Bezimienny wojownik

W przyrodzie nic nie ginie, tak jak w życiu. Wyrządzone zło czy dobro wraca, choć często niezauważone. Za wieloma zdarzeniami i przypadkami, które przeżywamy co dnia, może stać Ktoś. Przypadek po prostu nie istnieje. Wyższa Instancja zna układ, w którym wszystko idealnie się zazębia. Perełka i majstersztyk planowania. Coś nam się przytrafia. Coś miłego lub też nie i bywa, że jesteśmy nieświadomi tego, iż ktoś przyczynił się do powstania owej sytuacji. Może być to człowiek lub los. Los się mści i nagradza, więc należy na niego uważać. Wiadomo, że zdarzy nam się ulec pokuszeniu zemsty i zaczniemy działać sami… A wtedy cieszymy się niezmiernie, że stworzyliśmy historie całkiem ciekawe, no i że to dzieło to nasze dziecko. Niektórzy wolą zostać anonimowymi rodzicami i cieszyć się z latorośli wewnętrznie. We wrześniu zostałam bezimienną matką rozwiązania pewnej zagadki. Do dziś chcę pozostać z boku, zachować tajemnicę. I nie wiedzą, że to ja. Obecnie są bardzo daleko i pojęcia zielonego tudzież seledynowego nie mają, że nagroda, na którą zasługiwali od dawna, została im dana dzięki mnie. Mam nadzieję, że nigdy się nie dowiedzą, bo nie chciałabym im zakłócać ich wspólnej radości jakimiś wylewnymi dla mojej osoby dziękczynnymi aktami. Chociaż wydaje mi się, że mogliby wcale nie być wdzięczni. Gdyby mnie spotkali, mogliby mnie udusić, posiekać na kawałeczki i przemielić. Dzierżę więc dumę w garści, zaciskając ją i snując kolejne plany, jakby się tutaj zasłużyć dla świata. Nie chcę być dla siebie zbyt wymagająca ani zbyt surowa. Czasem po prostu mam wielkie poczucie niesprawiedliwości i nie mogę oprzeć się pragnieniu poprzestawiania elementów rzeczywistości tak, jak mi się podoba. 

Kasia Smolińska
jocasia@poczta.fm