Wziąć swój krzyż - XII Niedziela Zwykła

XII Niedziela Zwykła

Wziąć swój krzyż

Z Księgi proroka Zachariasza

To mówi Pan: „Na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalem wyleję Ducha pobożności. Będą patrzeć na tego, którego przebili, i boleć będą nad nim, jak się boleje nad jedynakiem, i płakać będą nad nim, jak się płacze nad pierworodnym. W owym dniu będzie wielki płacz w Jeruzalem, podobny do płaczu w Hadad-Rimmon na równinie Megiddo”.

Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Galatów

Bracia: Wszyscy dzięki wierze jesteście synami Bożymi w Chrystusie Jezusie. Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie ma już żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie. Jeżeli zaś należycie do Chrystusa, to jesteście też potomstwem Abrahama i zgodnie z obietnicą dziedzicami.

Z Ewangelii według Świętego Łukasza

Gdy Jezus modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: „Za kogo uważają Mnie tłumy?”. Oni odpowiedzieli: „Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał”. Zapytał ich: „A wy, za kogo Mnie uważacie ?”. Piotr odpowiedział: „Za Mesjasza Bożego”. Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili. I dodał: ,,Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie”.

Potem mówił do wszystkich: „Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z Mego powodu, ten je zachowa”.

Jedna jest prawda

Kiedy Jezus zapytał swoich uczniów: „Za kogo uważają Mnie tłumy?” (Łk 9, 18), to padły różne odpowiedzi: „za Jana Chrzciciela, za Eliasza, za jakiegoś proroka, który zmartwychwstał” (por. Łk 9, 19). Ale kiedy zapytał uczniów: „A wy, za kogo Mnie uważacie?” (Łk 9, 20), to padła już tylko jedna odpowiedź: „Za Mesjasza Bożego” (Łk 9, 20). Im bliżej prawdy (por. J 14, 6), tym zakres odpowiedzi się zmniejsza. Miejsce przypuszczeń zajmuje rzeczywistość. Zbliżając się do prawdy wychodzimy z ciemności (por. J 8, 12); pojawia się światło, które sprawia, że przestajemy widzieć niewyraźnie (por. 1Kor 13, 12).  Nie ma więc miejsca na przypuszczenia i niekończące się dywagacje dotyczące tego, „kim ten Jezus właściwie jest?”. Duch Święty, którego Jezus dał swojemu Kościołowi (J 14, 16-17. 26; Dz 2, 1-4), pozwala nam poznać Jezusa i wyznać: „Jezus jest Panem” (1Kor 12, 3). „Poznacie prawdę, a prawda uczyni was wolnymi” (J 8, 32) od wszelkich niejasności i niedopowiedzeń, od przekonania, że każdy ma swoją prawdę. Prawda jest tylko jedna: „Ja jestem prawdą”! (J 14, 6). Dlatego „Credo” („Wyznanie wiary”) Kościoła jasno mówi, w Kogo wierzymy, jasno precyzuje, kim jest Jezus z Nazaretu: „Wierzę w Jezusa Chrystusa, Syna Jego [Boga] Jedynego, Pana naszego”. „Imię «Jezus» oznacza «Bóg zbawia». Dziecię narodzone z Dziewicy Maryi jest nazwane imieniem «Jezus», «On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów» [Mt 1, 21]: «Nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni» [Dz 4, 12]” (Katechizm Kościoła Katolickiego 452). „Imię «Chrystus» oznacza «Namaszczony», «Mesjasz». Jezus jest Chrystusem, ponieważ «Bóg namaścił [Go] Duchem Świętym i mocą» [Dz 10, 38]. On był «Tym, który ma przyjść» [Łk 7, 19], przedmiotem «nadziei Izraela»” (KKK 453). „Imię «Syn Boży» oznacza jedyną i wieczną relację Jezusa Chrystusa do Boga, Jego Ojca: On jest jedynym Synem Ojca i samym Bogiem. Wiara, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, jest konieczna, by być chrześcijaninem” (KKK 454). „Imię «Pan» oznacza Boskie panowanie. Wyznawać lub wzywać Jezusa jako Pana, oznacza wierzyć w Jego Boskość. «Nikt... nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus” (1Kor 12, 3)” (KKK 455). Nie trzeba więc nic wymyślać i nieustannie poszukiwać jakichś nowinek czy nowości. „Jezus Chrystus wczoraj i dziś ten sam - i aż na wieki” (Hbr 13, 8). A dzisiejszy świat ciągle poszukuje nowych wrażeń i nowych bodźców. Szuka nowych wyjaśnień czegoś, co zna już od dawna. Jesteśmy ciągle „bombardowani” różnymi nowościami, które trzeba posiadać, kupić, zdobyć. 

Mamy więc swoisty kult tego, co „nowe”. Nie można się zatrzymać, trzeba ciągle szukać czegoś nowego. Natomiast Jezus zaprasza, aby się jednak zatrzymać, aby „nie szukać wiatru w polu” i nie gonić nie wiadomo za czym. Chce, abyśmy zobaczyli, że w Nim, „Synu Bożym”, „dzięki wierze jesteśmy synami Bożymi” (Ga 3, 26). Tego nie da nam ten świat. Tego nie znajdziemy w różnych „newsach”, które podsuwają nam środki społecznego przekazu. Bo u Jezusa nie liczy się to, co jest „nowe”, ale to, co jest „prawdą”. I nic tu nie pomoże pytanie Piłata: „A cóż to jest prawda?” (J 18, 38). Zbliżanie się do prawdy sprawia, że w polu widzenia pozostaje tylko On - Jezus, który jest i Chrystusem, i Synem Bożym, i Panem. Nie ma drugiego, takiego jak On. Bo nie ma kilku prawd. Bo prawda jest tylko jedna, a jest nią Jezus!

ks. Tomasz Kaczmarek

Niedziela, 23 czerwca

Za 12,10-11; Ps 63; Ga 3,26-29;

 Łk 9,18-24

Poniedziałek, 24 czerwca

Iz 49,1-6; Ps 139,1-3.13-15; 

Dz 13,22-26; Lk 1, 57-66.80

Wtorek, 25 czerwca

Rdz 13,2.5-18; Ps 15; 

Mt 7,6.12-14

Środa, 26 czerwca

Rdz 15,1-12.17-18; Ps 105; 

Mt 7,15-20

Czwartek, 27 czerwca

Rdz 16,1-12.15-16; Ps 106; 

Mt 7,21-29

Piątek, 28 czerwca

Rdz 16,1-12.15; Ps 106,1-5; 

Mt 7,21-29

Sobota, 29 czerwca

Dz 12,1-11; Ps 34,2-9; 

2Tm 4,6-9.17-18; Mt 16,13-19