Ewangelizacja? Tak!

Obok niego stoi krzyż, a nad nim powiewa niemiecka flaga. Wokół niego znajduje się powoli rosnąca grupka osób. Kapucyn brat Tomasz z Wrocławia (o czym dowiem się nieco później) mówi o Tym, który nas zbawił – Jezusie Chrystusie. Po chwili bierze gitarę i choć śpiewa po niemiecku to od razu rozpoznaję tę charakterystyczną melodię pieśni wspólnot neokatechumenalnych, choć do neokatechumenatu nie należę. Młodzi ludzie zaczynają tańczyć, a spacerowicze przyglądają się z ciekawością. Starszy pan pyta mnie, czy to katolicy. Zapewniam, że tak, więc mężczyzna się uspokaja. I pozwalam się wciągnąć do tańca, namówiona przez człowieka od flagi, na której widnieje napis „Osnabrück  Neokatechumenat”. Potem następują świadectwa młodych ludzi, którzy obecnie mieszkają w Niemczech, ale pochodzą z Puerto Rico, Włoch lub Polski. Razem z rodzicami i rodzeństwem tworzą rodziny misyjne. I choć pochodzą z głęboko wierzących rodzin, ich droga do odnalezienia osobistej relacji z Jezusem niekiedy była długa i kręta. Jak znaleźli się właśnie w tym miejscu? Chcieli po prostu, by młodzież mieszkająca w Niemczech poznała kraj, który z nimi graniczy, ale też ze względu na wielu Polaków, należących do wspólnoty i polskiego kapłana, który opiekuje się nimi od dwóch lat.

Wspólnotę tworzą rodziny z Filipin, Puerto Rico, Włoch, Polski i Hiszpanii, którymi opiekuje się wspomniany brat Tomasz. Sytuacja w Osnabrücku nie jest łatwa, gdyż jest to jedyne miasto w Niemczech, gdzie żadna parafia nie chciała przyjąć którejkolwiek z czterech wspólnot neokatechumenalnych. Nie wynika to z niechęci księży, którzy są raczej przychylni. Inna jest jednak w Niemczech organizacja samych parafii, w których decyzje podejmowane są przez Radę Parafialną, tworzoną przez świeckich. Jak zatem radzi sobie neokatechumenat w Osnabrücku? Wynajmują salki, spotykają się, przeżywają Eucharystię, na którą zapraszani są wszyscy, a dwa razy do roku organizują katechezy i ewangelizują.

O tym wszystkim opowiada mi Andrzej, który jest Polakiem mieszkającym w Niemczech od 1981 r. Tam poznał swoją żonę, która również jest Polką. Mają pięcioro dzieci, ich najstarsza córka ma 26 lat, a najmłodsza 7 lat. Do wspólnoty neokatechumenalnej trafili 18 lat temu. Są szczęśliwą rodziną, chociaż nie omijają ich problemy, na które wiara pozwala jednak spojrzeć inaczej. Bo wychowywanie dzieci w Niemczech nie należy do najłatwiejszych. Ludzie w kraju, który zapewnia dobrobyt, żyją złudzeniem, że Boga nie potrzebują. Dlatego przyjeżdżają tam na misje rodziny z różnych części świata, by pokazywać życiem, że Bóg jest. I jest to najmocniejsze świadectwo. Dlatego przed przeprowadzką do Niemiec sprzedają wszystko, pieniądze rozdają ubogim i zdając się na Bożą opiekę i pomoc wspólnoty, zaczynają życie w zupełnie nowym miejscu. Bo Chrystus także nie uciekł z krzyża.

Wraca jednak pytanie: dlaczego Rynek w Krakowie jako miejsce ewangelizacji? A dlaczego nie? Brat Tomasz mówił o tym, że jesteśmy w wolnym kraju i dlatego możemy głosić słowo Boże. O tym samym wspomniał Andrzej: „W dzisiejszych czasach nikt mnie nie prześladuje, nie zabija za wiarę, dlaczego mam się bać mówić o Panu Bogu?”

Katarzyna Strzyż