Słowo Boże na niedzielę 21 listopada

Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata
Dn 7, 13-14; Ps 93; Ap 1,5-8; J 18, 33b-37

Z Księgi proroka Daniela
Patrzyłem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie.

Z Księgi Psalmów

Pan króluje, oblókł się w majestat,
Pan wdział potęgę i nią się przepasał.
Tak świat utwierdził,
że się nie zachwieje.

Twój tron niewzruszony na wieki,
istniejesz od wieków, Boże.
Świadectwa Twoje bardzo godne są wiary; †
Twojemu domowi świętość przystoi
po wszystkie dni, o Panie.

Z Apokalipsy Świętego Jana Apostoła
Jezus Chrystus jest Świadkiem Wiernym, Pierworodnym wśród umarłych i Władcą królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów, i uczynił nas królestwem – kapłanami dla Boga i Ojca swojego, Jemu chwała i moc na wieki wieków! Amen.
Oto nadchodzi z obłokami i ujrzy Go wszelkie oko i wszyscy, którzy Go przebili. I będą Go opłakiwać wszystkie pokolenia ziemi. Tak: Amen.
Ja jestem Alfa i Omega, mówi Pan Bóg, Który jest, Który był i Który przychodzi, Wszechmogący.

Słowa Ewangelii według św. Jana

Królestwo Chrystusa nie jest z tego świata
Piłat powiedział do Jezusa: «Czy Ty jesteś Królem żydowskim?» Jezus odpowiedział: «Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie?» Piłat odparł: «Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie.
Co uczyniłeś?» Odpowiedział Jezus: «Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd». Piłat zatem powiedział do Niego: «A więc jesteś królem?» Odpowiedział Jezus: «Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu».

Komentarz do Ewangelii

Do kogo pójdziemy?
„Dawne dyskusje w Kościele były bardzo ostre, z zapałem wyklinano się nawzajem i wróżono koniec Kościoła i świata. Może to, co teraz obserwujemy, świadczy o tym, że w Kościele wszystko jest normalnie i po staremu? Naprawdę zgorszenia w Kościele to nie wymysł z początku XXI wieku. Mój profesor historii Kościoła, wpisując mi ocenę do indeksu, zaznaczył, że jeśli kiedykolwiek usłyszy, że publicznie mówię, że mnie coś dziwi w Kościele lub coś mnie gorszy, to mi tę piątkę skreśli. Więc mam wciąż tę nieskreśloną piątkę. Znam obrzydliwe przykłady zła i zgorszenia we współczesnym Kościele. To bardzo boli, ale wierzę, że i z tego wyjdziemy – co prawda poranieni, ale wciąż żywi. Te rany musimy oczyszczać, co trzeba, należy wyciąć, co się da – leczyć. Kościół przetrwał już wiele własnych grzechów, bynajmniej nie własnymi siłami” (Monika Waluś, żona, matka i gospodyni domowa, doktor habilitowana teologii).
Zbliżamy się do końca roku kościelnego, który odnosi nas do zapowiadanego przez Jezusa końca tego świata. Ten koniec (roku kościelnego i świata) jest naznaczony obecnością Jezusa, Króla wszechświata. I to On jest właściwym punktem odniesienia, bo On jest „Alfa i Omega, Początek i koniec” (Ap 21, 6). Jezus „jest królem, który narodził się i przyszedł na świat, aby dać świadectwo prawdzie” (por. J 18, 37). A pomimo tego Żydzi wybrali (demokratycznie) Barabasza (zob. J 18, 40). Jak się później okazało, to do Jezusa jednak należało (i należy) ostatnie słowo: On zmartwychwstał!
Patrzymy na upadający i grzeszny Kościół, który jest na różne sposoby przesłuchiwany i skazywany przez dzisiejszy świat; patrzymy na Jezusa przesłuchanego i skazanego przez Piłata. Kto wierzy w Jezusa, ten bardzo przeżywa to, co dzieje się w dzisiejszym Kościele. Przecież ten Kościół miał stawać w obronie Jezusa i „dawać świadectwo prawdzie”. A tu taki upadek! Kto wierzy w Jezusa, dobrze wie, że Kościół to grzesznicy, którzy dzięki Mistrzowi z Nazaretu mogą stać się święci. „Największy wpływ na wspólnotę Kościoła – podnosząc ją, lecząc ją, wzmacniając – mają święci, znani i nieznani” (Monika Waluś). Ostatnie słowo należy zawsze do Jezusa, który „jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata” (1J 2, 2).
Dzisiaj Kościół odmawia modlitwę: „Wszechmogący, wieczny Boże, Ty postanowiłeś wszystko poddać umiłowanemu Synowi Twojemu, Królowi Wszechświata, spraw, aby całe stworzenie, wyswobodzone z niewoli grzechu, Tobie służyło i bez końca Ciebie chwaliło”. Choć grzech „robi niesamowite postępy”, także we wspólnocie Kościoła, to nie on jest królem wszechświata; to nie on rządzi; to nie on rozdaje karty. Kto wierzy w Jezusa, kto nie traci Go z oczu, wie, że jest tylko jeden Pan i Król! Dlatego poraniony i kulejący Kościół idzie do Jezusa, bo gdzie indziej może pójść (zob. J 6, 66-69).

Ks. Tomasz Kaczmarek