Wskrzeszenie młodzieńca - X Niedziela Zwykła

Dzisiejszy świat jest dziwny. Z jednej strony nagłaśnia się śmierć poniesioną w wyniku katastrof czy zamachów. A z drugiej strony, jeśli śmierć nie jest tak spektakularna, to robi się wszystko, aby ją ukryć. Najlepiej byłoby o niej nie mówić. Jeżeli już, to niech to będzie sprawa między umierającym a lekarzem. Jednak śmierć ciągle przypomina każdemu z nas o tym, że nie jesteśmy panami naszych losów, że jest granica ludzkich możliwości, ludzkich zamiarów i planów. I dlatego, czy tego chcemy czy nie, stajemy wobec śmierci i pytamy: „Jaki ona ma sens?”. I dlatego przed nią nie uciekniemy! Stąd też jedni powiedzą, że „śmierć jest sprawiedliwa, bo każdy musi umrzeć”. Inni powiedzą, że „śmierć przychodzi zawsze za szybko i zawsze nie w porę”. „O, śmierci, jakże gorzka jest myśl o tobie, dla człowieka spokojnego wśród swoich, dla beztroskiego i opływającego we wszystko, i jeszcze na tyle silnego, by oddawać się przyjemnościom. O, śmierci, jakże dobre jest twoje przyjście dla człowieka biednego i bezsilnego, podeszłego w latach i przejmującego się wszystkim, zbuntowanego i tracącego cierpliwość. Nie bój się śmierci! Pomyśl, że taki jest los tych, którzy byli, i tych, co nadejdą. Pan ustanowił takie prawo dla każdego stworzenia. Dlaczego więc sprzeciwiać się woli Najwyższego?” (Syr 41, 1-4). I nasz Bóg przeprowadził przez śmierć swego Syna, Jezusa Chrystusa. I nasz Bóg nie usunął śmierci, ale mówi do nas: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto wierzy we Mnie, nawet jeśliby umarł, będzie żył. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki” (J 11, 25-26). I nasz Bóg „nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych” (Mt 22, 32). Ostatnie słowo należy więc do Boga, a nie do śmierci (w Piśmie Świętym słowo „życie” występuje dwa razy częściej niż słowo „śmierć”). Dlatego słowo Jezusa wystarcza, aby „zmarły usiadł i zaczął mówić” (Łk 7, 15). Bo, „Ty, [Boże], sprawujesz władzę nad życiem i śmiercią, prowadzisz pod wrota krainy umarłych i pozwalasz zawrócić” (Mdr 16, 13; dalsze słowa pokazują, że nie jesteśmy „panami życia”: „człowiek może wprawdzie bez skrupułów zabić, lecz nie przywróci tchnienia życia, które uszło, ani duszy raz zabranej nie przywoła z powrotem” - Mdr 16, 14). Choć Biblia nam o tym wszystkim wyraźnie mówi, to
- niestety - oddziela nas od tych słów ściana zwątpienia i niedowiarstwa. Ta ściana wznosi się zwłaszcza wtedy, gdy tracimy kogoś bliskiego, kogoś, kogo bardzo kochaliśmy i nie wyobrażaliśmy sobie życia bez niego. Dlatego Jezus pyta nas tak, jak zapytał Martę, siostrę zmarłego Łazarza: „Czy wierzysz w to?” (J 11, 26). Zapytał Martę, która wcześniej powiedziała do Jezusa: „Panie, gdybyś był tutaj, mój brat by nie umarł” (J 11, 21). Ale ta sama Marta odpowiada Jezusowi: „Tak, Panie! Wierzę, że Ty jesteś Chrystusem, Synem Bożym, który przyszedł na świat” (J 11, 27). Jezus jest więc gwarantem naszego życia bez końca! Jest tak, ponieważ jesteśmy „dziedzicami Boga i współdziedzicami Chrystusa” (Rz 8, 17). Bóg nie zapomniał o nas, pisząc w Jezusie i przez Jezusa swój testament. Jesteśmy ujęci w Bożym testamencie i dlatego możemy otrzymać życie i zmartwychwstanie. Bóg zapisał mnie, jako swojego spadkobiercę! 

Czy potrzeba jeszcze jakiegoś dowodu? Mogę więc z mieszkańcami Nain mówić: „Bóg łaskawie nawiedził lud swój!” (Łk 7, 16).

ks. Tomasz Kaczmarek