Słowo Boże na niedzielę ( 9 stycznia)

Niedziela Chrztu Pańskiego
9 stycznia, Iz 40, 1-5. 9-11; Ps 104; Tt 2, 11-14; 3, 4-7; Łk 3, 15-16.21-22

Z Księgi proroka Izajasza

«Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!» – mówi wasz Bóg. «Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie grzechy».
Głos się rozlega: «Drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i pagórki obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną. Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją każdy człowiek zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały».
Wstąp na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny na Syjonie! Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem! Podnieś głos, nie bój się! Powiedz miastom judzkim: «Oto wasz Bóg! oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. Oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. Podobnie jak pasterz pasie On swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie».

Z Księgi Psalmów

Błogosław, duszo moja, Pana,
Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
odziany w majestat i piękno,
światłem okryty jak płaszczem.
Chmury są Twoim rydwanem,
przechadzasz się na skrzydłach wiatru.
Wichry używasz za swych posłów,
sługami Twoimi ogień i płomienie.
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie! †
Ty wszystko mądrze uczyniłeś,
ziemia jest pełna Twoich stworzeń.
Oto jest morze, ogromne i szerokie, †
a w nim żyjątek bez liku, *
zwierząt wielkich i małych.
Wszystko to czeka na Ciebie,
byś dał im pokarm we właściwym czasie.
Gdy im dajesz, zbierają,
gdy otwierasz swą rękę, sycą się Twym dobrem.
Kiedy odbierasz im oddech, marnieją
i w proch się obracają.
Stwarzasz je, napełniając swym duchem,
i odnawiasz oblicze ziemi.

Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Tytusa

Ukazała się łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić lud wybrany sobie na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków. Gdy ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela naszego, Boga, do ludzi, nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, jakie spełniliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy usprawiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego.

Słowa Ewangelii według św. Łukasza

Chrzest Jezusa

Gdy lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w swych sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: «Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem». Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest. a gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił nad Niego, w postaci cielesnej niby gołębica, a z nieba odezwał się głos: «Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie».

Komentarz do Ewangelii

Niech Duch Święty przenika nas

Czytania przeznaczone na kolejną niedzielę nowego roku koncentrują nasz wzrok na tajemnicy chrztu świętego. Zaczynając od proroka Izajasza (por. Iz 42, 1-4.6-7) można dostrzec, że kluczem do zrozumienia sakramentu chrztu jest osoba Mesjasza, bo to o Nim Bóg mówi: „Ja, Pan, powołałem Cię słusznie, ująłem Cię za rękę i ukształtowałem, ustanowiłem Cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów, abyś otworzył oczy niewidomym, ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności” (Iz 42, 6-7). Podobnie Piotr zaświadczył w Dziejach Apostolskich: „Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie. Posłał swe słowo synom Izraela, zwiastując im pokój przez Jezusa Chrystusa. On to jest Panem wszystkich. (…) Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła” (Dz 10, 34-38).
Bóg dotrzymał słowa, kiedy posłał na świat Syna, aby przekonał go o Jego miłości. A czymże ona jest, jak nie całkowitym darem z siebie? Miejscem realizacji owej miłości jest Kościół. Dzięki sakramentalnej łasce chrztu podtrzymuje go w codzienności (por. Iz 42,1a) i posyła swego Ducha (por. Iz 42, 1b), by nie tylko nie uległ zniechęceniu, ale i nie dał odebrać sobie tego, co w nim najcenniejsze (por. Iz 42, 4). Największym skarbem Kościoła jest Chrystus, który przez swoje przyjście na świat ukazał nam drogę do Ojca, a przy tym postawił nas obok Siebie. Stąd ty i ja jesteśmy również skarbem Kościoła. Nawet, gdy przypominamy trzcinę, którą ktoś lub coś nadłamie, lub knotek, który płonie tak długo aż ktoś go nie zgasi (por. Iz 42, 3).
Chrzest Jezusa stał się epifanią Boga, czyli objawieniem Jego miłości do każdego nas, która swój początek znalazła w miłości trynitarnej Ojca do Syna i Syna do Ojca. Opisał ją ewangelista Łukasz, przywołując scenę Jezusowego chrztu: „gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego, w postaci cielesnej niby gołębica, a nieba odezwał się głos: Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie” (Łk 3, 21-22). To co zwraca moją szczególną uwagę to stwierdzenie „w postaci cielesnej niby gołębica” (Łk 3, 22). Jesteśmy przyzwyczajeni do pewnego uproszczenia, przedstawiając zstąpienie Ducha jako zstąpienie gołębicy. Zobaczmy, że Ewangelista mówi o „postaci cielesnej niby gołębica”, a więc ukazuje Ducha mającego kształt ludzkiego ciała z zachowaniem właściwości podobnej do lotu gołębicy. Duch zstępuje na Jezusa bardzo powoli, przenikając Go w całości.
Jak widzimy Duch jest podobny do nas albo, co bardziej znaczące, to my jesteśmy podobni do Ducha, a przy tym do wszystkich Osób Trójcy Świętej. Bóg stworzył nas na swój obraz i na swoje podobieństwo. Nie bójmy się prosić o Ducha Świętego, szczególnie wtedy, gdy modlitwa przychodzi nam z trudem. Kiedy pojawiają się rozproszenia prośmy Go o koncentrację serca, a gdy dopada znużenie prośmy, by to słabe i zniechęcone ciało rozpalił Swoją miłością. Niech Duch Święty przenika nas, czyniąc bardziej Chrystusowymi.

ks. Łukasz Pondel