Dzieło Chrystusa w liturgii

Katechizm Kościoła Katolickiego, mocniej niż Konstytucja Sacrosanctum concilium, podkreśla oblubieńczy charakter obecności Chrystusa w liturgii. Z oblubieńczej więzi Chrystusa ze swą Małżonką – Kościołem wypływa zarówno Jego działanie uświęcające, jak i kult, który oddaje On Ojcu wraz ze swą Oblubienicą. Jezus, jako pierwszy działający w liturgii, oznacza i urzeczywistnia w liturgii Kościoła swoje Misterium Paschalne. Tutaj odnajdujemy skuteczność czynności liturgicznych i ich zbawczą moc. Chrystus w sakramentalnych znakach, czyli w liturgii Kościoła, raz na zawsze zawarł wydarzenia swojej męki, śmierci, zmartwychwstania oraz chwalebnego wniebowstąpienia. Te wydarzenia, które dokonały się w określonym momencie historii, teraz zawarte są i uobecniają się w celebracjach liturgicznych Kościoła. Katechizm podkreśla, że „Wydarzenie krzyża i zmartwychwstania trwa i pociąga wszystko ku Życiu”.

Na obecnym etapie historii zbawienia sakramenty Kościoła są przedłużeniem czynów spełnianych przez Jezusa w czasie Jego życia na ziemi. Katechizm nazywa je jakby „mocami wychodzącymi” z Ciała Chrystusa, który leczy nas z ran zadanych przez grzechy i daje nam życie. Cała liturgia ma charakter sakramentu, ożywiającego ludzkość mocą pochodzącą z umęczonego i uwielbionego człowieczeństwa Syna Bożego. Oddziałuje On na całego człowieka będącego istotą psychofizyczną. W ustanowionych przez siebie sakramentalnych znakach Chrystus urzeczywistnia przez liturgię jedyne i niepowtarzalne wydarzenie swojej „godziny”, w której umarł, został pogrzebany, zmartwychwstał i zasiadł po prawicy Ojca. Sakramenty są widzialnymi znakami, zrozumiałymi dla człowieka. Kluczem do ich zrozumienia jest wiara. Każdy sakrament urzeczywistnia skutecznie łaskę, którą oznacza. Dokonuje się to za pośrednictwem działania Chrystusa i przez moc Ducha Świętego. 

Chrystus wypełnił zbawcze dzieło i chciał, aby do końca czasów pozostało ono w Kościele. Trwanie dokonanego przez siebie dzieła zapewnił przez sukcesję apostolską. Najpierw Chrystus wybrał i powołał Apostołów, a potem im zlecił głoszenie Ewangelii i uobecnianie zbawczego dzieła przez celebrację poszczególnych sakramentów. Udzielając im Ducha Świętego dał im władzę uświęcania. Katechizm nazywa Apostołów i ich następców - biskupów „sakramentalnymi znakami Chrystusa”. Dziś to zadanie pełnią biskupi i ich współpracownicy – prezbiterzy. Ta sukcesja apostolska podtrzymuje całe życie liturgiczne Kościoła. Jest ona sakramentalna, ponieważ jej przekazywanie dokonuje się przez sakrament święceń.

Liturgia Kościoła czerpie swoją skuteczność dzięki działaniu i obecności Jezusa Chrystusa. Jest on obecny na różne sposoby w liturgii. Katechizm mówi o obecności Chrystusa w osobie kapłana, w sakramentalnych znakach, w słowie Bożym i w zgromadzonym ludzie. W sposób szczególny Chrystus jest obecny w znakach eucharystycznych chleba i wina, które stają się prawdziwym Ciałem i prawdziwą Krwią Jezusa Chrystusa. 

W liturgicznym dziele uobecniającym zbawienie Chrystus przyłącza do siebie Kościół, który jest Jego Oblubienicą i oddaje doskonałą chwałę Bogu Ojcu. Natomiast Kościół, umiłowana Oblubienica Chrystusa, włącza się w Jego dzieło i również oddaje cześć Ojcu wiecznemu. Dzięki temu ziemska liturgia już teraz daje nam przedsmak nieba. Liturgia sakramentalna sprawowana w naszych świątyniach włącza nas w liturgię niebiańską. W liturgii ziemskiej wraz ze wszystkimi zastępami duchów niebieskich oraz ze wszystkimi mieszkańcami nieba wyśpiewujemy Bogu nieustanną pieśń chwały. W ten sposób wyrażamy nadzieję, że kiedyś dołączymy do grona zbawionych w niebie.

ks. Dariusz Kwiatkowski