Słowo Boże na niedzielę (20 listopada)

Słowo Boże na niedzielę (20 listopada)
Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata
2 Sm 5, 1-3; Ps 122; Kol 1, 12-20; Łk 23, 35-43

Z Drugiej Księgi Samuela

Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się u Dawida w Hebronie i oświadczyły mu: «Oto my jesteśmy kości twoje i ciało. Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, ty odbywałeś wyprawy na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: Ty będziesz pasł mój lud – Izraela, i ty będziesz wodzem nad Izraelem». Cała starszyzna Izraela przybyła do króla do Hebronu. I zawarł król Dawid przymierze z nimi wobec Pana w Hebronie. Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem.

Z Księgi Psalmów

Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano:
«Pójdziemy do domu Pana».
Już stoją nasze stopy
w twoich bramach, Jeruzalem.

Do niego wstępują pokolenia Pańskie,
aby zgodnie z prawem Izraela wielbić imię Pana.
Tam ustawiono trony sędziowskie,
trony domu Dawida.

Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Kolosan

Bracia: 

Dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On to uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie – odpuszczenie grzechów.

On jest obrazem Boga niewidzialnego – Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy to Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała – Kościoła. On jest Początkiem. Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem Bóg, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego – i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża.

Słowa Ewangelii według św.  Łukasza
Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa

Gdy ukrzyżowano Jezusa, lud stał i patrzył. A członkowie Sanhedrynu szydzili: «Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli jest Mesjaszem, Bożym Wybrańcem». Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: «Jeśli Ty jesteś Królem żydowskim, wybaw sam siebie». Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: «To jest Król żydowski». Jeden ze złoczyńców, których tam powieszono, urągał Mu: «Czyż Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas». Lecz drugi, karcąc go, rzekł: «Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież – sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił». I dodał: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa». Jezus mu odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam ci: Dziś będziesz ze mną w raju».

Komentarz do Ewangelii

Król nie z tego świata

Gdyby ktoś nie znał Jezusa i Jego Ewangelii, to z pewnością zdziwiłby się, że kiedy świętujemy Jego królowanie, to czytamy o ukrzyżowaniu Chrystusa. Przypatrzmy się więc kilku rzeczom z dzisiejszej Ewangelii:
- „ukrzyżowano Jezusa” (Łk 23, 34). Tę karę „stosowano tylko do niewolników i ludzi nie posiadających obywatelstwa rzymskiego (za udział w buntach, za kradzież lub morderstwo), wyjątkowo skazywano na ukrzyżowanie także obywateli [rzymskich] (za ciężkie zdrady)” (Leon-Dufour X, Słownik Nowego Testamentu, Poznań 1981, s. 646). Gdzie tu godność królewska? Co tu świadczy o tym, że Jezus jest królem?
- „członkowie Sanhedrynu szydzili… szydzili z Niego i żołnierze” (Łk 23, 35-36). Te szyderstwa i wypowiadane słowa są wręcz szatańskie, ponieważ śmiało można je odnieść do słów szatana: „Jeśli jesteś Synem Bożym…” (Łk 4, 3. 9). Nie dość, że śmieją się z Jezusa, to jeszcze wystawiają Go na próbę (kuszą), jak szatan kusił Jezusa na pustyni (Łk 4, 1-13). Który król pozwoliłby się śmiać z niego? Który król pozwoliłby na takie słowa kierowane do niego?
- „jeden ze złoczyńców, których tam powieszono, urągał Mu” (Łk 23, 39). Jezus nie tylko został ukrzyżowany pośród przestępców i ponosi taką samą karę jak oni (Łk 23, 40), ale jeden z nich także szydzi z Jezusa, choć jest winny, w przeciwieństwie do niewinnego Chrystusa (zob. Łk 23, 41). I ktoś taki ma być „Królem wszechświata”?
Sięgnijmy jeszcze do dwóch tekstów z Ewangelii. W Łk 19, 11-27 została spisana przypowieść Jezusa o powracającym królu. Znajdujemy tam takie słowa: „Nie chcemy, żeby ten królował nad nami” (Łk 19, 14). Być może Jezus zapowiada tutaj swoje odrzucenie (por. Łk 23, 2-3), a być może przywołuje wydarzenie, które opisał Józef Flawiusz (37-po 94) w „Dawnych dziejach Izraela” (XVII, 218, 300-314): „z Judei do Rzymu wysłano pięćdziesięciu posłów, by prosić cesarza, aby nie mianował Archelaosa (27 lub 23 przed Chr.-po 6 po Chr.) królem, gdyż ten, tłumiąc lokalny bunt, zabił już trzy tysiące Żydów” (Gadenz P. T., Ewangelia według św. Łukasza. Katolicki Komentarz do Pisma Świętego, Poznań 2020, s. 378-379).

I drugi tekst: „Odpowiedzieli arcykapłani (Piłatowi): Poza Cezarem nie mamy króla” (J 19, 15). Szczerze mówiąc (pisząc), takie słowa w ustach Żydów i to Żydów-arcykapłanów, to bluźnierstwo. Wszak „w przekonaniu Izraelitów władza królewska należy zawsze tylko do Boga, zaś wszyscy ziemscy władcy są jedynie pełnomocnikami Boga” (Leon-Dufour X, Słownik Nowego Testamentu, Poznań 1981, s. 354).

Te wszystkie teksty pokazują, że wielu Żydów miało poważny problem z tym, że Jezus jest Królem. I choć wołano: „Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie” (Łk 19, 38; zob. także Mt 21, 5; J 12, 13), to trudno było zobaczyć, że Ten, który wisi na krzyżu jest królem, nawet jeżeli Jego królestwo nie jest z tego świata (zob. J 18, 36). Wołamy więc: „Boże, spraw, abyśmy z radością byli posłuszni Chrystusowi, Królowi Wszechświata, i mogli z Nim żyć bez końca w królestwie niebieskim”.

ks. Tomasz Kaczmarek