Zazdrość i zgorszenie - XXVI Niedziela zwykła

Dla nas – współczesnych – imię nie jest tym samym, czym było dla starożytnych. Dla nich wyrażało ono istotę człowieka, jego rolę i znaczenie w świecie. U Żydów ósmego dnia (ósemka – jak pewnie pamiętamy z wcześniejszych rozważań tu zamieszczonych – to liczba odnosząca się już do świata Boga, to wejście w Jego świat, np. ósmy dzień tygodnia); rodzice przekazywali dziecku imię (czasami objawione przez Boga), które określało jego miejsce w świecie i zadanie do wykonania (zob. np. Rdz 3, 20; 1Sm 25, 25; Mt 1, 21. 23; Łk 1, 13. 63). W związku z nową rolą czy zadaniem to imię mogło zostać zmienione (zob. np. Rdz 17, 5; 32, 28-30; 2Krl 23, 24; Mt 16, 18). Skoro imię wyrażało istotę człowieka, to poznanie czyjegoś imienia oznaczało dotarcie do jego tajemnicy (zob. np. J 10, 3; Ap 19, 12), a w pewnym sensie także posiadanie nad nim władzy (np. Rdz 2, 19-20; 2Sm 5, 9; 12, 28; Ps 49, 12). Czymś wyjątkowym – w świetle powyższych słów – jest Imię Boga. Bóg sam objawił Izraelowi swoje Imię. Gdy Jakub walczył z aniołem i zapytał o Imię Boga, nie zostało mu ono wyjawione (Rdz 32, 30). Dopiero Mojżesz poznał Imię Boga, a raczej Bóg dał poznać Mojżeszowi swoje Imię: „Jahwe”, czyli „Jestem Tym, który jest” (Wj 3, 13-16; 6, 3). Jest to Imię jedynego i prawdziwego Boga: „Wy jesteście moimi świadkami – wyrocznia Pana – i moimi sługami, których wybrałem, abyście mogli poznać i uwierzyć Mi, oraz zrozumieć, że tylko Ja istnieję. Boga utworzonego przede Mną nie było ani po Mnie nie będzie. Ja, Pan [dosłownie: „Jahwe”], tylko Ja istnieję i poza Mną nie ma żadnego zbawcy” (Iz 43, 10-11). Bóg utożsamia się ze swoim Imieniem. Stąd też, kiedy mówi On o swoim Imieniu, to mówi o sobie samym. W związku z tym Jego Imię jest kochane (Ps 5, 12), uwielbiane (Ps 7, 18), uświęcane (Iz 29, 23), ale także jest straszne (Ps 28, 58) i wieczne (Ps 135, 13). Biblia uczy nas więc, że poznać Imię Boga, to znaleźć się w Jego obecności (np. Wj 3, 13-16; J 17, 26), wzywać Jego Imienia, to wchodzić we wspólnotę z Nim (np. Dz 2, 36), święcić je, to uznać, że jest ono samym Bogiem (np. Iz 29, 23; Mt 6, 9), wypowiadać je bez potrzeby (wzywać do czczych rzeczy), to bezpodstawnie odwoływać się i dysponować osobą i wolą Boga (np. Wj 20, 7; Rz 2, 24; Ap 13, 6). „Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego” (Ga 4, 4), czyli tego, który zna dobrze swego Ojca (J 1, 18), który objawił nam i nauczył nas, że tak naprawdę Imię Boga brzmi „Ojciec” (Mt 6, ; J 17, 6; Rz 8, 15; Ga 4, 6). Choć trzeba tu zaznaczyć, że już w Starym Testamencie Bóg uchylił „trochę” rąbka tajemnicy i pozwolił na to, aby Żydzi zwracali się do Niego: „Tyś, Panie, naszym Ojcem” (Iz 63, 16; 64, 7). Ale także Jezus posiada imię, które przysługuje wyłącznie Bogu: „Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM - ku chwale Boga Ojca” (Flp 2, 10-11; zob. także Dz 5, 41; 3J 7). A skoro Jezus jest Bogiem, to można w Jego imię dokonywać „rzeczy niezwykłych” (np. Mt 7, 22; 18, 20; Mk 9, 38; 16, 17; Łk 10, 17; J 14, 13-14; 15, 16; Dz 3, 6; 10, 43) z nadzieją na otrzymanie od Niego „nowego imienia, którego nikt jeszcze nie zna” (por. Ap 2, 17).