Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego - Uniesiony do nieba

Jego jest moc i chwała

W książce Andre Frossarda „36 dowodów na istnienie diabła” możemy przeczytać takie słowa włożone w usta szatana: „Kościół został zbudowany mimo wszystko i chociaż minęło dwa tysiące lat dodatkowych apostazji, wstrząsów, schizm, konfliktów wewnętrznych, inkwizycji, herezji, błędów i wypaczeń Ewangelii - Kościół, choć odrapany, jak stał tak stoi. Nie czytam w gwiazdach, bo Inny [chodzi o Pana Boga - przyp. ks. TK] ukrył przyszłe rzeczy przed okiem świata, żeby umożliwić rozwinięcie się wiary. Ale czuję przez skórę, że koniec jest blisko. Kościół pochylił się bardziej, niż wieża w Pizie i nie widzę nikogo, kto by mógł go podeprzeć. Jego struktury się rozłażą, a spustoszenie w doktrynie rychło osiągnie szczyt... Ufam, że zbliżający się rozpad Kościoła nie zapowiada jeszcze jednego odrodzenia. Już parę razy zagrano mi sztukę z Łazarzem: pojawiałem się pędem, by uczestniczyć w pogrzebie Kościoła z radością, której Pan [książka jest napisana w formie listów diabła do dziennikarza - przyp. ks. TK] się domyśla. Tymczasem znajdowałem, że Kościół stoi jak gdyby nigdy nic, uśmiecha się szyderczo i ofiarowuje mi swój całun, żebym sobie z niego zrobił onuce. Nie znoszę żartów tego typu”. Patrząc na Kościół tylko po ludzku, to wydaje się, że już dawno powinien on przestać istnieć. Tyle zła i grzechu pojawiło się w jego wnętrzu za przyczyną tych, którzy ten Kościół tworzą. Tyle razy głoszono, że Kościół do niczego nie jest ludziom potrzebny. Tyle różnych zakrętów było w historii Kościoła i Kościół powinien na jednym z nich „wyłożyć się”. 

A on stoi, jak stał. Ale stoi tylko z jednego powodu. Tym powodem jest Bóg. Przypominają się tutaj słowa faryzeusza Gamaliela do członków Wysokiej Rady: „Jeśli jest to sprawa i wymysł ludzki, pójdzie w zapomnienie. Jeśli jednak rzeczywiście pochodzi od Boga, nie zdołacie ich zniszczyć” (Dz 5, 38-39). Kościół stoi, bo tego chce Bóg, bo taka jest Jego wola! I Jezus odchodząc z tego świata do Ojca (wstępując do nieba) wyraźnie mówi apostołom, na czym mają być skupieni i gdzie jest ich siła i moc. Mają być skupieni na tym, co widzieli i słyszeli. Chodzi więc o życie i nauczanie Jezusa. Tego mają się trzymać i tego mają być świadkami (por. Łk 24, 48). Ich siła i moc pochodzi „z wysoka” (Łk 24, 49), czyli od Boga z nieba. Tą mocą zostaną uzbrojeni (dosłownie: wdzieją na siebie, przyodzieją się), czyli otrzymają od Boga nowe ubranie (Łk 24, 49; por. Ef 6, 10-17). Kościół nie może być więc oparty na ludzkiej mocy. Gdyby tak było, już dawno przestałby istnieć, „bo nie może człowiek triumfować dzięki swej sile!” (1Sm 2, 9). Dalej Jezus podniósł ręce i ich pobłogosławił (Łk 24, 50). Jezus przywołuje tutaj pewne wydarzenie z historii Izraela. Chodzi o bitwę Izraelitów z Amalekitami pod Refidim. Gdy Mojżesz modlił się do Boga trzymając wzniesione do nieba ręce, to Izraelici wygrywali. Gdy jego ręce opadały, to przegrywali. Dlatego Aaron i Chur podtrzymywali jego ręce, aby Izrael mógł zwyciężyć (Wj 17, 8-16). 

Zwycięstwo Kościoła przychodzi od Boga („zwycięstwo w bitwie nie zależy od liczebności wojska, lecz od siły pochodzącej z nieba” - 1Mch 3, 19)! I wreszcie Kościół ma nieustannie „wielbić i błogosławić Boga” (Łk 24, 53). Bo tak naprawdę Kościół po to właśnie istnieje, aby ciągle wołać i głosić: „Jemu chwała na wieki wieków. Amen” (np. Ga 1, 5). 

 ks. Tomasz Kaczmarek