Papież w słowach skierowanych do biskupów austriackich: Kapłan musi mieć osobowość człowieka, który tak jak Chrystus i wielcy apostołowie, i prorocy żyje sam na szczycie góry, przenikając oczami orła głębiny misterium Boga, i który schodzi następnie, jasny i płomienny, by przekazać przesłanie i łaskę Bożą aż po ostatnie granice działania człowieka (13.09.1983). Czyż nie jest to jego własny portret? On żył, modląc się. (…). Mówił: „Każdego ranka kontempluję tajemnicę, a w ciągu dnia ją rozwijam” – wyznaje bliski przyjaciel Papieża ks. kard. Andrzej Deskur.

Życie kontemplacyjne „Lolka” bierze początek i czerpie z doświadczenia jego ojca, który intensywnie żył modlitwą i stał się przewodnikiem duchowym Karola przez pierwsze dwadzieścia lat. Papież wspominając dom rodzinny, powie: To było moje pierwsze seminarium („Dar i Tajemnica”). Przy innej okazji, zwierzy się: Pamiętam, że ojciec dał mi kiedyś książeczkę do nabożeństwa, w której była modlitwa do Ducha Świętego. Powiedział mi, abym tę modlitwę codziennie odmawiał. Tak też staram się czynić. Wtedy po raz pierwszy zrozumiałem, co znaczą słowa Chrystusa do Samarytanki o prawdziwych czcicielach Boga, to znaczy takich, którzy Go czczą w Duchu i w Prawdzie (por. J 4, 23). („Przekroczyć próg nadziei”). Ojciec rozbudził w Karolu głęboką więź z Duchem Świętym, umacnianą przez modlitwę, której pozostał wierny aż do ostatnich swoich dni – jak wykaże promotor sprawy beatyfikacyjne, ks. Oder. Od dziecka mówiło się, że Lolek zostanie księdzem. Tak mówiło się u nas w domu – wspomina Danuta Gruszczyńska. Na jakiej podstawie? Bo był bardzo nabożny. Jak bawiliśmy się w ogrodzie, a biły dzwony na „Anioł Pański”, to on stawał, modlił się. I my razem z nim też się modliliśmy. Tak poważnie, (…) i oczy wzniesione w górę, iż zdawało się, że rozmawia z Panem Bogiem. Bardzo był poważny, zawsze bardzo skupiony. Miał wtedy dziewięć, może osiem lat. Obok ojca duży wpływ na życie Wojtyły miał krawiec Jan Tyranowski. To on - zapoznając go z tekstami św. Jana od Krzyża i św. Ludwika Marii Grignion de Montforta wniósł w życie Karola pewien impuls mistyczny. Wojtyła żywił do niego wdzięczność, która skłoniła go, do poproszenia przyjaciela, polskiego księdza, o zainicjowanie procesu kanonizacyjnego Jana Tyranowskiego (rozpoczął się w 1997 r.) W wieku młodzieńczym jego życie modlitwy intensyfikuje się i krystalizuje w decyzji o powołaniu kapłańskim. Kiedy jako seminarzyści przebywaliśmy w kościele na modlitwie, każdy z nas prędzej czy później rozpraszał się (...). To naturalne zjawisko i dotyczy prawie wszystkich, lecz nie jego. Karol wydawał się być cały czas po tamtej stronie, w innym wymiarze. Przebywał w świecie Boga. Nigdy nie zauważyłem u niego roztargnienia podczas modlitwy. Ta żarliwość cechowała jego życie już wówczas, kiedy będąc studentem, pracował jako robotnik w kamieniołomie, a potem w Solvayu – wspomina ks. kard. Deskur. W czasie jego posługi w Niegowici, jak relacjonują mieszkańcy parafii - ich młody ksiądz spędzał wiele nocy przed Najświętszym Sakramentem, podglądali go w tych nocnych czuwaniach, często widząc leżącego na zimnej posadzce. 

