XXVII Niedziela Zwykła 2 października
Ha 1, 2-3;2, 2-4; Ps 95; 2 Tm 1, 6-8.13-14; Łk 17, 5-10
Z Księgi proroka Habakuka
Jak długo, Panie, mam wzywać pomocy – a Ty nie wysłuchujesz? Wołam do Ciebie: Na pomoc! – a Ty nie wysłuchujesz. Dlaczego ukazujesz mi niegodziwość i przyglądasz się nieszczęściu? Oto ucisk i przemoc przede mną, powstają spory, wybuchają waśnie.
I odpowiedział Pan tymi słowami: «Zapisz widzenie, na tablicach wyryj, by można było łatwo je odczytać. Jest to widzenie na czas oznaczony, lecz wypełnienie jego niechybnie nastąpi; a jeśli się opóźnia, ty go oczekuj, bo w krótkim czasie przyjdzie niezawodnie. Oto zginie ten, co jest ducha nieprawego, a sprawiedliwy żyć będzie dzięki swej wierności».
Z Księgi Psalmów
Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu,
wznośmy okrzyki ku chwale Opoki naszego zbawienia.
Stańmy przed obliczem Jego z uwielbieniem,
z weselem śpiewajmy Mu pieśni.
Przyjdźcie, uwielbiajmy Go, padając na twarze,
klęknijmy przed Panem, który nas stworzył.
Albowiem On jest naszym Bogiem,
a my ludem Jego pastwiska i owcami w Jego ręku.
Obyście dzisiaj usłyszeli głos Jego: †
«Niech nie twardnieją wasze serca jak w Meriba,
jak na pustyni w dniu Massa,
gdzie Mnie kusili wasi ojcowie,
doświadczali Mnie, choć widzieli moje dzieła».
Z Drugiego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza
Najdroższy:
Przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie od nałożenia moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości oraz trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii mocą Bożą!
Zdrowe zasady, które posłyszałeś ode mnie, zachowaj jako wzorzec w wierze i miłości w Chrystusie Jezusie. Dobrego depozytu strzeż z pomocą Ducha Świętego, który w nas mieszka.
Słowa Ewangelii według św. Łukasza
Służyć z pokorą
Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary». Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna. Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź zaraz i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy okazuje wdzięczność słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”».
Komentarz do Ewangelii
Wiara w obliczu problemów
Nie wiem, czy jest na ziemi taki człowiek, który nie doświadczyłby w swoim życiu bezradności? O niej mówi dzisiejsze Słowo Boże. Nieraz pytamy Pana Boga, czemu dopuszcza do nas takie chwile? Łatwiej żyć w poczuciu bycia kochanym, potrzebnym, kiedy obok jest druga osoba, na którą zawsze możemy liczyć.
Jednak nie o takiej bezradności tu mowa. Chodzi o bezradność wewnętrzną, pojawiającą się w momencie kiedy człowiek staje w obliczu problemów, na które nie ma wpływu. Wtedy zostaje tylko Bóg. Najtrudniej jednak jest żyć, kiedy wydaje się nam, że Bóg milczy. Takiej bezradności doświadczył prorok Habakuk, który woła dzisiaj w pierwszym czytaniu: „Jak długo, Panie, mam wzywać pomocy – a Ty nie wysłuchujesz? Wołam do Ciebie: Na pomoc! – a Ty nie wysłuchujesz” (Ha 1, 2). Prorok modli się, widząc swoją niemoc, a przy tym niejako pozorną zgodę Boga na to, co dzieje się w jego społeczności. Bogu nie było obojętne postępowanie ludzi, dlatego przyszedł z odpowiedzią, na którą czekał prorok, a która okazała się definitywnym zakończeniem zła, a triumfem dobra: „Oto zginie ten, co jest ducha nieprawego, a sprawiedliwy żyć będzie dzięki swej wierności” (Ha 2, 4).
Nieraz stajemy w obliczu problemów, które nas przerastają. Trzeba nam mimo wszystko wołać do Boga, pamiętając, że On daje odpowiedź, ale nie zawsze tak jakbyśmy chcieli. Nieraz trzeba na nią poczekać albo poszukać jej w inny sposób. Dzieje się tak dlatego, że nie tak patrzy Bóg jak patrzy człowiek (por. 1 Sm 16, 7). W takich momentach nie wolno nam zapomnieć, że „On jest naszym Bogiem, a my ludem Jego pastwiska i owcami w Jego ręku” (Ps 95, 7) albo wziąć sobie do serca wskazanie św. Pawła, które kieruje do Tymoteusza: „Przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży (…) albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości oraz trzeźwego myślenia (…) nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego (…) lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii mocą Bożą!” (2 Tm 1, 6-8). Odwaga wiary, miłość, świadectwo i zgoda na doświadczenia to dzisiejsze przesłanie z nauczania św. Pawła. To nie wszystko.
Uzupełnieniem i niejako dopełnieniem tych słów staje się fragment Ewangelii wg św. Łukasza, w której Pan Jezus na bezradność Apostołów wyrażoną w słowach „Dodaj nam wiary” (Łk 17, 5), odpowiada słowami przypowieści: „Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: «Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze», a byłaby wam posłuszna” (Łk 17, 6) albo dalej kiedy mówi o słudze: „Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: «Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać»” (Łk 17, 10). Wiara Apostołów ma być jak ziarnko gorczycy, które w tamtej kulturze było mniejsze od ziarnka piasku. Tak niepozorne, małe, ledwo dostrzegalne ludzkim okiem symbolizuje wiarę, która będąc ukrytą, a przy tym pokorną, czyli nie rzucającą się w oczy, odmieni każde życie, nawet to najbardziej oporne. Może być też tak, że nasza wiara stanie się tamą dla zła, które ma miejsce w wielu domach, wspólnotach, a nawet parafiach. Wpierw – nim odmieni czyjeś życie – zatrzyma zło, które się dzieje.
Ks. Łukasz Pondel
Komentarze
Nikt nie dodał jeszcze komentarza.
Bądź pierwszy!