XX Niedziela Zwykła, 20 sierpnia
Iz 56, 1.6–7; Ps 67; Rz 11, 13–15.29–32; Mt 15, 21–28
Z Księgi proroka Izajasza
Tak mówi Pan: «Zachowujcie prawo i przestrzegajcie sprawiedliwości, bo moje zbawienie już wnet nadejdzie i moja sprawiedliwość ma się objawić. Cudzoziemców zaś, którzy się przyłączyli do Pana, ażeby Mu służyć i aby miłować imię Pana i zostać Jego sługami – wszystkich zachowujących szabat bez pogwałcenia go i trzymających się mocno mojego przymierza, przyprowadzę na moją świętą górę i rozweselę w moim domu modlitwy. Całopalenia ich oraz ofiary będą przyjęte na moim ołtarzu, bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów».
Z Księgi Psalmów
Refren: Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże.
Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi;
niech nam ukaże pogodne oblicze.
Aby na ziemi znano Jego drogę,
Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.
Niech się narody cieszą i weselą, †
bo rządzisz ludami sprawiedliwie
i kierujesz narodami na ziemi.
Niech nam Bóg błogosławi
i niech cześć Mu oddają wszystkie krańce ziemi.
Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia:
Do was, pogan, mówię: «Będąc apostołem pogan, przez cały czas chlubię się posługiwaniem swoim w nadziei, że może pobudzę do współzawodnictwa swoich rodaków i przynajmniej niektórych z nich doprowadzę do zbawienia. Bo jeżeli ich odrzucenie przyniosło światu pojednanie, to czymże będzie ich przyjęcie, jeżeli nie powstaniem ze śmierci do życia?
Bo dary łaski i wezwanie Boże są nieodwołalne. Podobnie bowiem jak wy niegdyś byliście nieposłuszni Bogu, teraz zaś z powodu ich nieposłuszeństwa dostąpiliście miłosierdzia, tak i oni stali się teraz nieposłuszni z powodu okazanego wam miłosierdzia, aby i sami w czasie obecnym mogli dostąpić miłosierdzia. Albowiem Bóg poddał wszystkich nieposłuszeństwu, aby wszystkim okazać swe miłosierdzie».
Słowa Ewangelii według św. Mateusza
Wiara niewiasty kananejskiej
Jezus podążył w okolice Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych stron, wołała: «Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko nękana przez złego ducha». Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem. Na to podeszli Jego uczniowie i prosili Go: «Odpraw ją, bo krzyczy za nami». Lecz On odpowiedział: «Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela». A ona przyszła, padła Mu do nóg i prosiła: «Panie, dopomóż mi». On jednak odparł: «Niedobrze jest zabierać chleb dzieciom, a rzucać szczeniętom». A ona odrzekła: «Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą okruchy, które spadają ze stołu ich panów». Wtedy Jezus jej odpowiedział: «O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak pragniesz!» Od tej chwili jej córka była zdrowa.
Komentarz do Ewangelii
Wiara i pokora
Może ktoś z nas modlił się w jakiejś intencji i odniósł wrażenie jakby nie został przez Boga wysłuchany. Może ktoś prosił o zdrowie dla najbliższej osoby i czuł jakby niebo przez cały czas milczało. Może ktoś prosił o pokój w rodzinie, o jedność małżeńską, ale się nie udało. Czy Pan Bóg nas wysłuchuje?
Słuchając Ewangelii przypadającej na XX Niedzielę zwykłą, można odnieść wrażenie, że Panu Jezusowi jest obojętny los pogan, bo do takiej grupy zaliczano wtedy ową Kananejkę. Spróbujmy krok po kroku przyjrzeć się zachowaniu Pana Jezusa wobec niej. Przyszła do Niego kobieta, która wołała: „Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko nękana przez złego ducha” (Mt 15, 22). Ta kobieta doskonale wiedziała do kogo się zwraca, ponieważ słowa „Synu Dawida”, były innym określeniem Mesjasza. Kiedy tak uporczywie wołała, Pan – jak podaje ewangelista Mateusz – „nie odezwał się do niej ani słowem” (Mt 15, 23). Nawet sami Apostołowie dziwili się, że Jezus milczy, dlatego prosili Go: „Odpraw ją, bo krzyczy za nami!” (Mt 15, 23).
Powyższa sytuacja była niekomfortowa dla wszystkich. Najpierw dla tej kobiety, skoro przyszła prosić o uzdrowienie dla swojego dziecka, a Jezus milczał. Również dla uczniów, bo czuli się niezręcznie widząc jak ta kobieta uporczywie wołała, a On ją ominął. Była niekomfortowa dla samego Pana Jezusa, ponieważ znał adresatów swojej misji: „Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela” (Mt 15, 24). Owa kobieta nie zaliczała się do owych owiec izraelskich. Jednak determinacja i miłość do swojego dziecka sprawiły, że nie tylko upadła do nóg Pana, ale jeszcze głośniej wołała, aby uzdrowił jej dziecko. W takiej sytuacji człowiek nie może odmówić pomocy drugiej osobie. Pan Jezus zachował się inaczej, był jak głaz, bez emocji, bez uczuć, a przy tym sprawiający wrażenie jakby los tej kobiety był Mu obojętny. Świadczy o tym odpowiedź, której udzielił tamtej kobiecie, a która zabolałaby każdego: „Niedobrze jest zabierać chleb dzieciom a rzucać szczeniętom” (Mt 15, 26). Pan Jezus nie tylko jej odmówił, ale przy tym ją obraził. Jednak owa Kananejka zachowała się tak, jak każda matka. Dla dziecka była w stanie znieść wszystko, nawet, gdyby miała usłyszeć z czyiś ust, że jest złą matką.
W tej sytuacji zaskakuje upór tej kobiety, ponieważ nie tylko się nie obraziła, ale uznała w oczach Jezusa swoją małość. Jej odpowiedź zaskoczyła wszystkich: „Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą okruchy, które spadają ze stołu ich panów” (Mt 15, 27). Te słowa równie dobrze można zinterpretować: „możesz nazywać mnie psem, ale nie możesz mi odmówić pomocy”. Miłość i wiara tej kobiety sprawiły, że Pan Jezus pochwalił jej odwagę: „O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak pragniesz!” (Mt 15, 28). Przez ile upokorzeń i cierpień trzeba nam przejść, by odnaleźć i zachować wiarę. Trudno mieć pretensje do Pana Jezusa, że ją tak potraktował, bo myślę, iż jej postawa pełna wiary zbudowała wszystkich wokoło. To dzięki niej jej córka została uzdrowiona. Kluczem do poznania wiary tej kobiety jest jej pokora. Jeżeli chcesz żyć w pokorze, zrób krok w tył i pozwól, by inny stanął przed tobą. Pokora jest zawsze krok za człowiekiem.
ks. Łukasz Pondel
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!