Słowo na niedzielę 28 majas

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego 28 maja

Dz 2, 1–11; Ps 104; 1 Kor 12, 3b–7.12–13; J 20, 19–23

Z Dziejów Apostolskich
Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak tamci przemawiali w jego własnym języku.
Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».

Z Księgi Psalmów

Błogosław, duszo moja, Pana,
Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie,
ziemia jest pełna Twoich stworzeń.

Kiedy odbierasz im oddech, marnieją
i w proch się obracają.
Stwarzasz je, napełniając swym Duchem,
i odnawiasz oblicze ziemi.

Niech chwała Pana trwa na wieki,
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
Niech miła Mu będzie pieśń moja,
będę radował się w Panu.

Z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Bracia: Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus». Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra.
Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscy bowiem w jednym Duchu zostaliśmy ochrzczeni, aby stanowić jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscy też zostaliśmy napojeni jednym Duchem.

Słowa Ewangelii według św. Jana

Weźmijcie Ducha Świętego
Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».

Komentarz do Ewangelii

Kim jest Duch Święty?
Duch Święty na pewno jest Osobą, jedną z trzech Osób Trójcy Świętej. Jest – jak uczył św. Augustyn – wynikiem miłości Ojca do Syna i Syna do Ojca, wzajemnym darem, komunią zachodzącą między Nimi, a także więzią miłości. Miłość obecna w Duchu Świętym będąca wynikiem relacji zachodzącej między Ojcem i Synem jest pierwowzorem Kościoła: „Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem” (J 15, 9). Na to, że Duch Święty jest Osobą wskazują poszczególne fragmenty z Pisma Świętego, gdzie wprost jest powiedziane, że „Duch Pański porwał Filipa” (Dz 8, 39), „Duch Święty zabronił im” (Dz 16, 6), „Duch wyprowadził Go na pustynię” (Mk 1, 12), „Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida” (Dz 1, 16), itd.
W dzisiejszym pierwszym czytaniu słyszymy, jak na uczniów zstąpił Duch Święty. Działo się to w dniu Pięćdziesiątnicy, a więc wtedy gdy przypadało u Żydów święto z hebr. Szawuot, które kończyło czas żniw trwający siedem tygodni. Święto Szawuot (z gr. Pentekoste, co tłumaczy się jako Pięćdziesiątnica) miało charakter rolniczy i było formalnym zakończeniem żniw. Duch Święty zstąpił tego dnia na uczniów, aby wskazać, że zakończył się duchowy czas zbiorów, a tych którzy zostali i uwierzyli, należy teraz posłać, by byli nowym zasiewem wiary w Chrystusa na całym świecie. Cofnijmy się do kontekstu sytuacyjnego, który odsłoni przed nami to wszystko co poprzedziło wydarzenie zstąpienia Ducha Świętego. Uczniowie – jak czytamy w Dziejach Apostolskich – znajdowali się razem na tym samym miejscu. Wtedy „dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden” (Dz 2, 2-3). Było to spektakularne wydarzenie, ponieważ uczniowie pełni Ducha „zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić” (Dz 2, 4), co wprawiło w osłupienie całą Jerozolimę. Zbiegli się wszyscy tłumnie słysząc co się dzieje i „pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty?»” (Dz 2, 6-8).
Doskonałym odzwierciedleniem tej niezwykłej sytuacji są słowa Pana Jezusa wypowiedziane długo przed tym wydarzeniem, kiedy chodził po ziemi i głosił im naukę o królestwie: „Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie” (J 14, 16-17). Kiedy po swoim Zmartwychwstaniu Pan ukazał się uczniom – o czym słyszymy w dzisiejszej Ewangelii – powiedział do nich: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 22-23), niejako zapowiadając to, co miało się za niedługo wydarzyć. Kim więc jest Duch Święty dla nas? Jest tym, który pomaga powiedzieć „Panem jest Jezus” (1 Kor 12, 3), a także ojcem ubogich, najmilszym z gości, radością i orzeźwieniem, w pracy ochłodą, w skwarze żywą wodą, w płaczu utuleniem (por. Sekwencja). Jest więc tym wszystkim, czego człowiek potrzebuje. Prośmy więc o dary Ducha Świętego dla każdego z nas.

Ks. Łukasz Pondel