Słowo Boże na niedzielę (2 stycznia)

II Niedziela po Narodzeniu Pańskim, 2 stycznia
Syr 24, 1-2.8-12; Ps 147B; Ef 1, 3-6.15-18; J 1, 1-18

Z Mądrości Syracha

Mądrość wychwala sama siebie, chlubi się pośród swego ludu. Otwiera usta na zgromadzeniu Najwyższego i chlubi się przed Jego potęgą. Wtedy przykazał mi Stwórca wszystkiego, Ten, co mnie stworzył, wyznaczył mi mieszkanie i rzekł: «W Jakubie rozbij namiot i w Izraelu obejmij dziedzictwo!»
Przed wiekami, na samym początku mnie stworzył i już nigdy istnieć nie przestanę. W świętym przybytku, w Jego obecności, zaczęłam pełnić służbę i przez to na Syjonie mocno stanęłam. Podobnie w mieście umiłowanym dał mi odpoczynek, w Jeruzalem jest moja władza. Zapuściłam korzenie w sławnym narodzie, w posiadłości Pana,
w Jego dziedzictwie.

Z Księgi Psalmów

Chwal, Jeruzalem, Pana,
wysławiaj twego Boga, Syjonie!
Umacnia bowiem zawory bram twoich
i błogosławi synom twoim w tobie.

Zapewnia pokój twoim granicom
i wyborną pszenicą ciebie darzy.
Zsyła na ziemię swoje polecenia,
a szybko mknie Jego słowo.

Oznajmił swoje słowo Jakubowi,
Izraelowi ustawy swe i wyroki.
Nie uczynił tego dla innych narodów,
nie oznajmił im swoich wyroków.

Z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Niech będzie błogosławiony Bóg i ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa; on napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem.
Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.
Przeto i ja, usłyszawszy o waszej wierze w Pana Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych, nie zaprzestaję dziękczynienia, wspominając was w moich modlitwach. Proszę w nich, aby Bóg Pana naszego, Jezusa Chrystusa, ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznawaniu Jego samego. Niech da wam światłe oczy serca, byście wiedzieli, czym jest nadzieja, do której on wzywa, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych.

Słowa Ewangelii według św. Jana

Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, z tego, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od ojca, pełen łaski i prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie ojca, o Nim pouczył.

Komentarz do Ewangelii

Jezus – chwała i prawda Boga

„Wszechmogący, wieczny Boże, Ty oświecasz wszystkich ludzi, którzy w Ciebie wierzą, napełnij cały świat Twoją chwałą, i ukaż się wszystkim narodom w blasku Twojej prawdy”. To są słowa pierwszej modlitwy mszalnej (kolekty) z dzisiejszej niedzieli. Kiedy tę modlitwę zestawimy z niedzielną Ewangelią, to bez trudu zauważymy, że bez tekstu biblijnego nie byłoby tej modlitwy. „Wieczny Boże” – „na początku było Słowo... Ono było na początku u Boga” (J 1, 1-2); „Ty oświecasz wszystkich ludzi” – „była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka” (J 1, 9); „napełnij cały świat Twoją chwałą” – „i oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca” (J 1, 14); „ukaż się wszystkim narodom w blasku Twojej prawdy” – „Jednorodzony... pełen łaski i prawdy... podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa” (J 1, 14. 17). To zestawienie jasno pokazuje, że w tej modlitwie mszalnej chodzi o Jezusa Chrystusa, Bożego Syna, który jest Słowem Boga. To On jest „chwałą” Boga; to On jest Bożą „prawdą” (por. J 14, 6). „Cały świat” i „wszystkie narody” mogą odnaleźć swój sens tylko w Jezusie Chrystusie – „chwale” i „prawdzie” Boga.
Słowa kolejnej modlitwy mszalnej (modlitwy nad darami) brzmią tak: „wszechmogący Boże, uświęć złożone dary przez Narodzenie Twojego Syna, który wskazał nam drogę prawdy i obiecał życie wieczne”. I znowu sięgamy po dzisiejszy fragment Ewangelii: „uświęć złożone dary przez Narodzenie Twojego Syna” – „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1, 14); „wskazał nam drogę prawdy” – „podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa” (J 1, 17; por. J 14, 6); „obiecał życie wieczne” – „w Nim było życie, a życie było światłością ludzi... wszystkim tym, którzy je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (J 1, 4. 12; por. Ga 4, 1-7). Stajemy przed Bogiem, którego Syn – prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek – czyni nas świętymi (uświęca), bo przecież tym złożonym darem jest chleb i wino, które stają się Ciałem i Krwią Jezusa, czyli prawdziwym Jezusem, naszym Pokarmem z nieba. Ale składamy też w darze samych siebie, nasze życie, nasze ciało i krew; Jezus nas uświęca, czyli czyni własnością Boga. To Jezus „jest drogą i prawdą, i życiem” (J 14, 6), a kto wierzy w Niego i je Jego Ciało ma życie wieczne (por. J 3, 16. 18; 6, 40. 47. 50-51. 54. 58).
I wreszcie modlitwa po Komunii: „Panie, nasz Boże, pokornie Cię prosimy, przez działanie tego sakramentu oczyść nas ze złych skłonności i spełnij nasze godziwe pragnienia”. Skoro Bóg nas „oświeca” (rozjaśnia nasze myślenie, prześwietla je), skoro Bóg pokazuje nam „chwałę” i „prawdę”, czyli swego Syna, skoro czyni nas swoją własnością (uświęca), skoro wskazuje nam drogę do prawdy, czyli pokazuje Swego Syna – drogę i prawdę, skoro daje nam życie i to życie bez końca (wieczne), to wszystko inne jest tylko „złymi skłonnościami” i „niegodziwymi pragnieniami”.

ks. Tomasz Kaczmarek