Słowo Boże na niedzielę (15 maja)

Słowo Boże na niedzielę (15 maja)
Dz 14, 21b-27; Ps 145; Ap 21, 1-5a; J 13, 31-33a.34-35

Z Dziejów Apostolskich

Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, «bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego». Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli.

Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Głosili słowo w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali. Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary.

Z Księgi Psalmów

Pan jest łagodny i miłosierny,
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich,
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, 
co stworzył.

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Z Apokalipsy Świętego Jana Apostoła

Ja, Jan, ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: «Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie „Bogiem z nimi”. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły». I rzekł Zasiadający na tronie: «Oto czynię wszystko nowe».

Słowa Ewangelii według św. Jana

Przykazanie nowe daję wam

Po wyjściu Judasza z Wieczernika Jezus powiedział: «Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy.

Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».

Komentarz do Ewangelii

Przez wiele ucisków trzeba wejść do królestwa

Czytania przeznaczone na V Niedzielę Wielkanocną zapraszają nas do „wytrwania w wierze” (Dz 14, 22), mimo wszelkich przeciwności jakie napotykamy na swojej drodze, jak to zauważyli Paweł i Barnaba z dzisiejszego pierwszego czytania: „przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego” (Dz 14, 22). Stwierdzenie o ucisku może wywołać lęk, bo nikt nie chce, aby „zapłatą” za wiarę był ucisk. Jednak w tych naszych codziennych trudach nie brak i takich momentów.

Apostołowie nie mówią o wytrwaniu w wierze tylko z powodu ucisku, ale aby pokazać wspólnocie, że Bóg działa szczególnie w trudnym czasie, czego wyrazem jest ostatnie zdanie z pierwszego czytania: „Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary” (Dz 14, 27). Wytrwanie w wierze rodzi wiarę w sercach innych. „Nagrodą” za wiarę jest przebywanie z Bogiem w niebie. Namiastkę tej rzeczywistości otrzymujemy w drugim czytaniu, gdzie św. Jan dzieli się doświadczeniem mistycznym z góry Patmos: „I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: «Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie ‘Bogiem z nimi’. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły»” (Ap 21, 3-4). Bóg czyni wszystko nowym (por. Ap 21, 5), a z nas chce uczynić nowy lud, który dostrzeże w Nim swojego Pana i Króla, gdyż On „jest łagodny i miłosierny” (Ps 145, 8), a przy tym „nieskory do gniewu i bardzo łaskawy” (Ps 145, 8), „dobry dla wszystkich” (Ps 145, 9), bo „Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył” (Ps 145, 9). Jego królestwo jest królestwem miłości, którego każdy z nas tu na ziemi jest spadkobiercą. Ewangelia dzisiejsza przenosi nas na moment do Wieczernika, gdzie z jednej strony rozgrywa się dramat, ponieważ Judasz właśnie opuścił ucztę z Jezusem, a z drugiej ma miejsce scena pełna miłości, kiedy uczniowie otrzymują od Jezusa największe Przykazanie: „abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13, 34-35).

Musimy pamiętać, że słowa te są odpowiedzią na gest, który Jezus uczynił nim je wypowiedział. Umył uczniom nogi. Pochylił się nad historią ich życia, nad całym bagażem ich doświadczeń, by pokazać im jak bardzo ich kocha. Ta miłość jest cały czas darmowa. Dla Jezusa uczniowie są dziećmi, są tymi, którzy może teraz nie widzą w Nim działającego Ojca, bo za chwilę uciekną, pochowają się z lęku o własne życie, to jednak przyjdzie moment, kiedy otrzymają moc z nieba i już bez obawy będą zakładać wspólnoty Kościoła i głosić im Chrystusa zmartwychwstałego. Podobnie jest w naszym życiu. Kiedy Bóg zaprasza nas do jakiegoś dzieła to najpierw pojawia się lęk pełen pytań typu: „czy podołam?”, albo coś w rodzaju: „czy ja powinienem to robić?” itd. Pytania zawsze są zasadne szczególnie na początku drogi, jednak kiedy człowiek powierzy wszystko Temu, który jest jego autorem to przychodzi pokój serca. Bóg dając łaskę, daje też siłę, by tę drogę przejść. Odwagi. O to co najważniejsze trzeba zawalczyć.

ks. Łukasz Pondel