W słowie Bożym - Niedziela Chrztu Pańskiego

Jan Chrzciciel miał jeden cel: wskazać, że Jezus Chrystus jest „Barankiem Bożym” (por. J 1, 29) i przygotować ludzi do spotkania z Nim. Dlatego „Jan chrzcił i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów” (Mk 1, 4). Przychodzących do niego ludzi zanurzał w wodach Jordanu; czynność ta symbolizowała obmycie z win i była połączona z wyznaniem grzechów (por. Mk 1, 5). Stąd też Jezus nie mógł nie przyjść nad Jordan do Jana. Dlaczego? Bo tam byli ludzie i ich grzechy, a „Baranek Boży gładzi grzechy świata” (por. J 1, 29). Bo „gdzie rozpowszechnił się grzech, tam pojawiła się jeszcze obfitsza łaska” (Rz 5, 20). Bo „kto popełnia grzech, staje się niewolnikiem grzechu”, a przecież „Chrystus nas wyzwolił, abyśmy byli wolni” (Ga 5, 1). Jezus zostaje więc zanurzony przez Jana w wodach Jordanu po to, by „wejść” w świat ludzkich grzechów, by „zanurzyć się” w ludzkich ciemnych sprawkach. Jest to zapowiedź Jego śmierci, ponieważ „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rz 6, 23). Ale Jezus jest większy od grzechu, jest silniejszy od śmierci. I „Zwycięzca śmierci” wychodzi z „krainy grzechu i śmierci” (czyli z-martwych-wstaje) na brzeg Jordanu, i widzi „otwarte niebo” (Mk 1, 10). Tekst oryginalny mówi tutaj o „rozdartym niebie”. A „rozdarte niebo” zwraca uwagę na rozdarcie zasłony świątyni w chwili śmierci Jezusa na krzyżu (por. Mt 27, 51). W świątyni jerozolimskiej zasłona oddzielała Miejsce Najświętsze, w którym przechowywano Arkę Przymierza z kamiennymi tablicami, na których był wyryty Dekalog. „Rozdarte niebo” i „rozdarta zasłona”, to otwarta droga do Boga. Już nic nie oddziela ludzi od Boga, nie ma żadnych przeszkód i barier; dokonało się to przez życie i śmierć Jezusa. Autor Listu do Hebrajczyków napisał: „Mamy pewność, bracia, że wejdziemy do miejsca świętego dzięki krwi Jezusa. On otworzył dla nas nową, życiodajną drogę przez zasłonę, którą jest Jego ciało” (10, 19-20). I nad Jordanem Bóg to wszystko potwierdza i objawia ludziom, kim naprawdę jest Jezus: „Ty jesteś moim Synem umiłowanym” (Mk 1, 11). Nad Jordanem objawia się Trójca Święta: jest przecież i Bóg Ojciec, i Boży Syn, i Duch Święty. I my dzisiaj możemy w tym wszystkim uczestniczyć, pomimo tego, że na to nie zasługujemy. I możemy uczestniczyć całkowicie za darmo. Dlatego też Kościół podtrzymuje praktykę chrztu niemowląt. Bo co małe dziecku może dać Panu Bogu? Nic! Co może zrobić, aby zapracować i zasłużyć na taki dar Boga? Nic! I to „nic” jest bardzo ważne, bo to nie my „robimy łaskę” Bogu, ale On nam „robi łaskę”. My nie jesteśmy w stanie nic Mu przynieść i dać, to On przynosi nam swego Syna – Jezusa i napełnia nasze puste dłonie. Oczywiście Bóg pragnie naszej odpowiedzi, chce, byśmy przyjęli Jego Syna, chce, byśmy powiedzieli: „niech się spełnia Twoja wola” (Mt 6, 10). Chce więc wiary („Kto uwierzy i przyjmie chrzest będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, ten się potępi” – Mk 16, 16), bez której nie można Mu się podobać (por. Hbr 11, 6). Bo Bóg nas do niczego nie zmusza i nic nie robi na siłę. „Zbliżmy się więc do Niego ze szczerym sercem i pełnym zaufaniem” (Hbr 10,22), „przecież nie należymy do odstępców, którzy mają zginąć, lecz do wiernych, którzy mają ocalić życie” (Hbr 10, 39). 

 ks. Tomasz Kaczmarek