XXXIV Niedziela zwykła - Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata

Jezus Chrystus stosunkowo rzadko odpowiadał wprost na pytania dotyczące tego, kim jest, za kogo się uważa. Kiedy Jan Chrzciciel posłał swych uczniów do Jezusa z pytaniem: „Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też mamy czekać na kogoś innego” (Mt 11, 3), Jezus odpowiedział: „Idźcie i opowiedzcie Janowi o tym, co słyszycie i co widzicie. Niewidomi odzyskują wzrok, kulawi chodzą, trędowaci stają się czyści, głusi słyszą. Umarli zmartwychwstają, a ubogim jest głoszona dobra nowina” (Mt 11, 4-5). Jezus odwołuje się więc do tego, co robi i mówi - z tego można „odczytać” kim On jest. Trochę inaczej wygląda to w rozmowie z Poncjuszem Piłatem, rzymskim namiestnikiem Palestyny. Jezus zapytany odpowiada: „Tak, jestem królem” (J 18, 37; choć dokładny przekład brzmi: „Ty mówisz, że jestem królem”). Jezus w pokorze, czyli zgodnie z prawdą, daje „świadectwo prawdzie” (J 18, 37): stał się człowiekiem (zob.
J 1, 14) po to, aby zapoczątkować swoje królestwo oparte na prawdzie. 

Jezus buduje królestwo na sobie samym, przecież powiedział o sobie: „Ja jestem prawdą” (J 14, 6). Jego „królestwo” nie opiera się na sile militarnej, czy zdolnościach politycznych. Porządek tego „królestwa” jest całkiem inny, bo godłem, znakiem tego królestwa jest krzyż, czyli narzędzie tortury i śmierci. Stąd „Jezusowe królestwo” jest „królestwem prawdy i życia, królestwem świętości i łaski, królestwem sprawiedliwości, miłości i pokoju” (tak modli się Kościół w prefacji na uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata). I tego królestwa pragniemy, i o to „królestwo” prosimy, wołając „Przyjdź królestwo Twoje” (Mt 6, 10). „W Modlitwie Pańskiej chodzi przede wszystkim o ostateczne przyjście królestwa Bożego w chwili powrotu Chrystusa (por. Tt 2, 13). To pragnienie nie oddala jednak Kościoła od jego posłania na tym świecie, ale raczej go do niego zobowiązuje. Od Pięćdziesiątnicy bowiem przyjście królestwa jest dziełem Ducha Pana, «który dalej prowadzi swoje dzieło na świecie i dopełnia wszelkiego uświęcenia»” (Katechizm Kościoła Katolickiego 2818). „Kościół jest «królestwem Chrystusa już teraz obecnym w misterium»” (KKK 763). Dlatego włączeni przez chrzest do wspólnoty Kościoła, zostaliśmy także włączeni do „Jezusowego królestwa”. Często doświadczamy jednak tego, że brakuje nam głębokiego przekonania, że najlepsze, co może spotkać ten świat i każdego człowieka, to mieć Jezusa Chrystusa za króla. W związku z tym brakuje nam też zapału do głoszenia i budowania „Jezusowego królestwa”. Rozalia Celakówna, służebnica Boża  (1901 - 1944) tak napisała: „Od mej młodości modliłam się o przyjście Jego królestwa na cały świat, lecz może nigdy tak Pan Jezus nie naglił mnie jak obecnie, by się gorąco modlić w tej intencji”. Te słowa zostały spisane w styczniu 1941 roku. Już kilka miesięcy trwała II wojna światowa i świat mógł się przekonać, do czego prowadzi „zakładanie” królestwa bez „Króla wszechświata”. Niestety, dzisiaj też budujemy ziemskie królestwa opierając je tylko na ekonomii i przekonaniu, że człowiek sam może ustalać porządek nie licząc się z Bogiem. I nawet kolejne kryzysy ekonomiczne, które są efektem kryzysu moralnego, nie zwracają nam uwagi na to, że nie można zbudować porządku bez fundamentu, którym jest „Król wszechświata”! Dlatego potrzeba „odrodzenia serc, poddania ich pod słodkie panowanie miłości” (Rozalia Celakówna) Jezusa Chrystusa.

 ks. Tomasz Kaczmarek