XVIII Niedziela Zwykła - Wyjść na pustynię dla Boga

XVIII Niedziela Zwykła
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
To mówi Pan Bóg: ?«Wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody, przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy. Kupujcie i spożywajcie, dalejże, kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko. ?Czemu wydajecie pieniądze na to, co nie jest chlebem? I waszą pracę na to, co nie nasyci? Słuchajcie mnie, a jeść będziecie przysmaki i dusza wasza zakosztuje tłustych potraw. ?Nakłońcie wasze ucho i przyjdźcie do mnie, posłuchajcie mnie, a dusza wasza żyć będzie».
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia: ?Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz? ?Ale we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani potęgi, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Dajcie im jeść

Gdy Jezus usłyszał o śmierci Jana Chrzciciela, oddalił się stamtąd w łodzi na miejsce pustynne, osobno. Lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych. ?A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: «Miejsce tu jest puste i pora już spóźniona. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności». ?Lecz Jezus im odpowiedział: «Nie potrzebują odchodzić; wy dajcie im jeść». ?Odpowiedzieli Mu: «Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb». ?On rzekł: «Przynieście mi je tutaj». ?Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby, dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do sytości i zebrano z tego, co pozostało, dwanaście pełnych koszy ułomków. Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci.

Wyjść na pustynię dla Boga
Coraz trudniej jest nam odnaleźć się w ciszy. Wokół nas nie brakuje różnych „zagłuszaczy”: radio, telewizor, gwar ulic, „głośne” centra handlowe, telefony komórkowe, przy pomocy których rozmawiamy z innymi także przez „sms-y”. I w tym wszystkim my, którzy nie potrafimy się skupić, skoncentrować. Nie potrafimy tez milczeć – cisza często nas przeraża; mówimy głupoty i o głupotach, byle tylko  nie milczeć. Na siłę szukamy czegoś, co wypełni „przestrzeń” wokół nas. I nie chodzi tu tylko o takie, czy inne dźwięki. Chodzi także o ludzi. Jeżeli wokół nas nie ma ludzi, to traktujemy to jako odrzucenie, a przecież nikt nie chce być odrzucony; każdy chce należeć do jakiejś grupy. Wokół nas ma być ciągle jakiś ruch, bo kiedy nic się nie dzieje, to tak jakby nas w ogóle nie było. Gdy dodamy do tego także tzw. portale społecznościowe (np. Facebook), to okaże się, że ciągle jesteśmy z innymi, że nie mamy chwili wytchnienia. A kiedy spojrzymy na Pana Jezusa, to widać, ze choć przyszedł ludziom głosić Dobrą Nowinę, czyli przyszedł po to, aby mówić, to nie unikał, a wręcz szukał sposobności do tego, aby być samemu i to być w ciszy: „oddalił się na miejsce pustynne, osobno” (Mt 14, 13). Tworzył także wokół siebie wspólnotę z ludzi i dla ludzi, którą nazywamy dzisiaj Kościołem. A jednak szukał miejsc, gdzie tych ludzi nie było. Dlaczego to było takie ważne w życiu Jezusa i dlaczego powinno być ważne także dla nas? Najprostszą odpowiedzią jest odwołanie się do historii narodu wybranego. Kiedy Izraelici wychodzili z Egiptu i zanim weszli do Ziemi Obiecanej, to przez 40 lat przemierzali pustynie. Na tej pustyni byli całkowicie zdani na Pana Boga, bo przecież na pustyni nie ma ani wody, ani pożywienia, ani wyznaczonej drogi. Jest za to piach, który sprawia, że każde miejsce wydaje się takie same. Jest za to także fatamorgana, która daje złudne poczucie, ze jednak coś znaleźliśmy. I bez tego doświadczenia pustyni Izraelici nigdy nie weszliby do Ziemi Obiecanej.
Bóg wyprowadził Żydów na pustynię, aby mówić do ich serc. Tam mogli tego Boga rzeczywiście usłyszeć: nic im w tym nie przeszkadzało.  I Jezus, w którym skupia się cała historia zbawienia, cała historia odniesienia Boga do człowieka i człowieka do Boga, nie mógł iść przez te ziemię nie idąc przez „miejsca pustynne, osobno”. Wszak sam mówił: „Moim pokarmem jest pełnić wolę tego, który mnie posłał”. Nie ma innej drogi do Boga. Nie ma więc drogi do Ziemi Obiecanej, czyli do nieba, bez pustyni. Nie można wejść do nieba nie przechodząc wcześniej przez pustynię. I choć na różne sposoby uciekamy od ciszy i bycia samemu przed Bogiem, to jest to tylko właśnie ucieczka, a nie znajdowanie tego, co zbliża nas do Boga i Jego Ziemi Obiecanej. Kolejny więc raz przekonujemy się, że trzeba iść po śladach Pana Jezusa, bo On „prawdziwą drogą do życia wiecznego” (por. J 14, 6). Ale kiedy wychodzę na pustynię (bez względu na to, gdzie ona będzie: czy to w domu, czy to w pustym kościele, czy to w otoczeniu pięknej przyrody) ważny jest cel. Tym celem ma być Bóg, a nie człowiek i jego pragnienia. Można przecież spotkać ludzi, którzy mówią, że idą do kościoła wtedy, kiedy w nim nie ma nikogo i jest cicho. Idą, bo czują taką potrzebę, bo jest im wtedy tak dobrze. Tylko że taka pustynia nie zmienia człowieka. Nie zbliża go do Boga obecnego w Piśmie Świętym, w sakramentach, a zwłaszcza w Komunii Świętej. Nie zmienia go i nie zbliża do Boga, bo nie o Boga w tym wszystkim chodzi. Ale chodzi tylko o dobre samopoczucie.

ks. Tomasz Kaczmarek

Słowo Boże na kazdy dzień
Niedziela, 3 sierpnia
Iz 55, 1-3a; Ps 145; Rz 8, 35. 37-39; Mt 14, 13-21

Poniedziałek, 4 sierpnia
Jr 28, 1-17; Ps 119; Mt 14, 22-36

Wtorek, 5 sierpnia
Jr 30, 1-2. 12-15. 18-22; Ps 130; Mt 15, 1-2. 10-14

Środa, 6 sierpnia
Dn 7, 9-10. 13-14; Ps 97; Mt 17, 1-9

Czwartek, 7 sierpnia
Jr 31, 31-34; Ps 51; Mt 16, 13-23

Piątek, 8 sierpnia
Na 2, 1. 3; 3, 1-3. 6-7; Ps: Pwt 32; Mt 16, 24-28

Sobota, 9 sierpnia
Oz 2, 16b. 17b. 21-22; Ps 45; Mt 16, 24-27