XXX Niedziela zwykła
Uzdrawiająca wiara
Z Ewangelii według Świętego Marka
Gdy Jezus razem z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. Ten słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną”. Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: „Synu Dawida, ulituj się nade mną”.
Jezus przystanął i rzekł: „Zawołajcie go”. I przywołali niewidomego, mówiąc mu: „Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię”. On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się i przyszedł do Jezusa. A Jezus przemówił do niego: „Co chcesz, abym ci uczynił?” Powiedział Mu niewidomy: „Rabbuni, żebym przejrzał”. Jezus mu rzekł: „Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą”.
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
To mówi Pan: „Wykrzykujcie radośnie na cześć Jakuba, weselcie się pierwszym wśród narodów. Głoście, wychwalajcie i mówcie: « Pan wybawił swój lud, Resztę Izraela ». Oto sprowadzę ich z ziemi północnej i zgromadzę ich z krańców ziemi. Są wśród nich niewidomi i dotknięci kalectwem, kobieta brzemienna wraz z położnicą; powracają wielką gromadą. Oto wyszli z płaczem, lecz wśród pociech ich przyprowadzę. Przywiodę ich do strumienia wody równą drogą, nie potkną się na niej. Jestem bowiem ojcem dla Izraela, a Efraim jest moim synem pierworodnym”.
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Każdy arcykapłan z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć z tymi, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabościom. Powinien przeto jak za lud, tak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. I nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron.
Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale uczynił to Ten, który powiedział do Niego: „Ty jesteś moim Synem, Jam Cię dziś zrodził”, jak i w innym miejscu: „Tyś jest kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka”.
Zaufać i zawierzyć
Kiedy czytamy Ewangelię, to możemy być - niejednokrotnie - zaskoczeni determinacją ludzi, którzy chcieli doświadczyć mocy Pana Jezusa. Zacheusz wszedł na drzewo (Łk 19, 4), kobieta przecisnęła się przez tłum (Mk 5, 27), rozebrano dach domu, w którym był Jezus (Mk 2, 4). Wreszcie niewidomy żebrak Bartymeusz wołał (głośno krzyczał - Mk 10, 47), a kiedy go uciszano, krzyczał jeszcze głośniej (Mk 10, 48).
Determinacja tych ludzi wiązała się z wiarą. Ona pozwoliła im przekonać się o tym, kim jest Jezus, i usłyszeć skierowane do nich słowa Mistrza z Nazaretu. Zacheusz usłyszał: „Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i ten człowiek jest synem Abrahama. Syn Człowieczy przyszedł przecież szukać i zbawić to, co zginęło” (Łk 19, 9-10). Do cierpiącej na krwotok kobiety Jezus powiedział: „Córko, twoja wiara cię uzdrowiła, idź w pokoju i bądź wolna od twojej dolegliwości” (Mk 5, 34). Sparaliżowany, którego spuszczono przez dziurę w dachu, dowiedział się, że Jezus leczy i duszę i ciało, dlatego usłyszał: „Synu! Twoje grzechy są odpuszczone” (Mk 2, 5) oraz: „Wstań, weź twoje nosze i wracaj do domu” (Mk 2, 11). A Bartymeuszowi Jezus powiedział: „Idź, twoja wiara cię uzdrowiła” (Mk 10, 52). Dlaczego wiara jest tak ważna i istotna? Dlaczego pozwala ona doświadczyć mocy Pana Boga? Najkrótszą odpowiedź na te pytania znajdziemy w Liście do Hebrajczyków: „Bez wiary nie można podobać się Bogu” (11, 6). To wiara pozwala powiedzieć na widok Jezusa: „Ty jesteś Chrystusem, Synem Boga żywego” (Mt 16, 16). To wiara pozwala skierować do Boga słowa: „Niech się spełnia Twoja wola” (Mt 6, 10). To wiara pozwala powiedzieć do Jezusa: „Panie! Jeżeli zechcesz, możesz mnie oczyścić” (Mt 8, 2). To wiara pozwala usłyszeć: „Idź, niech ci się stanie tak, jak uwierzyłeś” (Mt 8, 13). Dlatego też Jezus powiedział do apostołów: „Miejcie wiarę w Boga! Zapewniam was: jeśli ktoś powie tej górze: «Podnieś się i rzuć się w morze», a nie będzie powątpiewał w sercu, lecz wierzył, że to, co mówi, spełni się, to tak się mu stanie” (Mk 11, 22-23). Ale co w ogóle kryje się za słowem „wiara”? Sięgnijmy do „Słownika Nowego Testamentu”. W języku greckim na określenie „wiary” używa się słowa pistis, które pochodzi od słowa pithtis
(=udzielenie komuś swego zaufania). Temu odpowiada czasownik peithomai, który znaczy „uwierzyć w coś, zdać się na kogoś, zaufać komuś”. Takie samo znaczenie ma czasownik pisteuo. Tymi greckimi słowami (pistis i pisteuo) Septuaginta (tłumaczenie hebrajskiej Biblii Starego Testamentu na język grecki dokonane między 250 a 150 r. przed narodzeniem Chrystusa) oddaje żydowskie słowa emuna i heemin (te z kolei wyrażają „bycie stałym”; stąd pochodzi słowo „Amen”), które zwracają także uwagę na hebrajskie słowo emet, czyli prawda. Kiedy spróbujemy zebrać te filologiczne „zabawy”, to zauważymy kilka elementów składających się na wiarę. Pierwszym z nich jest poczucie stałości, trwałości, możliwość oparcia się. To poczucie daje Bóg, którego przecież Biblia niejednokrotnie określa słowem „skała” (np. Pwt 32, 4; 1Sm 2, 2; 2Sm 22, 3; Ps 18, 3; 28, 1). Kolejnym elementem jest prawda, w której zawarta jest relacja z kimś, z kogo mogę być dumny. I wreszcie zaufanie, zdanie się na kogoś. Skoro więc Bóg daje oparcie i jest „skałą schronienia” (Ps 71, 3), skoro nie kłamie (np. Lb 23, 19; 1Sm 15, 29), ale „Jego słowo jest prawdą” (por. J 17, 17), to można Bogu zaufać i zawierzyć Mu swoje życie i swoją przyszłość.
Słowo Boże na każdy dzień
Niedziela, 28 października
Jr 31, 7-9; Ps 126;
Hbr 5, 1-6; Mk 10, 46-52
Poniedziałek, 29 października
Ef 4, 32-5, 8; Ps 1;
Łk 13,10-17
Wtorek, 30 października
Ef 5, 21-33; Ps 128;
Łk 13, 18-21
Środa, 31 października
Ef 6, 1-9; Ps 145;
Łk 13, 22-30
Czwartek, 1 listopada
Ap 7, 2-4, 9-14; Ps 24;
1J 3, 1-3; Mk 5, 1-12a
Piątek, 2 listopada
Hi 19, 1.23-27a; Ps 27;
1 Kor 15, 20-24a.25-28;
Łk 23, 44-46.50.52-53; 24,1-6a
Sobota, 3 listopada
Flp 1, 18b-26; Ps 42;
Łk 14, 1.7-11
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!