W kwietniu 1979 r. grono karmelitów bosych z rzymskiej parafii Świętego Pankracego zostało zaproszonych na kolację z Janem Pawłem II. Przy pożegnaniu ojcowie wyjęli z torby maszynopis liczący ponad 300 stron. Był on własnością biblioteki Teresianum (Papieskiego Instytutu Duchowości) w Rzymie. Jan Paweł II, przeglądając pożółkłe karty maszynopisu, uśmiechnął się, a widząc sygnaturę biblioteki, zażartował: Zatem i ja jestem skatalogowany! Była to kopia jego pracy doktorskiej na temat nauki o wierze świętego Jana od Krzyża. Do pracy dołączona została recenzja wybitnego dominikanina: Skomponowałeś z wielką uwagą, cierpliwością i miłością analityczną część tej rozprawy, poszukując tego, co święty Jan od Krzyża mówi odnośnie cnoty wiary wlanej (fide infusa) w Drodze na Górę Karmel, w Nocy Ciemnej, w Pieśni Duchowej i w Żywym Płomieniu Miłości. Tym sposobem twoje analityczne poszukiwania ukazują, jaki byłby rozwój wiary wlanej i darów Ducha Świętego podczas drogi jednoczącej, w duszy oddanej kontemplacji; rozwój, który może być nazwany „zaczynem życia wiecznego”. W części zaś syntetycznej podsumowałeś dobrze doktrynę świętego Jana od Krzyża, porównując ją krótko z nauką świętego Tomasza. Czytelnicy tej pracy będą mogli nauczyć się wiele odnośnie życia wewnętrznego i zjednoczenia z Bogiem. Sympatia Karola Wojtyły do karmelitów sięga jeszcze czasów wadowickich. W mieście rodzinnym Papieża znajduje się klasztor „na Górce”, do którego jako chłopiec często zaglądał, należał także do karmelitańskiego Bractwa Szkaplerza Świętego. Kiedy rozbudziło się w nim powołanie kapłańskie, pragnął wstąpić do karmelitów, ale nowicjat w Czernej w czasie wojny był zamknięty.

Już jako Namiestnik Chrystusowy, zdawał sobie sprawę z tego, że pierwszym zadaniem Papieża na rzecz Kościoła i świata jest modlitwa i to z modlitwy pochodziła jego zdolność do mówienia prawdy bez strachu, ponieważ ten, który znajduje się sam przed Bogiem, nie boi się ludzi. Kiedy został ogłoszony w Polsce stan wojenny, w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r., Jan Paweł II wezwał do siebie polskich księży, mówiąc im: Musimy bardzo się modlić i czekać na znak od Boga. Nie było też niczym niezwykłym, że zapraszał osoby mieszkające w papieskim pałacu na wspólną modlitwę w kaplicy. Pewnego razu, gdy sytuacja była szczególnie dramatyczna, Papież na głos zaczął recytować Psalm Miserere – pisze w swej książce ks. Oder. Jego współpracownicy wspominają, że gdy pytał ich o ewentualne sugestie rozwiązania problemu, a oni nie potrafili przedstawić żadnej propozycji, Papież pogodnie i ufnie dodawał odwagi, mówiąc: Znajdziemy je, kiedy będziemy się więcej modlić.  Benedykt XVI powiedział podczas jednego z kazań, że życie Jana Pawła II można doskonale zilustrować jako parabolę eucharystyczną.

Kiedy w ostatnich latach widziałem, jak jego biedna głowa opada, widziałem ją opartą na Sercu Jezusa. Pod koniec był już samą modlitwą, człowiekiem, który stał się modlitwą… - zreasumuje ostatni etap życia Papieża Daniel-Ange. Inna bliska mu osoba - kard. Garrone, lubił mawiać: Jan Paweł II jest skałą modlitwy. Podobnie określił Jana Pawła II Domenico Del Rio, dziennikarz, a następnie biograf papieski, we wzruszającym świadectwie: Odszedłem od Boga, (…) od Kościoła. Pogodziłem się z Kościołem, pogodziłem się z Bogiem, widząc modlącego się Papieża. Byłem głęboko wzruszony, widząc, jak ten człowiek klęka i pogrąża się w obecności Boga. Dzięki temu zrozumiałem, co było zabezpieczeniem dla Kościoła (…). Modlący się Papież to skała, na której wszechmoc Boga buduje Kościół wśród burz historii.

s. Noela Wojtatowicz